«Мы з ім былі як палавінкі цэлага. Мы за тыя тры гады, што разам, ніколі не сварыліся. Я не ведаю, як цяпер буду без яго. У мяне акрамя яго больш нікога і не было. Ён быў усім для мяне. Без яго я не хачу жыць»,— скрозь слёзы Людміла расказвае, якім светлым і шчырым чалавекам быў Дзмітрый. Як заўсёды ўсім дапамагаў, як кахаў яе.
А яшчэ пра тое, у якім прыгнечаным стане ён быў пасля апеляцыйнага суда, які пакінуў у сіле прысуд — 2 гады «хіміі» за адзін каментарый. Родныя Дзмітрыя як маглі спрабавалі яму дапамагчы, але…
На судзе Дзмітрый быў з пашкоджаным каленам, яму было цяжка нават перасоўвацца. Адвакат спрабаваў звярнуць увагу на тое, што Дудойць не зможа працаваць яшчэ як мінімум некалькі месяцаў, але суддзя вынес такі прыгавор, які прасіў пракурор. 29-га Дзмітрый паехаў у Магілёў адбываць свой тэрмін. І без таго прыгнечаны стан мужчыны ўскладніўся ўмовамі на «хіміі».
«Ён быў такі ранімы, далікатны. Казаў, што не вытрымае там, — Людміла кажа, што яшчэ сёння размаўляла з мужам. І ён прасіў у яе прабачэння за ўсё. — За што, за што яго забралі ў мяне? За каментарый? Як так можна?»
