Музыка1515

Вялікая гутарка з дачкой Лявона Вольскага, якая стала спявачкай

Яе ведаюць як унучку Артура Вольскага, аднаго з аўтараў «Калыханкі» Дзеда-Барадзеда, і як дачку легенды беларускай сцэны Лявона Вольскага, але Адэля даўно не проста сваячка вядомых людзей. Яна выкладае на сваім ютуб-канале відэа, дзе чытае вершы беларускіх паэтаў, запісвае каверы на «Нірвану», Земфіру і Віктара Цоя, а пад канец 2017 года выпусціла першы музычны альбом. На гэтым спыняцца Адэля не збіраецца.

Мы пагутарылі з 19-гадовай спявачкай пра тое, як гэта — знаходзіцца пад ударам крытыкі фанатаў Вольскага, рана страціць маці і змагацца з унутранай перфекцыяністкай. Ну і, канечне, пра хлопцаў, знешнасць, студэнцтва і Беларусь.

Пра сям’ю

«Ніна»: Ты расла ў творчай сям’і. Ці не было ў цябе крыўды, што бацькі не дадалі табе ўвагі праз сваю занятасць?

АВ: У дзяцінстве я, канечне, часта чула: мы з’язджаем на канцэрт, ты не будзеш сумаваць? Мяне пакідалі з нянькамі, але тады я не да канца разумела, што адбываецца.

У падлеткавым узросце, канечне, было крыху балюча праз пастаянную адсутнасць бацькоў, але я разумела, што яны зарабляюць нам на жыццё, а рабіць гэта творчасцю не вельмі проста. Нават у самыя складаныя часы, калі канцэрты бацькі забараняліся, я ні ў чым не адчувала нястачы. Маці рабіла ўсё магчымае, каб у доме было ўтульна. Яны з бацькам стараліся не паказваць, што ў іх нейкія праблемы ў плане фінансаў ці палітыкі. За гэта я ім вельмі ўдзячная.

Сёння ў мяне куды больш сур’ёзныя фінансавыя праблемы (смяецца). Хоць я і маю цяпер у Польшчы нядрэнную стыпендыю — гэта як недзе 720 беларускіх рублёў, — але на ўсе студэнцкія патрэбы грошай не заўсёды хапае.

«Ніна»: Твой альбом змяшчае гісторыю ад падлеткавага ўзросту да сённяшніх дзён, але я не ўбачыла там песень, прысвечаных маці, якая сышла з жыцця ў сакавіку 2016 года…

АВ: Насамрэч амаль ва ўсіх песнях, акрамя тых чатырох першых, што напісаныя ў дзяцінстве, прысутнічае яе вобраз. Яны змяшчаюць увесь боль, які я адчула, калі яе не стала. Прысвяціць маці нешта адно я не здолела б эмацыйна: я б не змагла праспяваць такую песню, бо нават тыя творы, дзе ёсць толькі згадкі пра маці, даюцца мне складана.

«Ніна»: Як ты ўвогуле перажыла яе смерць?

АВ: Я памятаю, як два гады таму, у лютым, яна адпраўляла мяне на заняткі ў Польшчу. Яна дрэнна хадзіла і намякнула, што ў яе дэпрэсія. Але мне здавалася, што гэта проста нейкая псіхасаматыка, што ўсё пройдзе і наладзіцца. Перад маім днём нараджэння 23 сакавіка мы стэлефаноўваліся. Я казала, што, хутчэй за ўсё, правяду свята ў Польшчы, але яна клікала дадому, казала, што яны з татам падрыхтуюць сюрпрыз.

Адэля з бацькам і маці.

А потым бацька паведаміў, што ёй стала зусім дрэнна. Мне прыйшлося ўсё кінуць і вярнуцца ў Беларусь. Я прыехала на кватэру да бабулі, што на праспекце Пераможцаў, там маці жыла раней. Памятаю яе жоўты твар, яна ўжо не магла падняцца, проста ляжала і не разумела, што адбываецца, нават мяне не пазнавала…

Я таксама не да канца разумела тыя падзеі і паўтарала дзяжурныя фразы, каб падтрымаць бацьку і астатніх сваякоў, кшталту: «Усё будзе добра».

