У пятніцу 3 сакавіка на Паўночных могілках Менску ў бэтоннай сьцяне калюмбарыю зьявілася яшчэ адна сьціплая шыльда белага колеру. На ёй надпіс: Карлас Рыгоравіч Шэрман, 25.10.1934 — 4.03.2005.
У пятніцу 3 сакавіка на Паўночных могілках Менску ў бэтоннай сьцяне калюмбарыю зьявілася яшчэ адна сьціплая шыльда белага колеру. На ёй надпіс: Карлас Рыгоравіч Шэрман, 25.10.1934 — 4.03.2005.
Ягоныя парэшткі прывезла з Нарвэгіі ўдава пісьменьніка Тамара Шэрман. Год спатрэбіўся на тое, каб уладкаваць розныя справы й фармальнасьці, перш чым удалося даставіць скрыню з парэшткамі ў Беларусь, дзе ён хацеў быць пахаваны. Разьвітацца зь ім на могілкі прыйшлі некалькі дзясяткаў чалавек — дзеці, унукі, сябры літаратара.
Народжаны ва Ўругваі ў сям’і эмігрантаў, ён доўгі час жыў у Аргентыне, дзе змагаўся з дыктатурай. Потым эміграваў у БССР, быў сябрам Саюзу пісьменьнікаў, перакладаў з гішпанскай мовы на беларускую славутых паэтаў — Нікаляса Гільена, Пабла Нэруду, многіх іншых. Заўважнай літаратурнай падзеяй 1970-х стаў выхад у часопісе «Неман» раману Габрыеля Гарсія Маркеса «Восень патрыярха», які Шэрман пераклаў разам з Валянцінам Тарасам.
Жыцьцё і дзейнасьць Карласа Шэрмана ў незалежнай Беларусі непарыўна зьвязана зь імем Васіля Быкава, які быў старшынём Беларускага ПЭН-цэнтру. Шэрман быў намесьнікам Быкава ня толькі паводле фармальнай пасады — сама гэтая праваабарончая пісьменьніцкая арганізацыя ўзьнікла ды існавала ў многім дзякуючы намаганьням выканаўчага дырэктара беларускага ПЭНу.
Карлас Шэрман памёр у нарвэскім хосьпісе, дзе працаваў апошнія гады жыцьця. Да самага апошняга моманту ён трымаў сувязь па тэлефоне са сваімі сябрамі і знаёмымі ў Менску, цікавіўся грамадзкім і літаратурным жыцьцём.
Пахаваны за тысячы кілямэтраў ад месца свайго нараджэньня, ён застаўся сынам Беларусі, якой прысьвяціў лёс і жыцьцё.
Фота Уладзімера Шлапака
«А што ў вас за праблемы? Далёка да Мінска ці няма каму падвезці?» Публічная пікіроўка Лукашэнкі і Пашыняна13
Каментары