«Такога пекла не пажадаеш ворагу». Як мінчанка 10 гадоў жыла пад кватэрай, якую здавалі на суткі
На хвалі павышанага попыту на арэнду з боку расіян некаторыя беларусы сур'ёзна задумаліся пра тое, каб пачаць бізнес па здачы кватэр на суткі. Аднак у медаля ёсць і іншы бок — гэта суседзі, якія вымушаныя жыць у доме побач з «сутачнікамі». Сваю гісторыю пра такое суседства расказала мінчанка Ірына. Яна пражыла пад арэнднай кватэрай амаль 10 гадоў і сваё жыццё называе няйначай, як пеклам. Пра затапленні, начныя крыкі і выклікі міліцыі яна распавяла Realt.by.
«Неяк уначы з кватэры раздаўся немы крык»
Пры ўспаміне пра тыя часы ў жанчыны пачынаецца тахікардыя. Праблемы з сэрцам яна звязвае менавіта з тым перыядам жыцця. Жанчына каля 10 гадоў пражыла пад пасутачнай аднапакаёўкай. Кажа, што гэта — такое пекла, якога нават ворагу не пажадаеш.
Ірына з мужам жыла ў аднапакаёвай кватэры ў доме ў раёне метро «Акадэмія навук». Паколькі кватэра знаходзілася ў папулярным у жыхароў і гасцей горада месцы, некалькі кватэр у доме здаваліся ў арэнду.
Ірына адхапіла «бінга» — кватаранты пражывалі і пад, і над ёй. Але калі кватэра знізу здавалася «ў доўгую» і ніякіх праблем не дастаўляла, то аднушку зверху можна было арандаваць на суткі. Сваё жыццё жанчына ўспамінае так:
— Калі ты жывеш у аднапакаёвай кватэры, пайсці і схавацца табе няма куды. Зверху амаль заўсёды стаіць кругласутачны шум. Перапынкі ў шуме былі — на прыбіральшчыцу, і гэта таксама жэсць. Яна прыбягала ў кватэру ў любы час сутак, пыласосіла, спяшалася, усё кідала, таму што пад вокнамі свайго засялення чакала ўжо наступная партыя кватарантаў.
Нягледзячы на тое, што кватэра была невялікая, суразмоўніца выдання кажа, што адзінокія або сямейныя турысты ў ёй спыняліся не часта. У цэлым, вандроўнікі былі хутчэй выключэннем з правіл. У асноўным кватэру здымалі вясёлыя кампаніі, каб «пабухаць». Былі натоўпы і да 20 чалавек.
— Неяк ноччу з кватэры раздаўся немы жаночы крык. Там відавочна адбывалася нешта нядобрае. Тады мы ўпершыню выклікалі міліцыю, але ад шуму гэта нас не пазбавіла. Кватэра круцілася дзесьці ў рэкламе і здавалася ўвесь час. Ціха было толькі ў рэдкія дні, і яшчэ больш рэдкія ночы.
Адзін раз нас моцна затапілі. Пасля таго выпадку нам далі тэлефон нейкага «дыспетчара», каб мы тэлефанавалі ў крытычных сітуацыях, але гэта праблему таксама не вырашыла. Бывала, што нехта прыязджаў, выганяў з кватэры натоўп падлеткаў, але гэта было ўсяго пару разоў. Часцей за ўсё «дыспетчар» проста не браў трубку.
Канечне, з шумнымі суседзямі спрабавалі змагацца. Шмат разоў жыхары пісалі наконт кватэры ў розныя інстанцыі, у раённую адміністрацыю, у Мінгарвыканкам, шмат разоў выклікалі міліцыю. Але тыя звычайна прыязджалі, спачувалі, паціскалі плячыма і з'язджалі.
