Juzik, Anhielina, Adolf. Dajarka, kamornik, nastaŭnica, ałkaholik, pensijaner. I ŭsie jany Janukovičy, dalokija svajaki kiraŭnika ŭkrainskaha ŭradu. Ukrainskaja žurnalistka šukała karanioŭ premjera na Dokšyččynie.
Hanna Hierman znajšła v Biłorusiji tihriv
Pro svoje biłoruśkie korińnia Viktor Fiedorovič zhaduvav nie raz. Vin naviť v 2003 roci vidvidav sieło Januki v Biłorusiji, die protiahom kilkoch stoliť žili joho priedki, až poki did priemjera v pieršu śvitovu vijnu nie vijichav na Donbas.
Nastupna zhadka pro Baťkivŝinu Viktora Fiedoroviča datujeťsia ninišnim rokom. Nardiep «riehioniv» Hanna Hierman rozpoviła dužie cikavu istoriju, bucimto u Janukoviča je rodińnij hierb, jakij buv vidtvorienij v sieli Januki j pieriedanij v Ukrajinu.
Oś taki voni, biłoruśki sielani - z pokolińnia v pokolińnia pieriedavali lehiendu pro zołotij ŝit, jakij trimajuť dva tihri, z palmovimi hiłkami ta napisom łatinoju: «I superabo – «Ja vsie zdołaju». Tož naš priemjer maje nieabijakie ŝastia – vłaśnij hierb, jakij je oznakoju šlachietnosti, prinaležnosti do kasti obranich. Tož niechaj usi niedobrozičlivci znajuť: jakim bi nie buło tiažkie žittia Viktora Fiedoroviča, vin maje šlachietnich priedkiv u dalekomu biłoruśkomu sieli.
Takij povorot doli nie mih zališiti nas bajdužim. I «Ohladač» virišiv sporiaditi jekśpiediciju u tie słavietnie sieło, jakie vidihrało v sučaśnij ukrajinśkij istoriji taku važlivu rol. Budiemo vidviertimi: nu dužie kortiło pobačiti na vłaśni oči na šlachietnich rodičiv našoho priemjera.
Odnak, podorož vijaviłasia nie takoju prostoju: znajti na mapi Biłorusi mału Baťkivŝinu Viktora Janukoviča - sieło Januki – mieni vdałosia nie odrazu. Ani źvičajna mapa krajini, ani dietalna karta Vitiebśkoji obłasti nie mistili takoho nasielenoho punktu. Virohidno, jich składali zadovho do toho, jak Viktor Fiedorovič vpieršie očoliv Ukrajinśkij uriad. Spodivajemosia, ŝo pid čas układańnia novoji mapi Biłorusi, kartohrafi vipravlať ciu hieopolitičnu pomiłku.
Jak bi tam nie buło, a na čińnich kartach ja zustriła Janki, Janušievo, Jakoviči ta kilka mienš schožich nazv, a sieła Januki – jak nie buło. Dobrie, ŝo pid čas oficijnich povidomleń pro vizit Viktora Fiedoroviča u śvij pieriedvičnij kraj, oficijni povidomleńnia vidkrili zavisu tajemničosti – vkazali, ŝo sieło znachodiťsia v Dokšićkomu rajoni.
Zdavałosia b: ŝo možie buti prostišie – trieba prosto pocikavitisia pro nasielenij punkt v miścievich orhanach vładi. Odnak v Dokšićkomu rajvikonkomi hostia z Ukrajini zustrili dužie pidozriło. Dovho rozdivlalisia pośvidčieńnia, a potim prosto prihołomšili, zajavivši, ŝo trieba buło napieried podzvoniti, popieriediti, prisłati riedakcijnoho lista, jakij pidtvierdžuje vidriadžieńnia žurnalista, piśla čoho otrimati doźvił u miścievoji vładi na śpiłkuvańnia ź ziemlakami našoho priemjera.
