Ihnat Kančeŭski. VIERŠY Ź VIŁJeNSKAHA ARCHIVU

* * *

Nie chavajcie mianie ŭ cmantary, —

Pachavajcie mianie pry darozie,

Na viarchu zialanavaj hary,

Pad usłońniem płakučaj biarozy.

I vysoki pastaŭcie mnie kryž,

Pamalujcie jaho na zialona;

Chaj u śviatuju hłybokuju vyš

Jon praciahnie niamyja dałoni.

Usio žyćcio žyć chacieŭ ja ź ludźmi

Ŭ ich pracoŭnaj, pakutlivaj doli.

Chaj ža razam z žyvymi ŭ poli

Pabiahuć maje nočy i dni

Na harotnym pracoŭnym razdolli —

Pachavajcie-ž mianie ŭ čystym poli.

* * *

Červień krasavaŭ majovymi kvietkami.

mlavaje sonca sadziłasia za haroju.

A błakitnaje nieba z chmarkami redkimi

Dychała pakornaściaj upaŭšaha znoju.

I hetaha viečaru carkoŭnyja zvony

Nazaŭsiody ŭ dušy majoj zaźvinieli.

Ja pryniaŭ ich u dušu hałodny, stamlony

Kab jany ab duchu nadziemskim mnie pieli.

Tady z łaskavym tvaram dziavočym,

I čaromuchaj sumnaj prajšoŭšaha maja

Pavioŭ mianie zvon pa harach u nočy.

U ciomnyja nočy stračanaha raju.

U stračany raj, u dakučnuju štodzionnaść,

U hoład i brud, u lichuju niadolu...

Ach ci ab tym letucieŭ, ci taho chaciełaś

U viečar červianiovy łaskavy i kvoły!

TAK HŁYBOKA...

Tak hłyboka niešta ŭ sercy hraje,

Što sama nia ŭ stanie razhadać.

Viedaju, što maju i nia maju.

Jak dziańnica kraski raskidaje,

Tak chaču tvaryć i raskidać.

Siejeć noč tuman ałmazny z zorak.

Sonca tče viasiołačku z rasy.

A viasna pachučych kvietak moram

Zaliła łuh, pyšny panadvorak —

Sad žyćcia kachańnia i krasy.

U dušy majoj by raskvitajuć zorki.

Čuju — prylivajucca k hrudziam

Čad viasny by pach mihdałaŭ horkich.

I šapoča štości: kvietki, zorki —

Usio, što maju miłamu addam!

* * *

Pa śviatoj ziamli — Jaho śviatyja nohi

Da schilonych hołaŭ — ruk śviatych prytknieńnie...

Padarožnaha paznali ŭsie darohi

I dajuć prytułak usie Jamu kamieńni.

Bujny viecier — adhałosak hroznaj bury,

Prybližonnaj bury dy dla nas dalokaj.

Ścichnuć niema ŭraz ślapyja ŭsie vichury

Jak pačujucca imi*) śviatoha kroki.

I paznajuć vobraz čysty i čakany

Usie błudnicy, usie, chto ŭ zmory i ahidzie

Usie, chto brudny byŭ, słaby ci chvory, pjany,

Bo im štoś šaptaŭ uvieś čas prakanana:

— Tak, Jon pryjdzie, Jon napeŭna pryjdzie!

*) Słova pierakreślena prostym ałoŭkam (A.A.)

SAKAVIK

Z soncam jasnaćvietnym zołatna-piakučym

U błakitach nieba pad dziciačy kryk,

Łasku pacałunkaŭ viesnavych niasučy

Znoŭ zakrasavaŭsia ščasny sakavik.

Na stale ŭ šklancy raspuściłaś vierba *)

Moža chutka, chutka blednyja suchoty.

Padrachujuć sumny svoj z žyćciom rasčot.

Akunuś tady ja ŭ sinija vysoty —

Tam chistać kaśmičny budzie karahod

A kaliś iznoŭ nad zmučanaj ziamloju

Zakrasuje vierbaj kvoły krasavik.

Ranicaju śvietłaj z ahniavoj zaroju

Na ziamlu spuščusia pad dziciačy kryk

*) Hetyja čatyry radki ŭ rukapisach niedakončanyja.

U ŚVIATOČNY DZIEŃ

Tak pryhožy staražytnyja zvanicy.

Bliski sercy kryž draŭlany na rastańniach.

U tyja biełyja biaz soniejka ranicy,

Kali cicha dzień zasmučany ŭpaŭzaje,

A ŭ serca radaść ljecca niečakana.

Viecier sam adzin całuje Božy rany.

U apasku biedraŭ, što jak ściah dziciačy,

Kałysaje na hipsovaj chvihury.

Tam ŭviarchu sa srybra vylityja chmury;

U vačoch ślazinki... (Kab ich chto nia ŭbačyŭ!)

Papiarovy kraski źviali z rosnaj nočki

U Chrystovym ź biełych rož, lilej vianočku.

U dušy tak mnoha cichaha prastoru!

Dyk čaho-ž sumuješ ty, śviaty dzianiočku,

Prytuliŭšysia da sinich płachtaŭ boru?

* * *

Šeryja vokny śvieciacca matavym śvietam.

Noč za voknam prytuliłasia snom-cišynioj.

Ty zrazumieć pamahła ŭ noč vosieńniu hetu

Toje, što lepš addać u kachańni, čym brać.

Viedamy nam ad daŭna ŭsie kazki kachańnia —

Tym paznali jaho, što ziamnyja žadańni

Skvapnamu bohu kachańnia ŭ achviaru dali

I ŭźniaśli da nieba śviet duš, krochkija žali ziamli...*)

*) Vierš niezakončany i nieapracavany.

Publikacyja Andranika Antaniana