Страціў палову твару, але вярнуўся да звычайнага жыцця. Гісторыя беларуса з татуіроўкай на месцы вока
Чатыры гады таму Павел трапіў у страшную аварыю, і з яе наступствамі ён разбіраецца дагэтуль. Падчас ДТЗ мужчыну выкінула з ягонага месца, а затым прыціснула аўтамабілем. Медыкі налічылі ў ягоным целе 35 пераломаў. Але мацней за ўсё пацярпеў твар: з-за тэрмічнага апёку ад глушыцеля ён страціў нос і вока. Увесь гэты час Павел займаўся аднаўленнем твару — цяпер яно на фінальным этапе. «Анлайнер» расказвае ягоную гісторыю.

«Усё залежыць ад успрымання. Для кагосьці і зламаны палец — сур'ёзная праблема»
Уласныя сацсеткі мужчына не вядзе, але нядаўна ролік з ягонай гісторыяй стаў вірусным у тыктоку — яго паглядзела ўжо больш за мільён чалавек. Падзялілася відэа тату-майстрыха Ала Рамазанава — менавіта яна набіла Паўлу штучнае вока на месцы перасаджанага лапіка.
Герою публікацыі 37 гадоў, ён жыве ў гарадскім пасёлку Парычы Гомельскай вобласці, займаецца грузаперавозкамі.

Дату аварыі — 29 мая 2021 года — Павел літаральна адчаканьвае. Забыць яе яму наўрад ці калі-небудзь атрымаецца. Аднак што менавіта адбывалася ў той дзень, ён памятае толькі часткова.
Пасля ДТЗ мужчына не мог апрытомнець яшчэ некалькі тыдняў. Тое, што яму ўдалося выжыць з такімі траўмамі, спецыялісты назвалі сапраўдным цудам. Пералічваць усе дыягназы Павел нават не бярэцца: занадта вялікі спіс. Але з ладнай доляй фаталізму прыкмячае: значыць, усё ж трэба было для чагосьці жыць далей.
Удзячнасць дактарам — галоўная прычына, чаму ён наогул вырашыў падзяліцца сваёй гісторыяй. Не для ўвагі ці тым больш просьбы аб дапамозе, а каб на асабістым прыкладзе паказаць, на што здольная сучасная медыцына ў Беларусі.

«Са мной праведзена вельмі вялікая праца. І, скажам так, у параўнанні з тым, што было адразу, цяпер ужо мала што прыкметна».
Адразу пасля аварыі мужчына тры месяцы правёў у бальніцах. З раённага цэнтра яго перавялі ў Гомель, а потым і ў Мінск, дзе спецыялісты заняліся менавіта аднаўленнем твару.
«Дактары мне сказалі: «Ты адзіны такі экзэмпляр у Беларусі, і тут ёсць над чым папрацаваць». Усё ж такі з такімі траўмамі яны сутыкаюцца далёка не кожны дзень. Было шмат кансіліумаў: вырашалі, як дзейнічаць. Падрыхтоўчы працэс ішоў доўга».
На пытанне, як цяпер справы са здароўем у цэлым, Павел аджартоўваецца.
«Гэта як паглядзець. Для кагосьці і зламаны палец — сур'ёзная праблема. Усё залежыць ад асабістага ўспрымання. Зразумела, што наступствы ёсць — і траўмы прыносяць нязручнасці. Але я працягваю весці звыклы лад жыцця, як і раней».
«Дзеці маглі сказаць: «Глядзі, глядзі, дзядзька без вока»
Упершыню Павел убачыў свой адбітак у люстэрку праз паўтара месяца пасля аварыі. Дактары адгаворвалі, прапаноўвалі пачакаць яшчэ. Але ён быў настроены максімальна рашуча.

«Мяне добра падрыхтавалі псіхалагічна, я ўяўляў, чаго мне чакаць. Напэўна, проста ў думках дамовіўся сам з сабой. Але зразумела, што асадак быў».
Такая вытрымка — асаблівасць характару. У юнацтве Павел хацеў стаць вайскоўцам, а потым працаваў выратавальнікам у МНС. Таму мужчына прызнаецца, што аварыя паўплывала на яго не так моцна, як магла б, калі б на яго месцы быў іншы чалавек.
Калі Паўла выпісалі з бальніцы, ён насіў медыцынскую маску, якая хавала большую частку твару. Але ад цікаўных поглядаў яна ўсё ж такі не абараняла.
«Людзі ўважліва ўглядаліся. Дарослыя ўголас нічога не казалі, а дзеці часам маглі: «Глядзі, глядзі, дзядзька без вока». Але мяне гэта не турбавала, ды і адкрытага негатыву я не адчуваў. У мяне былі зусім іншыя думкі: як мага хутчэй аднавіцца, пачаць працаваць і займацца цікавымі сабе справамі».

У самых людных месцах Павел першы час стараўся не бываць, але ў тую ж краму мог выйсці спакойна. Цяпер мужчыну часцей можна сустрэць у прыцемненых акулярах. Але за рулём ён носіць акуляры са звычайным шклом і не заўсёды мяняе іх перад выхадам на двор. І гэта ні кроплі не прымушае яго нервавацца.
Што тычыцца свайго адбітку ў люстэрку, то і да яго мужчына таксама ставіцца абсалютна спакойна.
«Разумеючы, што было адразу пасля аварыі, і што ёсць цяпер… Наогул ніякіх праблем не адчуваю. Гэта такая велізарная розніца! Таму я не вяртаюся пастаянна ў мінулае, а гляджу толькі наперад».
Да працы Павел змог вярнуцца праз год пасля аварыі. Ён па-ранейшаму шмат ездзіць за рулём. Не так даўно мужчына памяняў правы — з медыцынскай камісіяй праблем не ўзнікла, усё ў рамках нормы.
Па словах самога героя, асаблівай розніцы ў глядзельным ўспрыманні ён і сам не заўважыў. Адзінае змяненне, якое ён адзначае з усмешкай, — гэта што даводзіцца больш актыўна паварочваць шыю.

