Быць менеджарам сярэдняга звяна ніколі не было лёгка. Але сёння яны сутыкаюцца з праблемамі, якіх раней не было, і ў выніку выгараюць хутчэй, чым іх папярэднікі. Што з гэтым рабіць, высвятляла BBC.
Калі малады супрацоўнік атрымлівае павышэнне ў кампаніі, часцей за ўсё яго робяць менеджарам сярэдняга звяна. У яго вырастае заробак, але малады супрацоўнік не адразу разумее, што насамрэч ён узяў на сябе. 15% такіх менеджараў у ЗША неўзабаве пачынаюць пакутаваць на дэпрэсію.
Заганнае кола, у якое трапляюць пасля павышэння
Калі каманда не спраўляецца з задачамі, пастаўленымі кіраўніцтвам, малады менеджар, хутчэй за ўсё, паспрабуе ўзяць на сябе частку працы каманды. Яму будзе прасцей перапрацаваць, чым падарваць сваю рэпутацыю як добрага менеджара. У выніку, спрабуючы папярэдзіць выгаранне каманды, ён выгарае сам — пра яго стан ў кампаніі не клапоціцца ніхто. Далей пачынаецца заганнае кола — замораны менеджар не здольны клапаціцца пра каманду як след. І выгараюць усе.
Да таго ж, маладым людзям часта няпроста перадаваць уніз загады кіраўніцва, якія будуць злаваць ці засмучаць каманду. І наадварот — адчытвацца перад кіраўніцтвам пра няўдачы каманды. Гэта і называецца «абцугамі» сярэдняга менеджменту, кажа Джэйкаб Хірш, дацэнт кафедры арганізацыйных паводзінаў і кіравання Універсітэта Таронта.
Сітуацыя ўскладняецца яшчэ і тым, што сённяшнія менеджары сярэдняга звяна — а гэта звычайна маладыя супрацоўнікі, якія ідуць на першае павышэнне, бо ім часцей за ўсё ад 25 да 40 год — міленіялы. А міленіялы ў прынцыпе больш схільныя да выгарання на працы, чым людзі іншых пакаленняў. Даследчыкі бачаць некалькі прычын для гэтага.
Што не так з міленіяламі?
Па-першае, міленіялы раслі ў культуры, якая ўслаўляла празмерную працу. Толькі той заслугоўвае кар’ернага поспеху, хто ўклаў найбольш сіл і энергіі ў сваю працу — гэтая думка вісела ў паветры ў нулявыя. Больш таго, калі моладзь пачынала працаваць, здарыўся эканамічны крызіс 2008 года — і ўсім стала нашмат цяжэй атрымаць павышэнне ці павялічыць свой заробак.
Папярэдняе пакаленне помніла і іншыя часы. А міленіялы ўспрынялі такі парадак рэчаў не як выключэнне з правілаў, а як правіла.
І нават перажыўшы той крызіс, працягваюць вымотваць сябе на працы.
У гэтыя ж нулявыя праца пачала даганяць людзей у любы час дня і ночы, дома, на адпачынку ці ў кавярнях — бо ўсе пачалі карыстацца смартфонамі. Межы асабістага і працоўнага жыцця сцёрліся.
Яшчэ адна прычына, чаму міленіялам цяжэй працуецца, звязаная з сямейнымі раскладамі. Падкошаная крызісам, моладзь на Захадзе ўзяла за норму жыць разам з бацькамі. У выніку, калі яны ствараюць свае сем’і, яны мусяць клапаціцца і пра малых дзяцей і ўжо пра сваіх бацькоў, разрываючыся на два бакі.
У амерыканцаў гэтае пакаленне называецца «пакаленнем сэндвіча», то бок заціснутым з абодвух бакоў.
Да таго ж, на нас усіх навалілася пандэмія і дабіла міленіялаў дарэшты — колькасць выпадкаў знясіленасці і дэмаралізацыі вырасла ў разы.
Што рабіць?
Бізнэс-коўч Шылпа Панчмація з Лондана раіць найперш сур’ёзна абмежаваць працоўны час да ўласна працоўнага часу. А для гэтага варта змяніць працоўную культуру ў кампаніі — так бы мовіць, трансляваць з усіх бакоў думку пра тое, што непрыгожа і някрута перапрацоўваць і заставацца на працы да сямі вечара.
Па-другое, яна рэкамендуе змяніць наладкі ў сферы мэт і задач.
Варта арыентаваць людзей не на выкананне задання, а на прадуктыўнае выкананне задання. Як і дзе яно адбываецца — не так істотна.
Джэйкаб Хірш падкрэслівае, што, каб знізіць стрэс сярэдняга менеджара, дастаткова развесці дзве яго ролі ў часе і прасторы. Калі менеджар адчытваецца перад кіраўніцтвам і тут жа выслухоўвае скаргі ад падначаленых — ён у разы больш стрэсуе. Гэта можа падацца не відавочным крокам, але спецыялісту варта развесці гэтыя сустрэчы па часе, і адпачыць паміж імі — і ягоны ўзровень стрэсу сур’ёзна знізіцца. Усім цяжка сумяшчаць дзве ролі.
Ну і нарэшце, варта прызнаць, што кіраваць людзьмі — гэта не для ўсіх. І лепш прыняць гэта адразу, не даводзячы сябе да знясілення і дэпрэсіі на пасадзе, якая вам не падыходзіць.
Каментары