Чацвёртая ракетка Беларусі Вера Лапко пачынала год на 63-м месцы ў сусветным рэйтынгу, і планавала як мінімум уварвацца ў топ-50, аднак у маі пакінула «сотку» і пасля Уімблдона прыпыніла кар'еру. У інтэрв'ю SPORT.TUT.BY 20-гадовая тэнісістка расказала аб слабым імунітэце і траўме калена, паразе ад Вікі Азаранкі на вачах у іншых зборніц, развітанні з трэнерам і неабходнасці перазарадзіцца.
«Не была гатова фізічна вытрымаць тэмп Вікі Азаранкі, а яна магла гуляць да пасінення»
— Год таму на турніры ў Чарльстане ты знялася ў матчы супраць Міхаэлэ Бузарнэску з-за траўмы левага калена. Гэта болі ў ім турбуюць цябе цяпер?
— Так. Пасля Чарльстана у 2018-м я паехала ў Лугана. Было цяжка, хоць мне рэкамендавалі не гуляць. Але я гуляла, бо дамагалася вынікаў. Мы спадзяваліся на паспяховы выступ і ў гэтым сезоне. Я ўзмоцнена рыхтавалася ў перадсезонку, але, на жаль, падвёў імунітэт. Двойчы перахварэла ў міжсезонне, потым захварэла перад адкрытым чэмпіянатам Аўстраліі і перад матчам за зборную. Не разумела, што за ліха і чаму так часта мяне падводзіць здароўе.
Хварэў і мой трэнер Уладзімір Крук. Ён перажыў аперацыю па выдаленні кісты з падбароддзя. Мы абое апынуліся дэмаралізаваныя, сіл не было ніякіх. Быццам бы і хацелася працягнуць расці прафесійна і прасоўвацца ў рэйтынгу, а тут такія праблемы з ніадкуль. Я перажывала за Уладзіміра, які толькі нядаўна паправіўся. Думаю, збольшага на нервовай глебе, а таксама таму, што ў перадсезонку мне далі празмерна вялікую нагрузку арганізм не справіўся. Чатыры тыдні таму зноў перахварэла…
— Прастуда?
— Так.
— Гэта значыць прычыны, па якіх ты вырашыла прыпыніць кар'еру, — гэта павысіць імунітэт і разам з тым падлячыць калена?
— Прастуда — проста апошняя кропля. Чымсьці растлумачыць яе нельга. Я вярнулася дадому пасля Уімблдона і злегла. А планавала паехаць на турнір у Юрмалу, потым згуляць на US Open …
— Давай вернемся да тваіх выніках у 2019-м: ніводнай перамогі на турнірах серыі «Прэм'ер» і вышэй. Гэта што?
— Колькі я такіх турніраў згуляла?
— Дзевяць.
— Скажам, у матчы першага круга на турніры Індыян-Уэлсе я не была гатовая фізічна вытрымаць тэмп Вікі Азаранкі, а яна магла гуляць да пасінення.
— На гэтым матчы сабралася ўся зборная. Арына сядзела на адной з верхніх трыбун, а Саша Сасновіч і Ліда Марозава — на супрацьлеглым баку стадыёна.
— З кімсці з каманды мы нават абмеркавалі нашу гульню з Вікай да яе пачатку, але пра прысутнасць дзяўчынак на матчы не ведала да таго часу, пакуль ён не завяршыўся.
— Ці было суперніцтва двух гульцоў зборнай прынцыповым?
— Ведаеш, ва ўсіх нас асаблівыя ўзаемаадносіны, што ідзе з дзяцінства. Дух суперніцтва падтрымліваўся трэнерамі, адкладаўся на падкорцы. Нас пастаянна параўноўвалі і высвятлялі, хто лепш. Гэта характэрная рыса беларускага тэніса.
Вера Лапко стаіць насупраць Арыны Сабаленка ў кампаніі былых міністра спорту і турызму Аляксандра Шамко і кіраўніка федэрацыі тэніса Аляксандра Шакуціна. Фота: Дар'я Буракіна, TUT.BY
— Магчыма, ўсяго беларускага спорту. Толькі нядаўна ў хакеі і футболе вырашылі не зацыклівацца на выніках дзіцячых каманд.
— Гэта правільна! Не варта ўдзёўбваць дзіцяці, што яно павінна выйграваць заўсёды і ўсюды. Мае трэнеры гэтым не грашылі, але саперніц гадавалі менавіта так, што аказвала ціск і на мяне.
Вяртаючыся да матчаў на топ-турнірах, адзначу, што ў Маямі ў мяне быў шанец перавярнуць гульню ў паядынку супраць Алізэ Карнэ пасля перамогі на тай-брэйку ў другім сэце. На жаль, з-за дажджу мы не змаглі завяршыць матч у той жа дзень, а на наступны я выйшла на корт спустошанай і нічога не змагла паказаць. Што там яшчэ было? У Мадрыд таксама прыехала, захварэўшы.