Я бачыла, як перажывае бацька, ён вельмі эмацыйны чалавек. І са свайго боку наўмысна заблакавала выхад усіх эмоцый. Калі б я гэтага тады не зрабіла, то звар’яцела б, хутчэй за ўсё. Затое гэта адгукнулася мне пасля. Калі я ўжо вярнулася ў Польшчу, толькі тады да канца асэнсавала, што адбылося. Пачалася дэпрэсія. Хацелася ўсё кінуць, нічога не рабіць.

Дарэчы, за некалькі гадоў да смерці маці ў нас з ёй была гутарка, у якой яна параіла ніколі не хадзіць на пахаванні блізкіх людзей. І вось так атрымалася, што маё першае пахаванне было такім…

«Ніна»: Некаторыя асуджалі Лявона Вольскага, калі ён неўзабаве пасля сыходу Ганны пачаў сустракацца з іншай жанчынай. Як ты адрэагавала на гэта?

АВ: Бацьку было вельмі складана. Гэта была вялікая страта і стрэс. Не буду казаць, што адбывалася, але тое было страшна.

Пры гэтым я не магла пастаянна знаходзіцца з ім разам, бо вучуся ў Польшчы. І я разумею, што новыя стасункі дапамаглі тату вытрымаць, я ўдзячная Янцы за гэта. Мне ніколі не хацелася сварыцца і крычаць на яго з гэтай нагоды, маўляў, «што ты робіш?». Калі ён шчаслівы, то шчаслівая і я.

Пра адукацыю, рэлігію і сяброў

«Ніна»: Ты вучылася ў 23-й беларускамоўнай гімназіі, пасля — у Коласаўскім ліцэі. Чаму галоўнаму там цябе навучылі?

АВ: Ліцэй адназначна навучыў мяне выжываць у жорсткіх умовах і верыць у сябе. А яшчэ пазнаёміў з цудоўнымі людзьмі, з якімі я камунікую да гэтага часу. З Ружанай, дачкой Вінцука Вячоркі, з Арсенем, унукам Генадзя Бураўкіна, з Багуславам, сынам Віталя Цыганкова, са Сцяпанам, сынам Аляксандра Пуцілы і іншымі.

Я не магу сказаць, што размаўляю выключна па-беларуску, бо ў мяне ёсць розныя знаёмыя і сябры. Аднак упэўнена, што не ведаць родную мову — дакладна сорамна.

«Ніна»: А як ты ўвогуле глядзіш на сучасную Беларусь, на тое, што ў нас адбываецца з правамі чалавека і свабодай слова? Ці хацелася б табе будаваць тут будучыню?

АВ: Гэта трэш!

Вельмі складана знайсці сваё месца ў нашай краіне, бо якія б ты цікавыя рэчы ні рабіў, цябе могуць ці пасадзіць, ці ўнесці ў чорны спіс, калі гэта хаця б крыху звязана з палітыкай.

Але, нягледзячы на гэта ўсё, я люблю сваю краіну і, седзячы ў Польшчы, думаю, што вельмі хачу вярнуцца.

«Ніна»: А як ты ў свой час трапіла ў хор пры касцёле?

АВ: Упершыню ў касцёл мяне прывяла бабуля. Я доўга спявала ў тамтэйшым хоры, дзе і падцягнула вакал. Пасля проста стала цікавіцца рэлігіяй ці, хутчэй, Богам: мне хацелася адкрыць для сябе нешта новае, зрабіць нейкія ўнутраныя адкрыцці. Я наведвала службы, заняткі пры касцёле, знайшла там шмат сяброў.

«Ніна»: То бок можна сказаць, што ў вас веруючая сям’я?

АВ: Тата прымае рэлігію, але ніколі не хадзіў у касцёл. Маці ж наведвала час ад часу. Сёння я і сама амаль не бываю на службах і стараюся больш шукаць Бога ў сабе, спрабую наладзіць з ім сувязь, бо не люблю, калі іншыя людзі крытыкуюць мой лад жыцця і вучаць, як мне трэба жыць.

«Ніна»: Чаму ты працягнула навучанне ў Польшчы, а не ў Беларусі?

