Гэтым ранкам я забегла ў McDonalds, каб выпіць кавы і сустрэць новы дзень яшчэ не ў шматлюдным Мінску. Гэтае месца, дарэчы, да 9 раніцы зусім не той McDonalds, да якога мы звыкліся: з вялікімі чэргамі, адсутнасцю месцаў і бясконцым гоманам. Зранку тут пахне смачнай кавай, сонца прыемна свеціць у вокны, а за столікамі сядзяць нешматлікія наведвальнікі. Ніхто нікуды не спяшаецца.
Гэтая раніца зрабіла ўвесь мой дзень. Не паспеўшы ўвайсці, я пачула прыемныя для вушэй словы «Калі ласка, ваша кава». Ці не падалося мне? Не павінна было, бо вушы звыкліся вылучаць са шматлікіх словаў менавіта беларускія, а сярод колераў менавіта бела-чырвона-белае спалучэнне. Таму тут цяжка сябе падмануць.
Падыходжу бліжэй да кас і бачу таго самага беларускамоўнага хлопца, пра якога ўжо паспелі напісаць у нашых СМІ. У жыцці ён аказаўся яшчэ лепш. Вельмі абаяльны хлопец, з яшчэ больш абаяльнай усмешкай і вясёлымі вачыма.
Я застыла на месцы і не магла паварушыцца. Не ведаю, што можа быць прыемней, чым чуць мову ў такой установе. І мова гучала не як нешта сціплае. Хлопец гучна і выразна прамаўляў кожнае слова. І рабіў гэта з такім гонарам і задавальненнем, што, калі ты не размаўляеш на беларускай мове, дык дакладна захочаш. А калі дадаць фірмовую ветліваць супрацоўнікаў McDonalds, дык усё гэта ператвараецца ў сапраўдны цуд. «Што жадаеце? Гарбата? Кава? Прыходзьце яшчэ. Будзем рады вас бачыць», — гэтая плынь словаў не спынялася.
Вядома ж я пайшла да яго ў касу. І тут было ўсё як у фільме. Беларускамоўным фільме. Як толькі я прамовіла першае слова, між намі імгненна ўтварыўся іншы свет, з якім я ўсё ніяк не магла развітацца. Таму замаўляла і замаўляла, толькі пасля зразумела, што столькі з'есці я не змагу. Мне падавалася, што ёсць толькі вось такая прыгожая і сапраўдная Беларусь, а ўсяго іншага няма і проста быць не можа. Пачуўшы беларускую мову, чалавек чамусьці адразу становіцца для цябе значна больш блізкім, чым іншыя. Нават калі вы адно аднаго не ведаеце і нават калі больш ніколі не будзеце размаўляць.
Я ўзяла сваю каву і сышла. Але гэта была самая лепшая кава, якую мне даводзілася піць. І ранак быў такім жа адметным, бо я сустрэла яго ў сапраўднай, еўрапейскай і прыгожай Беларусі, менавіта такой, якой яна павінна быць.
Літоўскі вясковы падворак на мяжы з Беларуссю выглядае, як аўтасалон па продажы прэміяльных аўто ВІДЭА1
Каментары