Унікальны выпадак. У Маладзечне тры пары двайнят вучацца ў адной групе гімназіі-каледжа
Лёша і Дзіма — браты-блізняты, Даша і Саша — сёстры-двайняты, Ніка і Лера — таксама двайняты, хоць падобныя як блізняты і адрозніваюцца толькі радзімкамі.
У гімназію-каледж мастацтваў горада Маладзечна 1 верасня ў адну групу на спецыяльнасць станковага жывапісу прыйшлі вучыцца адразу тры пары двайнят.
Лёша і Дзіма — браты-блізняты, Даша і Саша — сёстры-двайняты, Ніка і Лера — таксама двайняты, хоць падобныя як блізняты і адрозніваюцца толькі радзімкамі, піша Kraj.by.
Для сустрэчы з журналістам навучэнцаў нават знялі з урока жывапісу. Браты і сёстры ў адзін голас заявілі, што час сустрэчы выбраны не вельмі ўдала. Маляваць яны любяць. Прапускаць жывапіс нецікава. Лепш бы іх знялі з фізкультуры.
Гісторыя з трыма парамі двайнят у адной групе ўнікальная. Хоць куратар групы, у якой яны вучацца, Таццяна Махніцкая распавяла, што браты і дзве пары сясцёр, ды яшчэ з аднолькавым талентам малявання, аказаліся разам цалкам выпадкова. Усяго ў групе 25 навучэнцаў.
Самі яны да такога дзіўнага супадзення ставяцца спакойна і не лічаць яго ўнікальным.
— Ну, жартуюць аднагрупнікі, кажуць: «У нас што, у вачах траіцца?» Але мы да гэтага прыколу ўжо прывыклі з 1 верасня, — кажуць браты і сёстры.
Усе шасцёра цяпер на першым курсе. Тры гады будуць вучыцца па спецыяльнасці «жывапіс станковы» і пасля заканчэння гімназіі-каледжа мастацтваў стануць кваліфікаванымі мастакамі-настаўнікамі.
Ім па 15-16 гадоў. Ужо цяпер яны не па гадах сур'ёзныя, адказныя і ведаюць, кім хочуць стаць у дарослым жыцці.
Але журналіста перш за ўсё цікавілі асаблівасці ў сённяшнім жыцці двайнят. Як гэта — быць аднолькавымі? І ці такія ўжо двайняты падобныя, якімі здаюцца на першы погляд?
Даша з Сашай гуляюць у валейбол, чытаюць дэтэктывы і японскую прозу.
Самыя старэйшыя з усіх двайнят у групе — Даша і Саша Дабчынскія. Ім ужо споўнілася па 16 гадоў. Паступілі на першы курс гімназіі-каледжа мастацтваў, скончыўшы дзевяць класаў сярэдняй школы № 12. Дзяўчаткі менавіта двайняткі і не падобныя, як блізняты. Нават вочы ў іх розныя. У Дашы (на фота справа) карыя. У Сашы — блакітныя.
— Нас часам блыталі, калі мы маленькімі былі, — распавядае Даша. — Чым сталейшымі становімся, тым больш адрозніваемся адна ад адной. Адна наша агульная сяброўка наогул толькі праз паўтара года ўпершыню даведалася, што мы сёстры. Была вельмі здзіўленая. Але разам з тым ёсць і такія сябры, якія часам блытаюць нас нават пасля трох гадоў зносін. А наогул, з задавальненнем бы замянялі адна адну, калі б былі вельмі падобнымі. Але ўсё ж мы розныя, і гэта добра відаць збоку.
Жывапіс — галоўнае, але не адзінае захапленне дзяўчынак у жыцці. Даша і Саша разам гуляюць у валейбол у секцыі на прадпрыемстве «Маладзечанскія электрасеткі».
Адрозніваюцца ў сясцёр кулінарныя перавагі. Зрэшты, рыбу не любяць абедзве. Але Даша аддае перавагу вострым стравам, а Саша — салёным. Розныя ў двайнятак і літаратурныя густы.
— Я люблю японскую прозу. Чытаю Муракамі і Акудагаву, — кажа Саша.
— А я больш люблю дэтэктывы, — сказала Даша.
З хлопцамі сёстры сябруюць. Даша аўтарытэтна заяўляе, што галоўнае ў зносінах з процілеглым полам — гэта паразуменне. Галоўнае, каб хлопец разумеў дзяўчыну. Пры гэтым нават абараняць Дашу ад хуліганаў не трэба, бо яна сама любому хулігану наваляе.