— Відаць, арандатараў інструктавалі перад засяленнем, і дзверы яны нікому не адчынялі. Першыя пару гадоў кватэра здавалася нелегальна. Па дакументах яе ўласнікам была бабуля «божы дзьмухавец», якая ўсё адмаўляла ці наогул казала, што гэта яна сама так шумна адпачывае. Потым з намі сталі размаўляць іншыя людзі, і мы высветлілі, што жыллё здадзенае ў субарэнду.
«Стала разбірацца ва ўсіх відах бярушаў»
Жанчына расказвае, што за час жыцця пад арэнднай кватэрай стала разбірацца ва ўсіх відах бярушаў. Іх замаўлялі на кітайскіх сайтах, прасілі ў знаёмых прывезці з-за мяжы. Дарэчы, калі каго цікавіць, то самы лепшы вынік паказалі берушы фірмы Mack's. Доследным шляхам высветлілася, што яны дапамагаюць не чуць шумы да 30 дэцыбелаў. Праўда, ад доўгага выкарыстання бярушаў, пачыналі балець вушы. Ірына ўспамінае, што яны з мужам увесь час не высыпаліся, хадзілі нервовыя і злыя.
— Кожны раз мы не ведалі, чым для нас скончыцца новы дзень. Разборкі з суседзямі ішлі амаль без перапынку. У нейкі момант дурдом дайшоў да таго, што субарандатары напісалі сустрэчную заяву на нас — маўляў, мы залілі ім клеем замок. Гэтая хлусня не спрацавала, а вайна працягнулася.
Больш дзейсны інструмент уплыву на нядобрасумленных арэндадаўцаў з'явіўся некалькі гадоў таму з прыняццем паправак у Жыллёвы кодэкс. Так, калі ўласнік на працягу года тры і больш разоў прыцягваецца да адміністрацыйнай адказнасці за парушэнне правіл карыстання жылымі памяшканнямі, можна весці размову аб магчымасці яго высялення праз суд. Першы штраф шумныя суседзі жыхароў дома на «Акадэміі навук» атрымалі тады, калі нарад, які прыехаў па выкліку, сам апынуўся пад уражаннем ад вэрхалу, які стаяў.
«Пры наяўнасці ўласнай кватэры, мы былі змушаныя шукаць здымнае жыллё»
Калі Ірына зацяжарыла, нервы ў сям'і здалі канчаткова. Пры наяўнасці ўласнай кватэры ім прыйшлося здымаць жыллё.
— Так, гэта быў маразм, але мы выбралі спакойнае жыццё. Здымалі кватэру каля года ў Зялёным Лузе, адсыпаліся і не маглі паверыць свайму шчасцю. Цішыня!
Калі муж і жонка з'ехалі на часовае жыллё, з імі звязаўся прадстаўнік уласніка, які папрасіў прабачэння за дастаўленыя нязручнасці і прапанаваў урэгуляваць праблему. Хутчэй за ўсё, тады ўладальніку сталі прыходзіць рэальныя штрафы і ён занепакоіўся.
— Той мужчына шчыра прасіў прабачэння і нават паабяцаў, што здасць кватэру на працяглы тэрмін. Але, па праўдзе кажучы, мы ўжо так стаміліся ад бясконцых разборак, ні ў што не верылі і проста пабаяліся вяртацца.
Гісторыя з кашмарным суседствам для Ірыны скончылася тым, што яна з сям'ёй пераехала ў сваю трохпакаёвую кватэру. Выбіраючы раён для жыцця, жанчына нават спецыяльна вывучала папулярныя ў «турыстаў» вуліцы, каб зноў не нарвацца.
— Цяпер ніякіх кватэр на суткі каля мяне няма. Суседзі па доме, бывае, таксама па выходных шумяць, але нас гэта ўжо ніяк не турбуе. Гэта — дробязь, у параўнанні з тым, што было. Тым больш, я ведаю, што ў панядзелак ім трэба на працу.
«Хаця б раз на тры дні павінен слухаць». Міліцыянер расказаў, як праслухоўваў беларусаў6
Каментары