Увесь гэты час яго падтрымлівалі блізкія і знаёмыя — ніводзін чалавек не паспрабаваў скараціць зносіны. І вядома, побач была жонка. Як расказвае Павел, яна ўвесь аднаўленчы працэс перажывала нават цяжэй, чым ён сам.
На пытанне, ці не думаў ён звярнуцца па дапамогу да валанцёраў або ў арганізацыі, герой адразу аднекваецца: усе аперацыі яму правялі бясплатна. Трэба было аплаціць толькі частку матэрыялаў для пратэза — сума цалкам пад'ёмная.
«Вырасціць нос на руцэ таксама прапаноўвалі — адмовіўся»
Журналісты ўдакладнілі: аварыя адбылася чатыры гады таму, зрабіць нос — настолькі працяглы працэс? Герой тлумачыць: сам нос можна вырабіць хутка, але для гэтага трэба было падрыхтаваць «пляцоўку».
Мацней за ўсё ў яго пацярпела правая частка твару, на яе перасаджвалі ласкут скуры з ягонага ж цела. На тое, каб ён прыжыўся, закладалі тэрмін да года. Пасля гэтага трэба было паставіць «унутраную канструкцыю» і толькі потым задумвацца пра знешні выгляд.

Над першай часткай працавала цэлая каманда сківічна-тварных і нейрахірургаў. А вось пратэз носа робяць не медыкі, а… скульптары. У сярэднім на гэта ідзе два працоўныя дні. Лепяць яго проста на пацыенце. Аднаўляюць нос па фатаграфіях з мінулага: імкнуцца захаваць прыродныя памер і форму.
Паўлу задалі абывацельскае пытанне: а наколькі надзейна трымаецца канструкцыя?
«Скажам так, ад ветру ён не падае і, калі я бегаю, ён таксама не падае», — смяецца Павел.
Гэты пратэз носа ўжо другі для героя. Папярэдні ён забраў з сабой — каб паказаць, мужчына дастае яго проста з кішэні. Папярэдні пратэз прыйшлося замяніць, таму што пасля яго ўстаноўкі было яшчэ некалькі пластычных аперацый, і яго прыляганне стала некарэктным.
Што тычыцца функцый носа, то яны захаваліся. Над частковым аднаўленнем дыхання папрацавалі лекары, а нюх і не знікаў.

Разам з пратэзаваннем носа фінальным этапам працы над знешнім выглядам стала татуіроўка на месцы страчанага вока. У Паўла быў выбар: вочны пратэз ці малюнак. Ён абраў другі варыянт, каб не перажываць яшчэ некалькі аперацый: хацелася ўжо звычайнага жыцця без пастаянных візітаў у бальніцу.
Дарэчы, само вока пасля аварыі захавалася, хоць аднавіць зрок на ім было немагчыма. Але лекары прапанавалі яго выдаліць, каб ускладненні не перакінуліся на другое вока — так бывае ў парных органаў.
З тату-майстрам Паўла пазнаёмілі спецыялісты, якія займаліся пратэзаваннем носа.
«Лічу, гэта каласальны вынік. Усе, хто піша адмоўныя каментары, не маюць рацыю. Па-першае, трэба бачыць канчатковую працу, а нам трэба будзе яшчэ не адзін сеанс: Ала кажа, што трэба дапрацаваць дэталі. А па-другое, заўсёды знойдуцца тыя, каго нешта не задаволіць ў чужым жыцці. Мяне асабіста ўсё задавальняе».

Дарэчы, герою прыйшлося рабіць не толькі гэты выбар адносна свайго аднаўлення. Яму прапаноўвалі вырасціць нос на руцэ. Аднак Павел катэгарычна адмовіўся.
«Зноў жа хацелася пазбегнуць лішніх аперацыйных дзеянняў. Я больш скажу: у мяне цукровы дыябет, а пры такім дыягназе прыжывальнасць вельмі дрэнная. І ў маім уяўленні, калі рука сёння цэлая, навошта з ёй нешта рабіць?»
Колькі ўсяго яму давялося перажыць медыцынскіх працэдур, Павел не лічыў. Галоўнае, па словах мужчыны, што ён нарэшце падабраўся да фінальнага этапу — засталося толькі некалькі тату-сеансаў.
«Калі ўсё здарылася, лекары агаворвалі розныя варыянты развіцця падзей, пералічвалі, што можна зрабіць. І я жыў гэтымі момантамі — чаканнем выніку. Гэта была мая галоўная мэта. Вельмі чакаў — і нарэшце дачакаўся», — шчыра расказвае Павел.
Тату-майстрыха намалявала кліенту штучнае вока, якое выглядае як сапраўднае
Навукоўцы зразумелі прычыну ўсплёску анкалогіі ў маладых
Улады абвясцілі вайну чэргам на замену суставаў, але, падобна, пакуль прайграюць
«Выкінула праз бакавое шкло, апрытомнела на зямлі». У беларускі расколіна ў пазванку пасля аварыі аўтобуса ў Польшчы
Каментары