«Перспектывы Аляксандра Генрыхавіча былі б бліскучымі, калі б не 2020 год. Цяпер ёсць адыёзны флёр сапсаванай рэпутацыі», — расказвае ў аналітычным выпуску ТОК эканамічная аглядальніца Вольга Лойка.
«Калі ён пераходзіў з першага віцэ-прэм'ера на [Мінскую] вобласць, здавалася, што гэта нейкі этап да наступнага нечага важнага. Такое прызямленне на час, каб потым з вобласці падняцца некуды. Тым больш патэнцыял у Аляксандра Генрыхавіча быў выдатны», — заўважае Вольга Лойка наконт старшыні Мінскага аблвыканкаму Аляксандра Турчына.
«Замежныя інвестары ў Мінскую вобласць рваліся ўсе. Нават тыя, хто ўжо быў у іншых абласцях, яны просты прасіліся: «Слухайце, а можна мы гэтую вытворчасць да вас [перанясем]?» Бо ўсё ж такі ў інвестыцыйных праектах вельмі важна адэкватная камунікацыя, адэкватнае кіраўніцтва. І перспектывы Аляксандра Генрыхавіча былі зусім бліскучымі, калі б не 2020 год. Але, на жаль, атрымалася як атрымалася. Ён патрапіў пад санкцыі ў адзін з першых пакетаў. (…) Цяпер ёсць адыёзны флёр сапсаванай рэпутацыі», — даводзіць аналітык.
Як заўважае Лойка, не спрыяе рэпутацыі Турчына як кіраўніка і тое, якія матэрыялы друкуе абласная газета «Мінская праўда»:
«Ёсць праблемы аб'ектыўныя, ёсць санкцыі, ёсць твая персона пад санкцыямі, але тое, што, дапусцім, робіць холдынг «Мінская праўда», гэта выходзіць за межы нейкай абавязковай праграмы. Апублікаваць гідкую карыкатуру з ксяндзамі, каб потым Турчын ехаў прасіць прабачэння перад каталіцкай царквой. Я разумею, што гэта эксцэс выканаўцы. Навошта ж вы набралі такіх выканаўцаў?»
Лойка адзначае, што Турчын, на яе погляд, добры кандыдат на ролю прэм'ер-міністра. І сама яна ў 2019 годзе «ўсюды бегала» з ідэяй «выбірайце паміж Крутым і Турчыным, прычым на карысць Аляксандра Генрыхавіча», бо «ён больш вопытны чалавек, ён больш старэйшы, ён больш салідны». На той момант, як заўважае аналітык, «здавалася, што гэта добрая ідэя».
«Я, вядома, спадзявалася, што Аляксандр Генрыхавіч пойдзе іншай траекторыяй, але я так разумею, што сам ён у пераемнікі не вельмі рвецца і не бачыць сябе ў гэтай якасці», — даводзіць аналітык.
Цяпер чытаюць
«Я сказаў на відэа, што мяне не катуюць — на той момант гэта было праўдай. А пасля мяне білі дзве гадзіны». Украінскі журналіст два гады правёў у расійскім палоне — вось што ён перажыў
Каментары