Vtim, piśla nietrivalich pieriehovoriv pan Kaminśkij taki namaluvav dietalnu dorohu do sieła Januki. «Darma vi tudi jidietie – ničoho cikavoho tam nie pobačitie», - dipłomatično popieriediv Vołodimir Ivanovič. V susidńomu ź Janukami sieli, koli ja pitała dorohu, miścievi «po-prostomu» pojaśnili, ŝo ž mav na uvazi Kaminśkij: «Naviŝo vam ti Januki: tam tri chati i tri ałkoholiki», - rozzbrojili mienie siabri svojeiu ŝiristiu.
Januki: «Tri chati, tri ałkoholiki» j vsi - Janukoviči
Koli «Oboz» pobačiv sieło Januki, to zrazu zrozumiv, ŝo Hańni Hierman trieba buło pridumati inšu kazku pro šlachietnie pochodžieńnia Janukoviča. Adžie na pieršij pohlad, živich šablezubich tihriv v Janukach znajti lehšie, niž tich žie tihriv, ale namalovanich na zołotomu ŝiti, obramlenomu napisom łatinoju.
Vzahali ślid viznati, ŝo sieła v Biłorusiji – vporiadkovani. Dla mandrivnika usi voni zovni majuť dovoli privablivij vihlad. Isnuje dieržavna prohrama błahoustroju sił, koli za biudžietni hroši stavlaťsia ta farbujuťsia parkani vzdovž cientralnoji dorohi, riemontujuťsia silmahi ta budinki kulturi, skriź akuratno pidstrižiena trava. Pid čas podoroži Biłorusijeiu skłałosia vražieńnia, ŝo kosarstvom hazoniv tut zajmajeťsia levova častina nasieleńnia. Takim činom «baćka» pracievłaštuvav usich śpivvitčiźnikiv.
Ŝopravda, koli vchodiš vsieriedinu roźciaćkovanoho, pofarbovanoho silmahu, bačiš tradicijnij «sovkovij» intierjer, a produkti v ńomu - sucilno rosijśkoho virobnictv, i prodajuťsia za cinami, jaki vidnosno dołara viŝi, niž v Ukrajini.
Ale cie – dribnici dla pieriesičnoho biłorusa. Adžie zovni vsie – lalečka, usi zadovoleni žittiam. Ŝopravda, dla tich, chto vstih zabuti pro radianśki riealiji, diejaki dietali možuť zdivuvati. Inkoli – naviť viklikati ŝirij śmich.
Sudiť sami: jaku rieakciju u mandrivnika z Ukrajini možie viklikati transparant, jakij visiť v dieržavnomu riestorani mista Dokšici. Na stini visiť informacijnij płakat pro vikonańnia socialnich pokaźnikiv. Na ńomu akuratno namalovana diahrama ź pidpisom, ŝo za płanom riestoran musiv «zabiezpiečiti 12 posadočnich miść, a stvoriv 36». Tam žie, na kuchni ćoho riestoranu, za šafoju skromno visiť płakat Łukašienko. Na pitańnia, čomu tak zachovali, kuchari pojaśnili, ŝo Baćka zaboroniv višati svoji portrieti v hromadśkich miściach.
Odnak. povierniemosia do sieła Janukoviča. Kidajeťsia v oči tie, ŝo błahoustrojem tut i nie pachnie. Vporiadkovanoju ta pofarbovanoju tut buła lišie dorožnia tablička «Januki». Za nieju obabič zarosłoji travoju dorohi stojało kilka dierievjanich chat, davno ta nieŝodavno pokinutich, zaroślich kropivoju ta čaharnikom. Odna chata podavała oznaki žittia: schovani parkančikom vid domašnich tvarin, pid viknami ćvili ajstri. Z-za chati viskočiła žvava babusia ź vidrom jabłuk.
Ja vžie počała prihalmovuvati bila budinku, jak pid mašinoju počuvsia strašnij skriehit. «Na kamiń najichali, - pochitała hołovoju babusia. - Jak do nas z Kijeva Janukovič prijiždžav, tiež zamučilisia ź cijeiu kamieniukoju».
Babcia švidko ŝiebietała biłoruśkoju z čimałoju porcijeiu polśkich śliv. Ja led́ vstihała za jiji promovoju, odnak ciłkom rozumiła źmist. Hosti navidujuťsia v cie sieło nie často, tomu hospodinia dužie radiła možlivosti pośpiłkuvatisia.