АВ: У мяне не было адмысловай мэты з'ехаць, але калі з’явілася магчымасць паступіць у Польшчу па праграме Каліноўскага, я паспрабавала — і ў мяне атрымалася. Гэта не было запланаваным крокам.

Мне здаецца, па маёй спецыяльнасці «арганізатар мерапрыемстваў» у Польшчы больш чаму можна навучыцца.

«Ніна»: А ў цябе была магчымасць паспрабаваць сябе ў будучай прафесіі да паступлення? Ці ты абрала яе наўгад?

АВ: Я ў прынцыпе люблю сітуацыі, калі трэба адначасова шмат чаго рабіць. Калі на цябе нібыта валіцца гара смецця, а ты ўсё гэта хутка чысціш.

На летніх канікулах маці адпраўляла мяне працаваць у кампанію «Event Decor», там працуе яе найлепшая сяброўка дзяцінства. Я дапамагала арганізоўваць карпаратывы, вяселлі, розныя вечарыны. Таму паспела адчуць, як гэта — быць арганізатарам.

«Ніна»: І ты плануеш звязаць з гэтай дзейнасцю будучыню?

АВ: Хутчэй, не.

Цяпер я дакладна зразумела, што хацела б жыць на сродкі ад музыкі і творчасці. У гэтым я бачу сваё сапраўднае шчасце.

Я разумею, што шлях музыкі няпросты. Як у Беларусі, так і ў іншых краінах. Але я ведаю, што, калі чагосьці хачу, для мяне не існуе перашкод.

Пра дэбютны альбом, музычнае выхаванне і крытыку

«Ніна»: Пры канцы восені 2017 года ў цябе выйшаў дэбютны альбом «Казка». Пасля гэтага ў тваім жыцці нешта змянілася?

АВ: Людзі даведаліся пра мяне, некаторыя захацелі пазнаёміцца са мной бліжэй і працягваюць гэта рабіць. Вельмі прыемна, калі пішуць, што альбом файны. Нехта, вядома, яго крытыкуе — і я за гэта ім вельмі ўдзячная.

Але куды больш значаць для мяне змены, што адбыліся ўва мне: я нарэшце вырашылася падзяліцца сваім, унутраным. Па натуры я перфекцыяністка: мне ніколі нічога не падабаецца да канца. З альбомам таксама такое было: хацелася ўсё выдаліць і перапісаць наноў. Я да гэтага часу бачу ў сваіх песнях шмат недасканаласцяў. Але разумею, што адразу зрабіць усё ідэальна немагчыма: трэба і досвед, і работа над памылкамі. Таму цешуся, што ўсё ж вырашылася выдаць альбом, які пачаў пісацца яшчэ ў падлеткавым узросце.

«Ніна»: То бок ты ўважліва адсочваеш крытыку? Як ты на яе рэагуеш, асабліва калі яна не на тваім баку, калі цябе параўноўваюць з бацькам?

АВ: Калі робіш нешта ўпершыню, то, натуральна, цікава, як на гэта рэагуюць людзі. Нейкія абгрунтаваныя заўвагі я, канечне, прымаю. А на негатыў без аргументацыі, на бязглуздзіцу стараюся не зважаць.

Што да параўнанняў з бацькам, то ў нас з ім зусім розныя тэмы. Ён піша пра публічнае: грамадскія з’явы, палітыку тую ж. Я ж накіраваная ўнутр сябе, пішу пра асабістыя перажыванні. Хаця апошні альбом таты «Псіхасаматыка» таксама атрымаўся больш інтымным, чым звычайна, мне падаецца.

«Ніна»: Няўжо ў цябе няма ніводнага «змагарскага» верша?

АВ: Натуральна, ёсць. Тым больш што цяпер я вучуся ў Польшчы і перажываю эмігранцкія пачуцці, можна сказаць. Сумую па радзіме. Я пішу на розныя тэмы: часам гэта палітыка, часам — каханне. Звесці іх у адзін альбом было б досыць складана, таму «Казка» толькі пра ўнутранае.

Магчыма, у будучыні я змагу спалучыць розныя па змесце творы ў адно. Але рабіць выключна палітычны альбом я дакладна не збіраюся. Мне здаецца, гэта не маё.

