Віктар Стахвюк: пісьменнік з Падляшша і Краіны адкрытых акяніцаў
Калі раптоўна сярод гарачага лета неба засцілаюць свінцовыя хмары, уздымаецца шалёны вецер, прырода бушуе, раззлаваная ці то на людзей, ці то на нешта сваё, невядомае, а ты ў дарозе, у чужым краі ў лёгкіх летніх строях, як вытрымаць, не змерзнуць, не прастудзіцца? Зусім проста. Трапіць да мілае сябрыны, дзе не толькі апрануць у цёплыя каптанікі, сагрэюць кавай-гарбатай, але створаць дзівосны свет цікавага сумоўя, дзе будуць гучаць цёплыя словы, вершы, песні. Усё гэта — у Краіне адкрытых акяніцаў, на Беласточчыне, у знакамітай колісь Трасцянцы, радзіме беларускага пісьменніка Віктара Стахвюка.
Ужо пяты раз напрыканцы чэрвеня ладзіў ён у лесе, у незвычайным месцы з даўняю назваю Замак, літаратурныя сустрэчы, якія назваў «Пікнік беларускага слова».
Краіна адкрытых акяніцаў — праўда, прыгожа? Бо многія хаты (а ў большасці яны тут драўляныя) расчынілі свае вокны дзівоснымі каляровымі ўзорамі, глядзяць на свет, радуючыся жыццю. Гэта назва не проста выдумка тутэйшае інтэлігенцыі. Яна «ўзаконена», красуецца на дарожным знаку пры ўездзе ў Трасцянку.
Журналістка Яня Запольская кажа, што прывезена гэтая краса на Беласточчыну з бежанства. Магчыма. Але адкрытыя акяніцы ўжо так даўно ўпрыгожваюць хаты, што сталіся адметнасцю краю.
Віктар Стахвюк вярнуўся ў родную Трасцянку, збудаваў хату, працуе на зямлі, упрыгожвае яе, садзіць дрэвы. Ужо цэлы лес шуміць, узгадаваны рукамі гаспадара і ягонай мілай жонкі пані Альжбеты.
Малады лес трэба яшчэ і палоць — праца жаночая. Тры гады рабіла гэта гаспадыня. А пасля касіць траву між маладых дрэўцаў даводзілася касою. Навучылася! Зараз косіць гаспадар. Трактарам. Праца паэтычная! Бо размаўляе з бусламі, птахамі, дрэвамі, кветкамі. А яны нашэптваюць яму гісторыі гэтай зямлі, падказваюць сюжэты будучых твораў. Віктар Стахвюк піша вершы, прозу, стварае мастацка-гістарычны нарыс роднага краю. Сябра беларускіх пісьменнікаў Польшчы, актыўны ўдзельнік літаратурных імпрэзаў. А ладзяцца яны звычайна ва ўніверсітэце, дзе працуюць прафесары Галіна Тварановіч і Ян Чыквін.
Вось жа, вырашыў аднойчы пісьменнік з Трасцянкі слова літаратурнае перанесці ў шырэйшы свет, у свой Замак. Вырашыў і зрабіў, бо Віктар — чалавек слова і справы. Запрашае пісьменнікаў, якія чытаюць свае творы, суседзяў, сяброў, што чакаюць такіх сустрэч як свята. Для люду тутэйшага, што жыве з працы рук сваіх, гэта магчымасць пачуць галасы творцаў з розных бакоў мяжы, далучыцца да мастацкага слова, паспяваць песні. Якія галасы ў сяброў Віктара! Не расказаць. Гэта трэба пачуць. Цікавыя мясцовыя паэткі Барбара Гаральчук, Лідзія Длугалэнска, госці з Беларусі паэтка Ірына Мацкевіч, пісьменнік Алесь Аркуш і іншыя парадавалі слухачоў чытаннем твораў. Пісьменнікі абмяняліся новымі кнігамі, бо шануюць плён працы сваіх калегаў. Доўга гучалі ў старажытным Замку размовы, несліся ў прастору гучныя спевы.
Заўсёды будзе грэць маю душу згадка пра Краіну адкрытых акяніцаў.
Цяпер чытаюць
«Хаваеш свой жах, бо гэта шкілет са скурай». Святлана Ціханоўская прызналася, ці пазнала Сяргея праз пяць гадоў1
Каментары