Ja ŝie nie vstihła priedstavitisia i privitatisia, a vžie znała, ŝo Viktor Fiedorovič buv trochi šokovanim vid vihladu sieła, ŝo vin nie zatrimavsia v Janukach dovšie 10 chvilin. Na ŝastia, nieznajomich mieni śliv u movi hospodini buło nie bahato, tož suť jiji skoromovki možna buło lehko zrozumiti.
A koli babusia diznałasia, ŝo ja maju pisati pro Janukovičiv, u nieji zaśvitilisia oči, a ŝiebiet stav ŝie švidšim. «Anhielina Janukovič», - priedstaviłasia babcia.
- A chtoś krim vas v sieli živie? - odrazu pieriechodžu do diła.
- Na hori chata, tam mołodi živuť, žinka z diťmi. I źvierchu chata, ale tudi nie varto choditi, - popieriediła babcia Anhielina.
- A ŝie Janukoviči krim vas je?
- Jość, tut vsi Janukoviči, - vidpoviła babusia.
Za rozmovoju ja źjasuvała, ŝo koliś za miścievimi mirkami Januki buło čimale sieło. Odnak v 70-ti roki Biłoruśka Riespublika počała riealizovuvati prohramu ukrupnieńnia sił, i buło zaboronieno buduvatisia v Janukach. Z časom sieło vimierło, mołod́ pieriejiždžała v susidni Haradiŝa, abo j vzahali śvit za oči. Odnak pierša chvila «vielikoji mihraciji» počałasia ŝie do toho - na počatku stolittia.
Anhielina Janukovič zauvažiła, ŝo piśla prijizdu Janukoviča počała cikavitisia istorijeiu sieła. Tož odna stara babcia 1910 roku narodžieńnia, rodom ź Janukiv, jij rozpoviła, ŝo v 20-ti roki minułoho stolittia bahato sielan vijichali na Donbas. Tam vidkrivalisia šachti, potribni buli roboči ruki. Spočatku pojichav odin, obživsia, a za nim potiahlisia inši. V čiśli pieriesielenciv vijavivsia j did Viktora Fiedoroviča Vołodimir.
Anhielina Janukovič kažie, ŝo stara babcia pamjatała rodinu Vołodimira Janukoviča, i naviť pokazała miście, die stojała joho chata. Zaraz cie halavina navproti dvoru babci Anhielini, die ležať kilka priniesienich lodovikom hładieńkich vałuniv.
Vołodimir Janukovič buv odnim z pjati siniv, baťko joho - pradid Viktora Fiedoroviča - buv pieršim pasičnikom v sieli. A ot sini vłaštuvatisia na ridnij ziemli nie zumili. Ziemli navkruhi Janukiv bidni, porośli čaharnikom, otož doviełosia jichati na zarobitki.
Poviernuvsia nazad lišie odin brat. Priviz z Ukrajini družinu, zbuduvav novu chatu. Stara baťkivśka sadiba, kažuť, zhoriła, pid čas vielikoji požieži, ŝo led́ nie spaliła vsi Januki v 30-ch rokach.
Iz nieabijakim zadovoleńniam babcia Anhielina povieła mienie na jekskursiju. Za jiji słovami - v chatu brata dida Janukoviča. Tobto, čołovika, jakomu Viktor Fiedorovič je vnučatim plemińnikom.
Tut Hanna Hierman znajšła hierb Janukoviča?
Dierievjana budivla davno pokinuta: obłuŝiena pič, zališki starich miebliv, diesiatki pustich plašok horiłki na pidłozi. Zi stini na vsie cie niepodobstvo diviťsia Boža Matir zi stolitńoji fotokartki ta simiejnij portriet – čołovik ta žinka.
- Cie brat dida vašoho Janukoviča z družinoju. Vona buła ukrajinočka, priviz z Donbasu, - rozpovidaje Anhielina. - Škoda, ŝo Priezidientom vašoho Janukoviča nie vibrali, a to buv vin, jak naš Łukašienko, - raptom pieriestribuje na političnu tiemu babcia.