«Няма маральных сіл, каб заставацца ў сезоне. П'ю таблеткі, а імунітэт ўсё роўна слабы»
— Распавядзі пра паразу ў першым раўндзе «Ралан Гарос» ад 16-гадовай францужанкі Дыяны Пара з пятай сотні рэйтынгу WTA
— Гэта ўвогуле жах! Там ужо ўсё … Памятаю, адзін з маіх фанатаў кінуў спасылку на маю старонку ў Вікіпедыі, дзе напісалі, што пасля пройгрышу гэтай дзяўчынцы я завяршыла кар'еру. Прыкладна такі настрой у мяне і быў. Не ведаю, што сказаць аб гэтым матчы. Шчыра кажучы, мне становіцца дрэнна, калі перабіраю ўспаміны пра яго.
Дарэчы, у 2019-м у Лугана я зноў згуляла ў чвэрцьфінале. Спакойна магла выйсці ў паўфінал.
— Але саступіла маладой польцы Іге Швёнтэк — 6: 4, 4: 6, 1: 6.
— Так. Здавалася, што знаходжу выхад з сітуацыі, але … захварэла. Гэта як моцная аплявуха! Непрыемна. А пасля гульняў на траве вярнуўся боль у левым калене. Правялі абследаванне і ўбачылі, што ніякага прагрэсу пасля леташняга курсу фізіятэрапіі няма. Назіраецца адкладанне соляў — тэндыніт.
З маім графікам выступленняў не было часу на аднаўленне, а гуляць у поўную сілу я ўсё адно не магла.
— А раз так, то няма сэнсу працягваць, бо ачкі ты ўсё адно не набіраеш.
— Так, не набіраю. Няма маральных сіл, каб заставацца ў сезоне. П'ю таблеткі, а імунітэт ўсё роўна слабы. Выхады на корт сканчаліся пакутамі. Не разумела, для чаго трэніруюся, калі усё валілася з рук. Вось і вырашыла, што трэба спыніцца і прыйсці ў сябе.
— Можа, досвед Эшлі Барці або кагосьці іншага ў туры цябе натхняе?
— Мабыць, менавіта Эшлі з яе вяртаннем у тур і прыходам да звання першай ракеткі свету пасля адлучкі на гульню ў крыкет прымусіў мяне паверыць у тое, што…
— …прыпыніць кар'еру — не прысуд.
— Менавіта. У мяне таксама знікла цікавасць да тэніса. Цяжка атрымліваць задавальненне ад гульні, калі тэмпература і не можаш перамагаць.
Зараз я ў Мінску больш за месяц. Не памятаю, каб улетку я так доўга знаходзілася дома. Праводжу час у кампаніі брата, мамы і сяброў. У мяне была мара купіць кватэру, і цяпер я яе купляю. Займаюся здароўем. Гэта значыць, усімі тымі справамі, на якія мяне не хапала. Па сканчэнні месяца мне значна лепш, чым у першай палове сезону, калі я гуляла. Для мяне цяпер самае галоўнае - адчуваць сябе шчаслівай. Дзеля чаго мы яшчэ жывем? Каб быць шчаслівымі і здаровымі. Каб падтрымліваць блізкіх людзей і клапаціцца пра іх.
— Ты развіталася з трэнерам: назусім ці на той перыяд, пакуль не набярэш кандыцыі?
— Мы абодва разумелі, што пакуль у мяне няма ніякіх мэтаў у тэнісе. Галоўнае для мяне — аднавіцца, падзарадзіць батарэйкі. А вось ва Уладзіміра ёсць жаданне працаваць. Мы гаварылі пра гэта на Уімблдоне, і там жа ён знайшоў сабе новага гульца. Выпадкова выйшла.
Мы трэніраваліся з гэтай дзяўчынкай. Яе мама скардзілася: «Вось, мы не можам знайсці трэнера! Трапляюцца толькі праблемныя». А Вова ёй адказвае: «Я цяпер вольны. Мы з Верай гуляем апошні турнір». За тыдзень, што мы былі на Уімблдоне, яны дамовіліся аб супрацоўніцтве. Хутка Вова паляціць з новым гульцом на турнір, і вы даведаецеся, з кім ён цяпер працуе.
— Гэта не беларуска?
— Не.
— Што ж, выдатна, што беларускія трэнеры запатрабаваныя за мяжой.
— Думаю, што Вову чакае вельмі добрая будучыня. Упэўненая ў ім больш, чым у сабе.
— Як выглядае твой план па аднаўленні?
— План ёсць, але пакуль я не прытрымліваюся яго. Трэба завяршыць справы асабістага характару. У астатні час стараюся нічым не займацца, каб засумаваць па трэніроўках. Па-іншаму, мабыць, не магло быць. Перш чым зрабіць наступны крок, неабходна паправіць здароўе.
— Калі вернешся ў тур?
— Не магу сказаць. Спадзяюся сама хутка гэта даведацца. Але я дакладна не сыграю да канца года і, магчыма, у пачатку 2020-га сітуацыя праясніцца.
Цяпер чытаюць
Арыштаваны чыноўнік, які мог стаць наступным міністрам аховы здароўя8
Каментары