«Ніна»: Ці ёсць у цябе мара запісацца з кім-небудзь разам?

АВ: Я пакуль што не ўяўляю сябе ў дуэце: гэта ж нейкім чынам трэба дамовіцца з чалавекам, які мае зусім іншыя погляды, густы, знайсці кампраміс… Гэта складана. У творчым плане я, відаць, крыху эгаіст. А вось мець свой гурт у будучыні я б хацела.

«Ніна»: Ты ж у ранейшых каментарах СМІ казала, што жывых выступаў пакуль не плануецца. Як можа існаваць гурт і ўвогуле выканаўца без гэтага?

АВ: Цяпер я асэнсавала, што без жывых выступаў не змагу, бо толькі такім чынам ты можаш адчуць энергетыку слухачоў, толькі так сам аддаешся творчасці напоўніцу. Па сакрэце скажу, што ўжо ў лютым разам з гітарыстам і клавішнікам планую зладзіць канцэрт у Мінску.

«Ніна»: Граць на гітары ты вучылася сама. Чаму так, калі побач быў бацька, які віртуозна валодае інструментам?

АВ: У дзяцінстве мае бацькі, як і многія іншыя, куды толькі не запісвалі мяне: і да рэпетытараў, і на тэніс, і ў музычную школу… Але тады мне гэта дужа не падабалася. Я не магла прымусіць сябе займацца ні піяніна, ні гітарай, ні мандалінай, на якія мяне прыводзілі. Мне не падабаліся саўковыя настаўнікі, і я не разумела, навошта мне гэта. У тыя гады я ўсё гэта кінула, пра што цяпер, натуральна, шкадую.

Пэўны час я была вельмі складаным дзіцём: лічыла сябе готам, насіла толькі чорны колер і фарбавала ў такі ж валасы, слухала цяжкую музыку кшталту Korn, System of a Down і не хацела вучыцца. Бацькі перажывалі за маю будучыню, таму маглі і пакараць, і пабіць, калі заслугоўвала.

А вось гадоў у 11 ува мне прачнулася моцнае жаданне спяваць і граць на гітары. Я тады сказала тату, што авалодаю інструментам самастойна. Ён быў упэўнены, што я займаюся глупствам і ніколі гэтаму не навучуся, бо раней кінула. Але я даказала яму і сабе, што змагу. Глядзела розныя медыякурсы, ютуб, разбірала акорды, дзесьці тыдзень пахадзіла на заняткі да знаёмых і ў выніку навучылася. Сама. У мяне ўсё атрымліваецца лепш, калі я займаюся гэтым менавіта самастойна. Бо калі існуе жаданне, зробіш усё, нават немагчымае.

«Ніна»: А як увогуле фармаваўся твой музычны густ?

АВ: У дзяцінстве я слухала розную замежную папсень кшталту Брытні Спірс, Рыяны, хаця тата мяне сароміў за гэта. Ён увогуле заўсёды казаў праўду, за што я яго і люблю. Памятаю, калі я паказвала яму першыя вершы, шчыра казаў, што гэта нейкая ахінея.

Паступова я сама перайшла спачатку на класічную музыку, пасля — на рэгі. Потым быў джаз, які я заўсёды слухаю, каб узняць сабе настрой, кантры. Люблю таксама класічны рок. Не скажу, што не слухаю той жа рэп — усё ж гэта сёння хайповы жанр. Я назіраю за батламі на ютубе, паважаю ЛСП. Але рэп для мяне — мімалётнае, каб заставацца ў тэме, пастаянна слухаць я такое не буду.

Пра каханне, знешнасць і хлопцаў

«Ніна»: У альбоме ёсць песня «Любы» з такімі словамі: «Дзе ты мой любы? Без цябе жыць цяжка мне, а з табой яшчэ горш. Сябе я ламаю, каб стаць лепш гэтым летам. Усё дзеля цябе, усё дзеля кахання. Ай, дастала мяне дурацкае чаканне!». Гэта прысвячаецца камусьці канкрэтнаму?