Vona rozpoviła, jak voni vsi pierieživali za ńoho pid čas viboriv. Łukašienko dla staroji - idieał, adžie vin včasno vidaje piensiju. A ŝie babusia rada, ŝo pro jichnie sieło nie zabuvajuť, dviči na tiždień prijiždžaje avtomahazin, privoziť vsie, ŝo zamoviš. Bilšoho babci nie trieba. Svoje hospodarstvo: korova, śvinia, kuri.
- A diti prijiždžajuť? - zapituju.
- Ditiej nie maju, bo zamiž nie vijšła, - zajavlaje babcia. Odnak živie vona nie sama, a z bratom Pietrom, jakij tiež žittia proživ, a nie odruživsia. Na pitańnia «čomu?» babcia Anhielina vidpovidati nie stała. Vočievid́, cie jakaś simiejna tajemnicia, tož vona lišie kokietlivo zajaviła: «Tak buło trieba».
Zhodom źjavivsia jiji brat, Pietro Janukovič. Spokijnij j movčaźnij, vin kuriv samokrutku i čas vid času «piddakuvav» svojij hovirkij siestri.
Na rodiča - Viktora Fiedoroviča - zovni ani Anhielina, ani Pietro nie schoži. Tož ja virišiła projtisia siełom, rozznajomitisia ź inšimi Janukovičami. Nastupna chata buła vielika, dierievjana. Vona dobrie źbieriehłasia. Odnak podvirja dužie zaniedbanie, porośle kropivoju. V povitri stojav zapach kvašienich jabłuk. Mabuť, hospodari hotuvali brahu dla samohonu. Do rieči, zavodśka horiłka v Biłorusiji dužie doroha: cina za plašku - vid 20 do 50 hrivień, otož samohon tut v povazi.
Na hanok, škutilhajuči, vijšła Jelena Janukovič. Babusia maje považnij vik, i, vočievid́, straždaje čieriez chvorobu. A ŝie kinułosia v oči, ŝo ridni za nieju nie dohladajuť. Pid čas rozmovi źjasuvałosia, ŝo Viktora Fiedoroviča vona nie bačiła. Kažie, kažie pieried joho vizitom mabuť, navmisno prijichali z rajonu, i pokłali jiji u likarniu. Živie babcia z sinom. Odnak pohovoriti ź mienšim Janukovičiem «Obozu» nie doviełosia. «Vipiv vin včora dužie. Chvorije…», - pojaśniła babcia.
Zališiłosia providati, ŝie odnu chatu, die zališilisia rodiči Viktora Fiedoroviča. Odnak, pamjatajuči pro popieriedžieńnia v rajcientri, ja rušiła tudi z diejakim ostrachom.
Jak źjasuvałosia, moji strachi buli dariemnimi. Tut žiła choroša simja. Mati, dvoje ditiej, sobaka Bajkał, kiń Kuzia ta dvi korovi. Dočku - divčinu 14-ti rokiv – ja pobačiła na horodi bila budinku. Vona vibirała kartoplu. Divča maje visokij zrist, micna, z kruhlimi ŝokami. V uśomu vhadujeťsia poroda Viktora Fiedoroviča.
Їji mati - Marisia Janukovič - na cie zauvažiła, ŝo jiji čołovika vsi vvažali dužie schožim na ukrajinśkoho priemjera. Pomier vin kilka rokiv tomu, jomu buło lišie trochi za pjatdiesiat. Za słovami družini, praciuvav v kołhośpi na traktori, na mašinach, na siercie nikoli nie skarživsia, ale raptom sieried noči pomier vid siercievoho napadu. Jak rozpoviła žinka, rańnia śmiertnisť - bida rodu Janukovičiv. V usich siełach, die osili Janukoviči, starieńki za 80 rokiv zustričajuťsia nadźvičajno ridko.
Na žal, u Marisi naviť nie zališiłosia fotokartki čołovika. Rodina živie dužie bidno. Stara chata, miebli ŝie didusiv-babusiv, poblakli porcielanovi lalki. Marisi dovodiťsia samotužki pidnimati dvoch ditiej. Krim dočki Oli u nieji je sin, vin vstupiv do tiechnikumu. Ola zakinčuje škołu. Chodiť piški v susidnie Haradiŝa.
