Siarhiej Michałok: «Ja nie chaču być u natoŭpie šalonych śvińniaŭ, jakija skačuć u mora»

Lidar «Lapisa Trubiackoha» raskazaŭ pra novy albom kamandy «Viesiołyje kartinki» i ŭdakładniŭ svaju pazicyju adnosna vybaraŭ u Biełarusi.

Siarhiej Michałok daŭ intervju časopisu «Bolšoj».

«Mnohija čakali, što paśla revalucyjna-łozunhavych ahitak my albo pieraŭtvorymsia ŭ vuličny subkulturny kalektyŭ, u lidaraŭ ska-panku, jakija skociacca kudyści ŭ hłyboki andehraŭnd – albo kryvadušna i žorstka vierniemsia ŭ nietry «Lapisa-98», jak ja nazyvaju ansambl, viadomy pa chitach «Soči», «Ty kinuła», «Mietielica». Ja padumaŭ, što treba pastavić kankretnuju zadaču i pasprabavać jaje vykanać maksimalna dakładna. I ja zrazumieŭ, što dla mianie ciapier važna vyrazić emocyi i pačućci. Ja staŭ dumać – što ruchaje čałaviekam u pamiežnych žyćciovych situacyjach? Naprykład, nakolki čałaviek, apjaniony revalucyjaj, moža zachavać u sabie luboŭ da čałavieka, da baćkoŭskaj chaty, radzimy?

Nakolki emacyjnym moža być Če Hievara, nakolki sientymientalnym moža być Haŭroš?

Mnie cikava, što adbyvajecca ŭnutry čałavieka, tamu što ŭsie maski i roli palityčnych dziejačaŭ, pop-vykanaŭcaŭ, ahitataraŭ, revalucyjanieraŭ mnie daŭno viadomyja. Źniešni bok «ludziej ź pierakanańniami» jak niejkaha typažu ja vyvučyŭ i apisaŭ padrabiazna ŭ «Ahitpopie». A ciapier mnie važna pahladzieć, jaki pačućciova-emacyjny šerah heta supravadžaje. Što adčuvaje čałaviek, jaki staić na vializnaj płoščy ŭ natoŭpie z kamieniem.

Ja vykinuŭ z alboma ŭsie pieśni, jakija padychodzili pad vyznačeńnie «ska-pank».

Ja nie lublu jarłyki, dy mnie i nie zdajecca, što my hrali ska-pank u čystym vyhladzie.

Ja prybraŭ pieśni, jakija niasuć adhałoski «ahitpopa»

— choć heta i byli cudoŭnyja pieśni, nie horšyja za «Kapitał» i «Manifiest».

U płanie muzyki ja całkam davieryŭsia Vitaliku Cialezinu i Uładu Jarunu. Jany pracujuć u studyi ŭ Kijevie, dzie my pišam užo čaćviorty albom. I pałovu alboma my zrabili ŭtroch. Ja pryjazdžaŭ u Kijeŭ, siadzieŭ tam tydniami, i my šukali vyraznyja srodki. Dla mianie heta reč novaja, ja raniej z takoha mocna śmiajaŭsia, chacia ja, kaniešnie, lublu Pitera Hebrieła, Sigur Ros, vialikija arkiestry, mnie padabajucca epičnyja składanyja tvory i muzyčnyja dekaracyi, ale ja sam hetym nikoli nie zajmaŭsia, i dla mianie ŭsio było novaje — muzyki, ludzi, sitary, narodnyja instrumienty, bajany, arhany, heta dla mianie taki ciomny les. Ździejśnić hetaje muzyčnaje padarožža było vielmi cikava. Dla mianie mnohija pieśni źjaŭlajucca niečakanaściu, siurpryzam. Narešcie zbyłasia maja mara ab niejkaj mižnarodnaj muzyčnaj manufaktury. Ja nie kantralavaŭ praces. Upieršyniu za hadoŭ dziesiać ja prosta siadzieŭ, łypaŭ vačami i paciskaŭ plačyma».

Patłumačyŭ muzyka i svajo staŭleńnie da toj bolšaści vybarščykaŭ, jakaja prahałasavała za Alaksandra Łukašenku.

«U mianie niama internetu, niama televizara, ja nie čytaju biełaruskija haziety. Siabry, u asnoŭnym, niešta raskazvajuć ab tym, što adbyvajecca.

Jakaja mnie roźnicca, što vybiraje bolšaść. Ja nie chaču być u natoŭpie šalonych śvińniaŭ, jakija skačuć u mora,

— jak u viadomaj kazcy. U mianie jość svaje pohlady i pierakanańni. Heta navat nie datyčycca Biełarusi, heta bolš hłabalna. Chacia, kaniešnie, škada, što my i tak doŭha siadzieli ŭnutry niejkaj blašanki, a ciapier hetaja blašanka ŭžo zusim stała hniści – i zaraz nichto nie vyratujecca ad hetych miazmaŭ».

Hurt «Lapis Trubiackoj» ciapier znachodzicca ŭ tury ŭ padtrymku novaha alboma «Viesiołyje kartinki», vychad jakoha zapłanavany na 11 sakavika. Kancerty ŭ Biełarusi adbuducca 16 lutaha — u Baranavičach, 4 sakavika — u Mahilovie, 13 sakavika — u Homieli, 1 i 2 krasavika — u Minsku.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0