Легендарны беларускі спартсмен Аляксандр Мядзведзь пайшоў з жыцця на 87-м годзе.
За гады спартыўнай кар'еры Мядзведзь тры разы заваёўваў золата Алімпійскіх гульняў — 1964, 1968, 1972.
У яго паслужным спісе сем залатых медалёў чэмпіянатаў свету, ён з'яўляўся дзевяціразовым пераможцам першынства СССР.
Мядзведзь прызнаваўся найлепшым спартсменам Беларусі XX стагоддзя і найлепшым барцом вольнага стылю ў гісторыі сусветнага спорту, з'яўляўся членам залы спартыўнай славы барацьбы.
Мядзведзь нарадзіўся ў Белай Царкве, горадзе ў Кіеўскай вобласці, яго дзед і баба пераехалі туды з Расіі, але ўся яго кар'ера была звязаная з Беларуссю.
У 2020-м Мядзведзь падтрымаў дыктатуру Аляксандра Лукашэнкі.
«This f*cking AI». Перакладчык Лукашэнкі пры прэзідэнце ААЭ выкарыстаў недыплмататычнае слова3
Каментары
Ёсць дзве рэчы, па якіх дыктатуры падтрымліваюць вялікі спорт пры даволі абыякавым стаўленні да агульнага здароўя нацыі:
1.Спартовыя дасягненні як неардынарныя станоўчыя падзеі заўсёды пазіцыянуюцца дыктатарамі як перш за ўсё дасягненне іхных рэжымаў.
2.Вялікі спорт - гэта перш за ўсё культ сілы. Таксама і любы сідзячы на штыках дыктатар выстаўляе сабе сільным пераможцам, гэткім альфа-самцом. Узведзеныя ў культ спартовыя дасягненні таксама ўмацоўваюць імідж моцнага дыктатара ў вачах ягоных сілавікоў, наменклатуры, палітычна слабапісьменнага і схільнага да прагны "моцнай рукі" насельніцтва і гэта павінна дэматываваць ягоных палітычных апанентаў.
Спартовыя дасягненні цікавыя для кнігі рэкордаў Гінэса, але да годнасці і сумлення яны ніякага датычэння ня маюць і грамадзяніна з асобы аўтаматычна не ствараюць - гэта робіць сама асоба. Таму я заўсёды рады поспехам Крысціны Ціманоўскай і сумую пра яе няўдачы, бо ведаю, што яна годная беларуска. І цалкам абыякавы да кар'еры Сабаленкі, хай і ведаю, што яна выдатная тэнісістка.