Фота: pixabay
Дзіўна, але гэта мае мала агульнага з гукам, які мы чуем, як прыкладам паўтаральная гітарная партыя або забойнае барабаннае сола. Замест гэтага, згодна з новым даследаваннем, пра якое паведамляе Popular Mechanics, людзі часцей танцуюць пры вельмі глыбокіх басовых частотах — такіх нізкіх, што чалавечае вуха іх не чуе.
«Я атрымаў адукацыю бубнача, і большая частка маёй даследчай кар'еры была засяроджана на рытмічных аспектах музыкі і на тым, як яна прымушае нас рухацца, — кажа Дэніэл Кэмеран, неўролаг і даследчык з Універсітэта Макмастэра ў Канадзе. — Музыка — гэта біялагічная загадка: яна не амалоджвае нас, не корміць і не аберагае, дык чаму ж яна падабаецца людзям, чаму людзі любяць яе слухаць?»
Каб адказаць на апошняе пытанне, Кэмеран і яго калегі звярнуліся да McMaster's LIVELab, навукова-даследчага тэатра на 106 месцаў з гукавымі магчымасцямі традыцыйнай пляцоўкі і навуковымі прыладамі лабараторыі. Яны набралі ўдзельнікаў даследавання, якія наведалі 45-хвіліннае выступленне дуэта электроннай танцавальнай музыкі Orphx.
Перад канцэртам удзельнікам надзелі павязкі на галовы, якія дазваляюць даследчыкам адсочваць, калі людзі танцуюць. Акрамя таго, іх папрасілі запоўніць анкеты да і пасля шоу, якія дапамогуць даследчыкам вымераць успрыманне і задавальненне наведвальнікаў ад канцэрта.
Даследчыкі выкарыстоўвалі спецыяльныя дынамікі, здольныя выдаваць вельмі нізкія басы на працягу ўсяго выступу, актывуючы іх на дзве з паловай хвіліны. Нягледзячы на тое, што частоты былі нячутныя, наведвальнікі канцэртаў танцавалі на 12 працэнтаў больш у гэтыя перыяды. Апытанне пасля канцэрта паказала, што нізкіх басоў сапраўды наведвальнікі не заўважылі і што іх рашэнне танцаваць не ўсведамлялася.
У той час, як прычына, па якой арганізм рэагуе на нізкія частоты, усё яшчэ абмяркоўваецца, Кэмеран і яго калегі ўжо маюць некалькі тэорый. Яны сцвярджаюць, што, хаця наведвальнікі канцэртаў не маглі пачуць гэтыя частоты, яны адчувалі вібрацыі, якія ўспрымаюцца скурай і ўнутраным вухам; а апошняе цесна звязана з балансам, рытмам і рухальнай сістэмай. Менавіта гэтыя цялесныя механізмы, паводле тэорыі даследчыкаў, ляжаць у аснове нашай сэнсарнай сувязі з музыкай і матывуюць нас танцаваць.
Кэмеран кажа, што развіццё гэтай тэорыі забяспечыла траекторыю для будучых даследаванняў: «Для высвятлення мазгавых механізмаў, якія працуюць у такой сітуацыі, спатрэбіцца вывучэнне ўплыву нізкіх частот на вестыбулярны апарат, тактыльны і слыхавы шляхі ўспрымання інфармацыі».
Тым часам навука, здаецца, дала карысную параду дыджэям: калі людзі не танцуюць, дадайце басоў, нізкачастотных.