Do rieči, samie ciu rodinu Viktor Fiedorovič priznav svojimi oficijnimi rodičami. V riezultati diti otrimali cukierki j hodińniki, a ŝie z'jizdili na vidpočinok v Artiek. «Mi letili litakom. Cie tak cikavo»,- diliťsia spohadami Ola.
Janukovič todi samie buv priemjerom, naviť zaprosiv ditiej v hosti v svoju dieržavnu riezidienciju v Krimu. Čas vid času do Marisi dzvoniať z Ukrajini. «Nieŝodavno rozmovlała z staršim sinom Janukoviča Oleksandrom, obiciaje prijichati», - chvaliťsia hospodinia.
Oś i vsi Januki. Do rieči, ludinu, jaka vidtvoriła hierb rodu Janukovičiv, ja v sieli tak i nie znajšła. Nichto ź Janukovičiv nie znaje istoriji či lehiendi pro pochodžieńnia svoho priźviŝa. Tomu ja virišiła šukati Janukovičiv u okolici. Možlivo, tam znajdieťsia ludina, jaka rozpovisť pro priedkiv našoho priemjera? Najbližčim nasielenim punktom, u jakomu možna buło znajti Janukovičiv, je sieło Haradiŝie.
Haradiŝa vid Janukiv na vidstani dvoch kiłomietriv. Samie siudi ostańni roki ź Janukiv pieriesielalisia Janukoviči. Otož, v Haradiŝach ludiej z cim priźviŝiem čimało. Sieło, či to «vieska», jak kažuť v Biłorusiji, maje dosiť privablivij vihlad. Vono nievieličkie, ale jaskravie. Žovti ź zielenim budinki, sokovita trava, u dvorach - ajstri ta žoržini. Hostia z Ukrajini Haradiŝa zdivujuť majžie povnoju vidsutnistiu parkaniv, budinki vid vulici vidhorodžujuť simvolični po kolina parkančiki z ridieńkich kolorovich došok. Miścievi kažuť, jich postavili do prijizdu Viktora Fiedoroviča.
Do rieči, do vizitu Janukoviča parkani postavili nie lišie v Haradiŝach, a po vsij dorozi vid Dokšić do Januk. Pro rozpovili mieni v Vovkułatach, u vielikomu sieli ź silradoju, do jakoji vchodiať Haradiŝa j Januki.
Projšovšiś vuličkoju, obiraju viesieleńku žovtu chatinku pomiž kvitok, rozmalovanu čiervonimi muchomorami. Zachodžu v hosti. Vijavlajeťsia, ja nie pomiliłasia – v cij chati mieškaje rodina na priźviŝie Janukoviči. Doma buli dvoje: babusia z čotiŕochričnim bilavim onukom Pavłom Janukovičiem.
Małoho Janukoviča ja zastała za cikavim zaniattiam - toj dieś potiahnuv hamanieć, i niškom roźbirav dribni biłoruśki rubli.
Odnak, hospodinia vijaviłasia nie zovsim Janukovič. «Moje priźviŝie Janovič, cie ziať u mienie Janukovič. Zvati Juzik», - rozpoviła babcia. Juzik Janukovič, za słovami babusi, praciuje komirnikom, joho družina, Olena Janukovič, včitielka mołodšich kłasiv. «Cie vona rozmaluvała stini čiervonimi muchomorami», - pochvaliłasia matir.
Včitieli, rozpoviła babcia Marisia, zaroblajuť v Biłorusiji dobrie. Na dołari vichodiť priblizno 250 «baksiv». «Dobrie zaroblaje j ziať. Oś, mašinu kupili, tiepier baniu budujemo», - pochvaliłasia Marisia.
Skoro źjavivsia j sam Juzik Janukovič na starij inomarci. V siełach Biłorusiji ŝaślivich vłaśnikiv avtomobiliv nadźvičajno mało, tož možna zrobiti visnovok, ŝo cia rodina v sieli vvažajeťsia dovoli zabiezpiečienoju.
