Ціханоўская звярнулася да беларусаў з нагоды пятай гадавіны пратэстаў
«Хтосьці скажа, што прайшло пяць гадоў, мы прайгралі. Але гэта не так».
Напярэдадні пятай гадавіны пратэстаў 2020 года Святлана Ціханоўская звярнулася да беларусаў.
«Пяць гадоў таму беларусы выйшлі на вуліцы, каб абараніць свае галасы на выбарах і паказаць адзінства. І гэта назаўжды нас змяніла, — кажа яна. —
Мы ўбачылі, колькі нас. Сотні тысяч людзей па ўсёй краіне запоўнілі плошчы і вуліцы гарадоў. Гэта было прыгожа, годна і страшна для ўлады.
Але тую хвалю салідарнасці ўжо немагчыма было спыніць. З’явіліся дваравыя чаты, і суседзі нарэшце пазнаёміліся адно з адным. На маршах раздавалі ваду і прыбіралі за сабой смецце. Ля сцен Акрэсціна дзяжурылі валанцёры, каб дапамагаць родным затрыманых і сустракаць тых, каго выпускалі пасля сутак. Аказвалі медыцынскую дапамогу, кармілі, адвозілі дадому.
І, нягледзячы на жахі рэпрэсій, беларусы не здаваліся. Беларус беларусу — беларус. Невыпадкова з’явіўся гэты выраз. І гэтае пачуццё пляча адчуваецца і цяпер.
Нам часта падаецца, што барацьба з рэжымам патрабуе ад нас вялікіх справаў, але ж можна рабіць і простыя рэчы. Дапамагаць сем’ям палітзняволеных. Зараз у Беларусі больш за 1100 чалавек знаходзяцца за кратамі. І нават добрае слова для іх родных — гэта ўжо вельмі многа. Гэта дорыць тысячам людзей падтрымку.
Ствараць сваё, няхай гэта будзе літаратура, музыка, кінафільм, YouTube-канал ці мастацкая выстава. Творчасць — гэта голас свабоды, і яго нельга задушыць».
«Хтосьці скажа, што прайшло пяць гадоў, мы прайгралі. Але гэта не так, — кажа Ціханоўская. — Хіба можна прайграць, калі вашы каштоўнасці застаюцца нязменнымі? Няўжо нашыя мэты і мары пра свабодную Беларусь зніклі? Вядома, не. Я ўпэўненая ў гэтым. Бо менавіта вы ў асабістых размовах распавядаеце мне, колькі ў вас надзеі, і дзеліцеся тым, як кожны дзень дапамагаеце адзін аднаму.
Я чую і крытыку, і шмат парад, як перамагчы дыктатуру. І гэта значыць, што вам балюча. Бо калі б было ўсё роўна, то не было б спрэчак і дыскусій, бо абыякавасць нараджае толькі маўчанне.
І я, як і вы, хачу, каб доўгачаканыя змены наступілі як мага хутчэй. Але, як і ў 2020 годзе, без вашай падтрымкі, вашай салідарнасці гэта цяжка зрабіць. Дык давайце чуць адно аднаго, дбаць адзін пра аднаго і працягваць пачатае. Бо, пакуль мы верым і можам, мы абавязкова пераможам».
Завадчанін Ігар, які вяртаўся дадому бухім, упершыню ў жыцці едзе за мяжу. А яшчэ ён халасты6
Каментары
Чыя ўлада вышэй?
Які падзел абавязкаў паміж імі?