І самае галоўнае, што ёсць у жыцці ў Дашы з Сашай і чаго няма ў іншых двайнят, гэта — брацік і сястрычка, якім цяпер па 11 гадоў і якія таксама двайняты.
Розныя ў сясцёр планы на будучыню. Даша плануе стаць дызайнерам адзення, Саша хоча займацца графічным і ландшафтным дызайнам.
Лёша і Дзіма Вайтовічы — самыя сур'ёзныя будучыя мастакі
Калі б не выбар творчай прафесіі, 15-гадовых дзяцей Лёшу і Дзіму Вайтовічаў можна было б прыняць за будучых навукоўцаў, якія займаюцца дакладнымі навукамі. Хлопцы заўсёды сур'ёзныя, не ўсміхаюцца і сканцэнтраваныя. На першы курс гімназіі-каледжа мастацтваў паступілі пасля дзевяці класаў сярэдняй школы № 8.
Браты распавядаюць, што здольнасці да малявання ў іх аднолькавыя, і паміж сабой яны ніколі не супернічаюць. Яны менавіта блізняты. Зусім аднолькавыя, але ніколі ў жыцці гэтым не карысталіся. Не з'яўлялася жаданне кагосьці разыграць ці неяк інакш прымяніць сваё стапрацэнтнае падабенства. Наадварот — хлопцам нават не вельмі прыемна, калі іх блытаюць. Праўда, пры гэтым да бойкі справа не даходзіць.
— Калі мяне раптам называюць Дзімам, то проста кажу, што я — Лёша і адыходжу, — адзначае Аляксей.
Хлопцы салідарныя з дзяўчаткамі, што для сустрэчы з журналістам здымаць іх трэба было з фізкультуры, а не з жывапісу, бо абодва спортам не захапляюцца. Дакладныя навукі таксама не для іх, нават калі камусьці здаецца, што блізняты больш падобныя да фізікаў, чым да мастакоў.
— З літаратуры люблю чытаць лірычныя і дэтэктыўныя раманы, — кажа Дзіма.
Лёша, паводле яго слоў, у літаратуры аддае перавагу прыгодам.
Дзмітрый сапраўды больш лірычны з братоў. Прызнаўся: дзяўчынкі-бландынкі яму падабаюцца больш за брунетак. Аляксей прабурчаў, што нават не задумваўся пра такія глупствы.
Розныя ў братоў і смакавыя прыхільнасці. Лёша любіць кіслае, Дзіма — салодкае. Затое ў абодвух адна мэта ў жыцці — стаць дызайнерамі адзення.
Вераніка і Валерыя Хасанавы прыехалі ў Маладзечна вучыцца на мастакоў з Вілейкі, дзе скончылі дзевяць класаў мясцовай сярэдняй школы № 5. Дзяўчынкам па 15 гадоў.
Ніка з Лерай падобныя як блізняты, але самі дзяўчынкі сцвярджаюць, што яны двайняткі. Сапраўды, рознымі іх робяць радзімкі, якія ў Леры з Нікай на твары і шыі, але не ў адных і тых жа месцах.
Дзяўчынкі кажуць, што яны вельмі дружныя, і ні ў адной з іх ніколі не ўзнікала жаданне быць у чымсьці лепшай за сястру. Талент да малявання выявіўся яшчэ ў дзяцінстве, калі намалявалі шарж на сваю маму. Мама не пакрыўдзілася. Наадварот — малюнак з гумарам ёй вельмі спадабаўся.
Жывапіс — не адзінае захапленне ў жыцці. Яшчэ сёстры любяць разам рабіць цукерачныя букеты з гафрыраванай паперы. Дораць свае вырабы маме і бабулі.
Блытаюць сясцёр рэдка. Калі такое і здараецца, то назваць Вераніку Валерыяй і наадварот можа толькі чалавек, які дрэнна з імі знаёмы. Блізкія людзі не памыляюцца ніколі.
Сёстры любяць салодкае — няхай гэта будзе марожанае ці торт. З хлопчыкамі сябруюць. Шануюць у іх пачуцце гумару і мужнасць. А ў будучыні абедзве сястры бачаць сябе дызайнерамі інтэр'ераў.
Як мучылі Ціля Швайгера і цэнтры гарадоў, каб стварыць карцінку для судзімага за махлярства пратэжэ Дзмітрыя Баскава15
Каментары