«Палітыка гераізацыі Бандэры памылковая, бо пакідае ўкраінцаў на баку тых, хто прайграў у Другой сусветнай» — Латышонак
У новым выпуску «Ток» прафесар Алег Латышонак даў сваю ацэнку гістарычнай палітыкі Украіны.
Гісторык Алег Латышонак адзначыў, што лічыць вялікай памылкай украінцаў гераізаваць Сцяпана Бандэру — кіраўніка Арганізацыі ўкраінскіх нацыяналістаў, які быў забіты КДБ у 1959 годзе. Але яшчэ большай памылкай, на думку прафесара, з'яўляецца стварэнне нацыянальнага героя з іншага дзеяча — камандуючага Украінскай паўстанцкай арміі (УПА) Рамана Шухевіча — і ў цэлым гераізацыя УПА.
«Бандэра быў проста няўдалым палітыкам. Ён паставіў на саюз з Германіяй. А аказалася, што Трэцяму Рэйху ніякага саюза з Украінай не трэба. Калі ўкраінцы стварылі ўрад у Львове, то немцы яго разагналі, а Бандэру пасадзілі ў турму. Там ён праседзеў усю вайну. Так што немагчыма яго гераізаваць».
Гісторык таксама лічыць няслушным стварэнне з Бандэры нейкай дэманічнай сілы: «Ён служыць нейкім сімвалам, на якога скідаецца ўсё магчымае. Але ён не меў ніякага ўплыву на гісторыю».
Нашмат горшым за Бандэру, адзначае Латышонак, зʼяўляецца Шухевіч. Яго ён называе «проста злачынцам», кіраўніком УПА, якая «мела абсалютна фашысцкую, злачынную ідэалогію».
Латышонак гаворыць, што УПА змагалася з Савецкім Саюзам, але «занадта яна з ім не пазмагалася, бо была слабой». Гісторык нагадвае, што «перш за ўсё яна выразала 100 тысяч невінаватых палякаў» і адзначае:
«Я лічу палітыку гераізацыю УПА, Бандэры і Шухевіча вельмі памылковай таму, што гэта пакідае ўкраінцаў на баку тых, хто прайграў у Другой сусветнай вайне».
Латышонак звяртае ўвагу на тую акалічнасць, што цяпер у свеце гісторыя больш прадстаўляецца як гісторыя ахвяраў, а не пераможцаў. У такім кантэксце вельмі слушным быў гістарычны пасыл Украіны свету, пабудаваны на Галадаморы.
Глядзіце цалкам:
Чытайце яшчэ:
Напад Расіі змусіў украінцаў іншымі вачыма паглядзець на Бандэру
Усё здарылася на Новы год. Смерць самай публічнай супрацоўніцы мінскага АМАПа дагэтуль пакідае пытанні14
Каментары
"Я трохі фігею ад таго, якіх персанажаў цягнуць у нашую прастору. Калі ўявіць, што гэтага чалавека прадстаўляюць не як прафесара, то я віжу нейкага польскага дзеда ля пад’езда з вінегрэтам у галаве. Ён супярэчіць сам сабе і сваёй логіцы кожныя 10 хвілін".