Страціўшы зрок, былы кіраўнік «Талакі» Сяржук Вітушка вучыцца пісаць другі раз, праз адмысловую кампутарную праграму. Mama myla ramu... Словы сустракаюцца адно з адным, і ён часам заўважае, што гэтыя сустрэчы не выпадковыя. Некалькі такіх словаспалучэньняў ён запісаў.
Фота Арцёма Лявы
Страціўшы зрок, былы кіраўнік «Талакі» Сяржук Вітушка вучыцца пісаць другі раз, праз адмысловую кампутарную праграму. Mama myla ramu... Словы сустракаюцца адно з адным, і ён часам заўважае, што гэтыя сустрэчы не выпадковыя. Некалькі такіх словаспалучэньняў ён запісаў.
Mora
A moža, mara mora miera,
A moža, mara — mora miežy?
Čamuści ja ŭ heta nia vieru.
Sa mnoju zhodny vietryk śviežy.
Krajina
Na pašparcie zołatam — VKL,
I viza ź minuŭščyny ŭ novi.
Čytajcie, zajzdroście — ja hramadzianin
Vialikaha Kniastva Lubovi.
Vino
I nie vina vina, što ja nia pjany,
I bolš nikoli ŭžo nia budu zakachany,
Staŭ razumieć usio dakładna, daskanała.
Kachańnie naradziłasia było. Było. Skanała.
Epitafija
Ležučy pad kvitniejučaj hruškaj,
Razumieju — narešcie ja volny.
Tolki pčołki huduć mnie nad vuškam.
Usie davolny.
«Я сказаў на відэа, што мяне не катуюць — на той момант гэта было праўдай. А праз дзве гадзіны мяне збілі». Украінскі журналіст два гады правёў у расійскім палоне — вось што ён перажыў11
Каментары