АВ: Мне 19 год, і, як у любой дзяўчыны ў такім узросце, у мяне ўжо былі розныя гісторыі, звязаныя з каханнем. Таму песня змяшчае ўсе пачуцці, перажытыя за гэтыя гады. Асабліва, калі яны дастаюць і хочацца паслаць усё нафіг.

«Ніна»: А цяпер у цябе ёсць хлопец?

АВ: Так, яму 25, ён беларус. Мы сустракаемся не так даўно, але калі мы пазнаёміліся, я адразу зразумела, што гэта на 90% мой чалавек. Таму не думаю, што ўсё, што паміж намі адбываецца, хутка пройдзе.

«Ніна»: Ёсць нешта, што цябе раздражняе ў хлопцах?

АВ: Мне не падабаецца, што цяпер дзяўчатам амаль заўсёды даводзіцца рабіць першы крок. І калі ты хочаш пазнаёміцца, і калі проста запланавала сустрэцца са старымі сябрамі — арганізацыю трэба браць у свае рукі.

У бытавых сітуацыях я люблю баланс, як цяпер у нас ёсць з хлопцам: гатаваць магу і я, і ён.

А вось калі мне ўказвалі маё месца, нагадвалі, што абавязкі жанчыны — ісці на кухню і варыць боршч, гэта выклікала ў мяне забастоўку. У такія моманты ўва мне прачынаецца сапраўдная феміністка.

«Ніна»: Наколькі для цябе важная знешнасць?

АВ: Мне падабаецца быць прыгожай, але без фанатызму. Калі дзяўчаты пастаянна сочаць за модай, скупляюць усе часопісы, каб быць у курсе апошніх трэндаў — для мяне гэта смешна. Я дакладна ніколі б не зрабіла пластычную аперацыю, як паступаюць некаторыя зоркі. Недахопы ў целе — гэта натуральна, а мне падабаецца натуральнасць.

Пра будучыню

«Ніна»: Чаго чакаць ад цябе ў найбліжэйшы час?

«Ніна»: Я ўжо працую над новым альбомам, паралельна займаюся самаадукацыяй. Больш за ўсё ў мяне прэтэнзій да маіх вершаў, таму я чытаю шмат паэзіі, як беларускай, так і польскай, рускай, а таксама тэксты іншых выканаўцаў. У асноўным уся праца адбываецца на паперы: я ні чытаць не люблю з манітора, ні пісаць у вордзе.

На песню «Ніхто не кіруе намі» хочацца зняць кліп у нейкім абстрактным стылі. А яшчэ планую ў сваіх суполках у сацсетках выкладаць вершы, бо не з усіх тэкстаў нараджаюцца песні, а дзяліцца з публікай тым, што ў мяне адбываецца, хочацца.

Ну, і чакайце мінскі канцэрт у лютым.

Каментары15

 
Націсканне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні.

Цяпер чытаюць

Сенатар Грэм анансаваў рэкордныя пастаўкі зброі Украіне пасля заўтрашняй заявы Трампа4

Сенатар Грэм анансаваў рэкордныя пастаўкі зброі Украіне пасля заўтрашняй заявы Трампа

Усе навіны →
Усе навіны

У Беларусі восем немаўлят да года наведваюць дзіцячы сад1

Як глабальная змена клімату адаб’ецца на Беларусі? Не зусім так, як мы ўяўляем12

Мінчанка расказала, дзе пазнаёміцца з перспектыўнымі хлопцамі ў сталіцы14

Ціханоўскі насмажыў катлет на фестывалі «Тутака»43

Наколькі дакладна можна прадказаць надвор'е на месяц? І чаму дагэтуль не папярэджваюць пра тарнада за дзень?5

З'явіцца новая дзяржава — Новая Каледонія3

Заробак 73 рублі? На заводзе патлумачылі, адкуль у іх такія вакансіі

Француз пераехаў з Ніцы ў Мінск і адкрыў пякарню12

У Мінску купілі дом за 3 мільёны даляраў. Ён у тым раёне, дзе жыве Эйсмант1

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Сенатар Грэм анансаваў рэкордныя пастаўкі зброі Украіне пасля заўтрашняй заявы Трампа4

Сенатар Грэм анансаваў рэкордныя пастаўкі зброі Украіне пасля заўтрашняй заявы Трампа

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць