Уладзіслаў Кавалёў жыў яшчэ два месяцы пасля афіцыйнай даты яго расстрэлу?

Па-першае, «Кіберпартызаны» выставілі электронную копію тэксту смяротнага прысуду, вынесенага 30 лістапада 2011 года абвінавачаным у выкананні тэракта Дзмітрыю Канавалаву і Уладзіславу Кавалёву.

Але куды большую цікавасць выклікае тое, што, як сцвярджаюць «Кіберпартызаны», даты смерці абодвух асуджаных, якія фігуруюць у АІС «Пашпарт», разыходзяцца з афіцыйна абвешчанымі ўладамі.

Так, паводле сістэмы АІС «Пашпарт» Канавалаў памёр 14 сакавіка 2012 года, а Кавалёў — 15 мая 2012 года. У той жа час афіцыйная дата смерці абодвух — 16 сакавіка 2012 года.

Асабліва інтрыгуе гэта ў выпадку Уладзіслава Кавалёва, бо дата разыходзіцца не на два дні, як у Канавалава, а аж на два месяцы. Да таго ж зафіксаваная ў АІС «Пашпарт» дата — не ранейшая, а пазнейшая за афіцыйную.

Калі справа тут не ў банальнай памылцы, калі сакавік пераблыталі з маем — гэта таксама, відаць, можа быць, — то можна толькі рабіць здагадкі, дзеля чаго такія маніпуляцыі маглі спатрэбіцца ўладам. Адразу ж прыходзіць да галавы асацыяцыя, што падобныя падыходы практыкаваліся сталінскімі энкавэдзістамі падчас «Вялікага тэрору» 1930-х гадоў. Тады, напрыклад, некаторых вязняў мінскай «Амерыканкі», афіцыйна расстраляных, яшчэ пэўны час трымалі жывымі, выбіваючы з іх новыя паказанні і ствараючы спецыяльныя «асобыя карпусы».

Асуджаныя ў «асобым корпусе» ведалі пра смяротны прысуд сабе, але ім казалі, што яны могуць заслужыць яго перагляд, могуць захаваць жыццё, калі дапамогуць НКВД у выкрыцці іншых «ворагаў народа». Ад іх дабіваліся паказанняў на максімальную колькасць людзей. Ім падсаджвалі вязняў, каб яны іх «раскручвалі» на «прызнанні». Зняволеных білі канвеерам па 24 гадзіны.

Нібыта адным з такіх вязняў быў Браніслаў Тарашкевіч.

Ведаючы, што сілавікі лукашэнкаўскага рэжыму адчуваюць сябе духоўнымі нашчадкамі колішніх сталінскіх катаў, а іх кіраўніцтва пазбаўленае ўсялякіх маральных арыенціраў, цалкам можна было б дапусціць, што практыка папярэднікаў магла б імі быць прынятая на ўзбраенне і ў новых умовах.

Праўда, узнікае пытанне, дзеля якіх практычных мэтаў такое трэба было б рабіць з Уладзіславам Кавалёвым? Якую інфармацыю ад яго маглі ў прынцыпе атрымаць, і навошта для гэтага былі б патрэбныя такія падыходы? Улічваючы тое, што ніякімі фармальнымі тэрмінамі, на працягу якіх мусіла быць выкананае пакаранне смерцю, сілавікі звязаныя не былі, а ніякага грамадскага кантролю за іх дзеяннямі ў Беларусі не было і тады — маглі рабіць усё што хацелі. Ды і раскручваць тую справу далей, уцягваючы ў варонку іншых людзей, пасля не сталі.

Пакуль што на гэтыя пытанні атрымаць адказ наўрад ці магчыма. Можна канстатаваць толькі, што з'яўляецца яшчэ адна загадка без гарантыі, што некалі яна будзе разгаданая.

• 14
• 4
• 8
• 21
• 33
• 118