Калі нам кепска, калі нас прыгнятае жыццё, калі мы адчуваем нейкую віну, чытайце ці перачытвайце Уладзіміра Караткевіча. Гэта аўтар, які верыць у чалавека, гэта аўтар, які ўсім і кожнаму дае надзею, гэта аўтар, які гаворыць нам, што самую безнадзейную вайну мы можам выйграць, калі будзем трымацца да апошняга. Вось некалькі выдатных цытат з выпуску:
- Галоўны герой твора Гервась Выліваха кідае выклік смерці і гуляе з ёю ў шахматы, дзе напрыканцы ладдзя смерці апынаецца пад боем, але смерць правароніла сур’ёзную фігуру, ход партыі пераломліваецца і Гервась кажа:«Рабі нечаканае, рабі, як не бывае, рабі, як не робіць ніхто, — і тады пераможаш».
- Адна з самых несмяротных цытат Караткевіча: «Чалавек носіць сваё неба з сабою». Вось гэтую цытату найчасцей прыводзяць недакладна, чамусьці з’яўляецца дадатковы эпітэт «Кожны чалавек». Не, «кожнага» не было, таму што ў Караткевіча чалавек — гэта яшчэ і вартаснае, якаснае вызначэнне. Той чалавек, хто заслугоўвае імя чалавека. Арганізоўваючы сучасны вандроўны фестываль да юбілею нашага любімага літаратара ўвосень 2020-га, мы выбралі гэтую формулу «Неба з сабою», як увасабленне нашай беларускасці, якая ёсць там, дзе ёсць мы, і дзе мы хочам быць з сабою.
- Чытаючы кнігу «Ладдзя роспачы» можна бачыць іншым колерам тыя фрагменты тэксту, якія былі выдаленыя цэнзурнымі нажніцамі. З тэксту паслядоўна знікаюць словы «Беларусь», «Беларус», «Беларускі», але добра, што ёсць арыгіналы тэкстаў Караткевіча: «Больш за усё я не люблю прыходзіць па беларусаў, — урэшце сказала смерць. — Яны такія прагныя да жыцця, што я пачынаю думаць: ці не памылілася я са сваёй работай. І яны так любяць гэтую зямлю, што я ў сваіх пячорах пачынаю на хвіліну зайздросціць ім».
