Магчыма, справа ў фізіялагічных і псіхалагічных прычынах.
Калі чалавек упершыню чуе запіс уласнага голасу, гэта можа аказацца для яго незвычайным і нават непрыемным вопытам. Тыя характарыстыкі свайго голасу, да якіх мы прызвычайваемся падчас жыцця, чамусьці не супадаюць з тымі якасцямі нашага голасу, якім мы яго чуем на запісы. Некаторым нават цяжка паверыць, што гэта сапраўды іх голас.
Такі дыскамфорт можа быць звязаны як с фізіялагічнымі, так і з псіхалагічнымі прычынамі, тлумачыць CNN.
Калі казаць пра фізіялогію, гук ад аўдыязапісу перадаецца ў мозг іншым чынам, чым гук ад нашага ўласнага маўлення. У выпадку з запісам гук праходзіць праз паветра і трапляе ў вушы. Гукавая энергія прымушае вібрыраваць барабанную перапонку і маленькія слыхавыя костачкі. Гэтыя костачкі перадаюць вібрацыю вушной улітцы, якая стымулюе нервовыя валокны, што дасылаюць гукавыя сігналы да мозга.
Аднак гук ад уласнага маўлення дасягае ўнутранага вуха па-іншаму. Частка гука таксама праходзіць праз паветра, але ўсё ж большасць яго перадаецца праз косткі чэрапа, што прымушае голас гучаць больш нізка.
Вось чаму людзям уласны голас здаецца больш глыбокім і багатым. Калі ж яны чуюць яго ў запісы, голас можа гучаць больш высока, што здаецца некаторым непрыемным.
Ёсць яшчэ адна прычына таго, чаму нам можа не падабацца сапраўднае гучанне ўласнага голасу. Яна звязаная з псіхалогіяй: мы адчуваем такі голас як сапраўды нешта новае, тое, што выкрывае розніцу паміж нашым адчуваннем сябе і рэальнасцю. Гэта не значыць, што наш сапраўдны голас горшы за тое, як мы сабе яго ўяўлялі, проста нам нязвыкла яго чуць.
Таццяна Зарэцкая больш не эстонская стартаперка. Цяпер яна спрабуе стаць пасярэдніцай інвестараў у Саудаўскай Аравіі23
Каментары