Juzik, popri moji potajemni spodivańnia, vijavisia absolutno nie schožim na Viktora Fiedoroviča. Dovhij, suchij, bilavij, z hostrimi risami obliččia i chitruvatim vohnikom v očach. Ja vžie virišiła, ŝo Janukovič obliččiam vijšov nie v baťka-dida, až raptom pobačiła babciu, jaka bihła mieni nazustrič, rozmachujuči sierpom. Žinočka pośmichałasia vinuvatoju pośmiškoju Viktora Fiedoroviča. «Mieni skazali, vi žurnalist z Ukrajini, pišietie pro Janukovičiv. Ja - tiež Janukovič. Cie moje divočie priźviŝie. A zvati Juziefa Adolfivna», - schodu zajaviła babcia.
Pani Juziefa buła nastilki schoža na Viktora Fiedoroviča, ŝo naviť stavało divno, jak čieriez stilki pokoliń v biłoruśkomu sieli Haradiŝa j Doniećkomu misti Jenakijevie na śvit narodiłosia dvoje takich schožich ludiej. Ŝo tut skažieš – ridni hieni!
Babusia buła visoka, kriemiezna, vona nie lišie obliččiam, a naviť mimikoju nahaduvała Viktora Fiedoroviča. Ale, na vidminu vid ńoho, dužie vžie bałakuča. V kołhośpi jakraz źbirali starich i malich žati lon. «Niešta počiekaje. Ja biahom», - zajaviła Juziefa svojij suputnici, tiež Janukovič. I povieła mienie do siebie v hosti.
Dorohoju babusia poskaržiłasia, ŝo jak prijiždžav Janukovič - milicija jiji do ńoho nie pidpuskała. «Tilki kierivnictvo z rajonu ta žitieli Januk buli bila vašoho priemjera. A z Haradiŝa narod nie pidpuskali. Ale ž mi tiež Janukoviči», - oburiuvałasia Juziefa. Ŝopravda, do ukrajinśkoho priemjera Juziefa taki probrałasia na ćvintari.
Babcia vijaviłasia dovoli obiznana v žitti sieła za ostańnie stolittia, znała istoriju rodini zavdiaki rozpovidiam baťka. Z jiji śliv ja dijšła visnovku, ŝo Janukoviči vieś ciej čas žili roźmirienim, budieńnim, biez prihod žittiam, a Viktor Fiedorovič - pieršij priedstavnik rodu, jakij čimoś osoblivim prosłavivsia. Choča cikavoju ludinoju, pievno, buv i baťko Juziefi - Adolf Janukovič. Juziefa - piźnia ditina, bo jiji «tatoś» narodivsia v pozaminułomu stolitti. Za słovami žinočki, vin buv led́ či nie jedinim pisiemnim v okruzi j u pieršu śvitovu voziv hienierała na bričci.
Rievoluciji ta vijni obijšli Janukovičiv na istoričnij baťkivŝini storonoju. «U vijnu trochi partizanili. Nimci čieriez sieło raz projiždžali», - rozpovidaje Juziefa. Na prochańnia pieriekazati jakuś istoriju z žittia sieła pid čas vijni - zašariłasia, ale taki pohodiłasia: «Mati rozpovidała, koli nimci u sieli buli - bila kołodiazia zupinilisia pomitisia. Rozdiahlisia do samich trusiv. U nas todi, ŝie trusiv nie nosili, otož , choča buło strašno, diti bihali na cie čudo divitisia».
Tak za rozmovoju Juziefa privieła mienie u svoju chatu. Cikavo, u biłoruśkich rodičiv Janukoviča v chatach nie zustrinieš višitich rušnikiv abo kartin, jakimi prikrašieni starieńki žitła v cientralnij Ukrajini. Stari ludi rozpovili, ŝo tut nikoli nie buło tradiciji višivati, zatie bahato tkali. Juziefa pokazała rušniki ta kilimki, jaki vona robiła vłasnoruč.
Ja zupiniłasia bila ikoni–fotokartki Božoji Matieri. Samie taku ja bačiła v zapuŝienij chati dvojuridnoho dida Viktora Janukoviča. «Ź cijeiu ikonoju ja zamiž jšła», - rozpoviła Juziefa.
