Купіў неяк шакалядку фабрыкі «Камунарка» — завецца «Талія». На абгортцы са сьпіны намалявана эфэктная паўаголеная да месца трошкі ніжэй таліі дзяўчына — тыповая беларуская прыгажосьць.
Я жартам пацікавіўся ў прадавачкі, ці няма іншага гатунку. Напрыклад, «Дупка» — каб сузіраць прыгажосьць у поўным аб’ёме. Не, няма. Аднак і «Талія» аказалася выдатнай на смак, і я адразу набыў яшчэ парачку. Пагатоў вобраз на абгортцы недвухсэнсоўна падказваў: еш колькі хочаш — талія будзе на месцы.
Увечары таго ж дня я пайшоў у месца, дзе талій — і талентаў — вельмі багата. Прыгожыя беларускія дзяўчаткі, разбаўленыя адным хлопцам, у вялікай залі Акадэміі музыкі выконвалі геніяльную музыку Ігната Яна Падарэўскага (1860—1941), а фартэпіяннае майстэрства Ганны Бондар, студэнткі ІІІ курсу БДАМ, было папросту найвышэйшым. Дзяўчына ня проста грала музыку, а стварала сцэнічны вобраз, у выніку ў залі панавала сама прыгажосьць.
Засмучала адно — у залі на 500 месцаў на шыкоўным бясплатным канцэрце сядзела чалавек 70.
Разумеючы, што завабіць беларуса на добрае мерапрыемства бясплатна — зусім ня простая задача, я прапанаваў польскаму дыплямату, арганізатару канцэрту, прысутнаму ў залі, наступнае выйсьце. Ён купляе многа шакалядак «Талія», і іх раздаюць студэнтам БДАМ, а таксама іншым цікаўным за прыход на канцэрт. Як чалавек разумны, дыплямат аджартаваўся, сказаўшы: для фартэпіяннай ігры і яе ўспрыманьня патрэбен шакаляд для іншых частак цела. Напрыклад, «Рукі», «Вушы» ці нешта падобнае на калісьці папулярную марку «Натхненьне».
Дыплямат пажартаваў, а я ўспрыняў яго словы ўсур’ёз. Рэч у тым, што ў мяне яшчэ з савецкіх часоў у шафе захоўваецца адна знакамітая рэч. Пра яе калісьці пісала «Литературная газета» на 16-й старонцы. У мяне ў шафе на спэцыяльнай палічцы ляжаць тыя самыя знакамітыя… мужчынскія трусы. На іх некалькі разоў паўтораны намаляваны таленавітай рукой паэта аўтапартрэт у профіль. Гэта ўсім вядомы аўтапартрэт Пушкіна. Нарэшце, вырашыў я, час надышоў. Я адзену гэтыя трусы і добры касьцюм і пайду да таленавітага дызайнэра «Камунаркі», каб прапанаваць яму чарговы густоўны праект — шакаляд «Рукі з вушамі».
На гэтым самым тыдні нядзельная казань у касьцёле была прысьвечана прыпавесьці пра таленты. Бачыце, таленты і талія — нават сугучныя словы. І гаварылася, што таленты нельга закопваць у зямлю. Бо толькі той, хто таленты не закопвае, можа іх памнажаць і жыць у гармоніі з сабою ды сьветам.
Філіпенка расказаў, ад колькіх сваіх кніг адмовіўся б і чаму прадаў «Тэслу»2
Каментары