Суперніцтва бацькі і сына за жанчыну ў Крэве часоў Міндоўга: Някляеў напісаў апавяданне, якое можа стаць сцэнаром для блакбастара
Крэва. ХІІІ стагоддзе. Стары бацька пакахаў жонку сына. І яна адказала яму ўзаемнасцю. Такая завязка новага апавядання Уладзіміра Някляева «Лапаціна», надрукаванага ў «Дзеяслове» №1’2016.
Бацька лічыць, што яму пара «пад лапаціну» — нямоглых людзей у Крэве па іх жаданні забівалі на ахвярніку на святой гары.
Паводле звычаю, забіваць бацьку мусіў малодшы сын. І рабіць тое лапацінай, на якой садзяць хлеб у печ. Але меншы сын старога Ціта аднарукі, і жонка сярэдняга сына, Мілава, не хоча адпускаць старога — у каханні ён спадабаўся ёй больш за мужа.
Бацька і ягоныя сыны — паганцы, Мілава — хрысціянка. А тут яшчэ свае інтарэсы маюць вайдэлот, агент Міндоўга, і Крыва-Крывэйта.
Пісьменнік скруціў у тугі вузел сюжэт з гісторыі ВКЛ, беларускія «праклятыя пытанні», шэкспіраўскія страсці і імамураўскую легенду пра Нараяму.
Гістарычны антураж у «Лапаціне» — на другім плане. На першым — чалавечая псіхалогія, падобная ва ўсе часы. Таму аўтар і называе свой твор прыпавесцю.
Цікава таксама, як пісьменнік апісвае логіку «пацанскага гонару» Міндоўгаў і да іх падобных. У іх лёгка прачытваюцца некаторыя законы палітычнага дзеяння альфа-самцоў нашага часу.
Дарэчы, сыноў у старога ўладарнага Ціта — тры… Апавяданне, сапраўды, шматслойнае.
Захапляльны, непрадказальны сюжэт, паэтычная містыка Старой Літвы і аўтарская няўмольнасць робяць апавяданне маленькім шэдэўрам.
Пастаўлены па ім фільм таксама мог бы стаць вялікім поспехам.
Апавяданне спадабаецца нават тым, хто не надта любіць мастацкую літаратуру.
Цяпер чытаюць
«Беларусь цябе любіць». Рэпартаж з развітання з Мікітам Мелказёравым6
Каментары