Vijavlajeťsia, vsi žitieli Haradiŝa ta Januk – katoliki. V susidnich Vavkułatach je vieličieźnij j starovińnij katolićkich kostieł, jakomu vžie kilka stoliť. Rodiči Janukoviča śviatkujuť rizdvo j vielikdień po katolićkomu obriadu, za polśkimi źvičajami. Osoblivo popularnij narodnij źvičaj, koli diti na Vielikdień chodiať z košikami po chatach, śpivajuť pid viknami pisień, a jim vinosiať farbovani jajcia. Voskom pisanki tut nie rozpisujuť, zatie pieried tim, jak zanuriti u farbujučij rozčin, pierievjazujuť nitočkami, pid jaki pidkładajuť papierovi uzori. Vichodiť dužie krasivo. Do rieči, i vielikodni piśni, i koladki tut śpivajuť polśkoju. «Mi ž naŝadki polakiv. Ranišie tut buli polśki ziemli», - pojaśniuje Juziefa.
Pro rodińnij hierb Janukovičiv Juziefa Adolfivna ničoho nie čuła. Trochi podumavši, babcia prihadała, jak jij baťko rozpovidav, ŝo koli na počatku stolittia buduvav novu chatu v Janukach, roźbirajuči starij zastinok, znajšov bili kachli. «Baťko virišiv, ŝo ranišie, rokiv 200 tomu, buv v Janukach budinok jakohoś bahatija», - rozpoviła Juziefa.
Cie buło jedinie śvidčieńnia na korisť tieoriji, ŝo, možlivo, buv koliś u Janukach śvij šlachtič-Janukovič, jakij mav hierb z tihrami.
Odnak dostiemienno znaje pro ńoho lišie Hanna Hierman, bo miścievi činovniki u Vovkułatach ta Dokšiciach ničoho pro ńoho nie čuli j viesieło śmijalisia nad pitańniam pro hierb.
«Rodovij hierb u Janukach? Buti ćoho nie možie!»,- jemocijno zajaviv «Obozu» Vołodimir Kaminśkij, načalnik viddiłu informaciji v Dokšinśkomu rajvikonkomi. Vin rozpoviv, ŝo osobisto źbirav informaciju pro Janukoviča do prijizdu joho v Biłorusiju. Zokriema, praciuvav z archivam v tomu čiśli kosťolnimi. «Janukovičiv v archivach dužie bahato. Odnak vsi źvičajni sielani», - rozpoviv Vołodimir Kaminśkij.
Jomu vdałosia znajti lišie odnu lehiendu pro pochodžieńnia naźvi sieła Januki j priźviŝa rodu Janukovičiv. «Stara babcia rozpovidała, ŝo Januki spočatku buli chutorom. Postaviv sobi chatu tam čołovik na imja Januk. Potim chutir rozrostavsia, a vsich chutorian nazivali Janukovičami», - rozpoviv Kaminśkij.
Oś i vsie. Na zavieršieńnia lišie varto zhadati odnu nievielička krasnomovnu dietal svoho śpiłkuvańnia ź miścievoju vładoju. V silradi u Vovkułatach mienie popieriedili, ŝo moho vizitu dužie čiekajuť u rajvikonkomi. U rajcientri v znajomomu kabinieti ja zustriłasia z Kaminśkim. Vihlad u ńoho buv nadźvičajno strivožienij.
- Mieni vžie načalnik ohołosiv dohanu čieriez vas! Skazav, čomu dozvoliv vam pojichati? A ja jomu kažu: jak ja možu nie dozvoliti, chiba ochoronu na dorozi do Januk postaviti? Tak vsi ž dorohi nie pieriekriješ! Pravilno?
- Pravilno, - moralno pidtrimuju postraždałoho činovnika. – Zrieštoju, ja mohła b inkohnito projichati v Januki, nie zapitujuči u vas dorohi.
- Ot i ja jomu tak skazav. Kažu, jakbi buv źlij umisieł, vi b do nas nie zachodili, pravda?» - poviesielišav Vołodimir Ivanovič.
- Jakij takij umisieł?! Mi prosto cikavimosia Janukovičami. - Odnak viraz obliččia činovnika śvidčiv, ŝo vin nie žartuje. Jak bi tam nie buło, pro mij vizit, napievno, nie stali povidomlati v KHB, i podorož zakinčiłasia biez prihod. Choča spohadi pro familnij hierb Viktora Janukoviča, na žal, znajti tak i nie vdałosia.
Kamientary