Pieramožca konkursu «Bi-Bi-Si» «Śpiavak hoda — 2015»: Kali b prapanavali praśpiavać opieru na biełaruskaj movie, ja b pasprabavała

Svaju pieramohu ŭ prestyžnym mižnarodnym konkursie opiernych śpievakoŭ «Bi-bi-si» «Śpiavak śvietu», jaki pravodzicca ŭ Vialikabrytanii, biełaruska Nadzieja Kučar ličyć uznaharodaj za šmathadovuju pracu. Tytuł, nanoŭ nabytaja słava — tolki spadarožnyja składniki, śviedčańnie ŭzroŭniu, ź jakoha artystka, pa jaje pryznańni, budzie ruchacca dalej.

Pavialičyć

Pieramahčy, stać łaŭreatam prestyžnaha mižnarodnaha konkursu Nadzieja maryła, kab atrymać adpaviednuju acenku svaich namahańniaŭ, padvieści da łahičnaha zaviaršeńnia konkursnuju častku svajho žyćcia. Choć spačyvać na łaŭrach Nadzieja Kučar mahła ŭžo z 2012 hoda. Tady jana stała ŭładalnicaj Hran-pry, pryza hladackich simpatyj i pryza imia Hieranima Boscha na konkursie vakalistaŭ ŭ Chiertahienbose ŭ Niderłandach. A heta — mižnarodny opierny konkurs ź liku samych prestyžnych. Ale, mabyć, bieź pieramohi ŭ Kardyfie tvorčaje žyćcio Nadziei była b niapoŭnym.

— Nadzieja, vy ŭ druhi raz padali zajaŭku na konkurs «Śpiavak śvietu», tamu što chacieli ŭziać hetuju viaršyniu?

— Pryznacca, ja naohuł nie źbirałasia, jak, darečy, i ŭ druhi raz pastupać u kansiervatoryju ŭ Sankt-Pieciarburhu. Tady mianie ŭhavaryli siabry pasprabavać pastupić druhi raz. I ŭ 2011 hodzie ja skončyła Sankt-Pieciarburhskuju dziaržaŭnuju kansiervatoryju pa śpiecyjalnaści «solny śpieŭ».

U vypadku z konkursam majo kancertnaje ahienctva pakłapaciłasia, dasłaŭšy list z prapanovaj pasłać zajaŭku. Pryčym usio adbyvałasia ŭ apošni momant, treba było sabrać videazapisy. Novych ŭ mianie nie było, pryjšłosia ŭziać sa starych. Pieražyvała, ci padyduć jany. Pieršy dośvied udziełu ŭ mižnarodnym konkursie opiernych śpievakoŭ «Śpiavak śvietu» byŭ ŭ 2013 hodzie, tady ja dajšła da žyvych prasłuchoŭvańniaŭ.

— Recept, jak dajści da pieramohi, ciapier vy viedajecie?

— Ahulnaha receptu niama, bo roznyja abstaviny hrajuć rolu. Maje značeńnie i skład žury, i skład udzielnikaŭ. U finał konkursu prajšli 20 vakalistaŭ, jakich adabrali z 350 artystaŭ z usiaho śvietu. Ale, viadoma, asnoŭnaje — tvaja starannaść, nastojlivaść, imknieńnie.

— Vy pradstaŭlali Biełaruś jak hramadzianka krainy.

— Tak, ja ŭdzielničała ŭ 13 konkursach i zaŭsiody pradstaŭlała svaju krainu. Dy i jak pa-inšamu? Ja hramadzianka Biełarusi. Heta zvyčajnaja praktyka, tak robiać usie vykanaŭcy, pradstaŭlajuć svaju krainu, dzie b jany ŭ hety čas ni pracavali. Ja pa kryvi ŭkrainka, ale naradziłasia i žyła ŭ Biełarusi da 23 hadoŭ. U majoj bijahrafii zaraz napisana: teatr — Pierm, hramadzianstva — Biełaruś.

— U Biełarusi vy atrymlivali svaju pieršuju muzyčnuju adukacyju pa śpiecyjalnaści «muzykaznaŭstva». Ale pa niejkaj pryčynie źmianili kirunak.

— Ja skončyła z adznakaj Minskaje muzyčnaje vučylišča imia Hlinki ŭ 2003 hodzie. Heta cikavaja prafiesija. Muzykaznaŭcy — tearetyki, piedahohi, aŭtary navukovych rabot, jany analizujuć sačynieńni kampazitaraŭ, robiać razbor. I mnie heta ŭsio było cikava. Ale kali ja pryjšła vučycca, zrazumieła, što mnie značna bližej džazavaja harmonija, a heta vyvučajuć na estradnym adździaleńni. Chaciełasia hrać džazavyja impravizacyi na rajali, ja hraju na hetym instrumiencie ź piaci hadoŭ. Hetaha na muzykaznaŭstvie nie było. Dumała na trecim kursie pieravodzicca na vakalnaje adździaleńnie. Ale mianie adhavaryli, i ja nie škaduju. Heta baza, asnova, dziakujučy jakoj mnie našmat lahčej, čym inšym vakalistam, jakija nie majuć takich viedaŭ.

Skončyŭšy muzvučelniu, try siezony adpracavała ŭ chory ŭ Nacyjanalnym akademičnym teatry opiery i baleta Biełarusi. Ale chacieła vučycca vakału, tamu vyrašyła pastupać u kansiervatoryju Sankt-Pieciarburha, dzie ŭ 2006 hodzie stała studentkaj z druhoj sproby.

— Dziciačy dośvied śpievaŭ spatrebiŭsia?

— Ja z 10 hadoŭ śpiavała ŭ dziciačym chory, saliravała da 17 hadoŭ. A pieršaja pieśnia, jakuju ja praśpiavała solna ŭ chory, — «Radzima maja darahaja» na muzyku Uładzimira Ałoŭnikava. Ja śpiavała jaje ŭ dziciačym chory siem hadoŭ, kolki tam vystupała. I heta byŭ nie jaki-niebudź kalektyŭ, a viadomy siarod dziciačych choraŭ chor «Kancilena», jaki nieadnarazova źjaŭlaŭsia łaŭreatam mižnarodnych konkursaŭ i kožny hod byvaŭ z hastrolami za miažoj. My vystupali ŭ Hiermanii, Polščy i inšych krainach.

Kiraŭnik choru — Valeryj Jakaŭlevič Sadovin byŭ siabram narodnaha artysta Biełarusi, dyryžora Viktara Uładzimiraviča Roŭdy, jaki dla jaho źjaŭlaŭsia nastaŭnikam. Jany išli razam pa šlachu słužeńnia muzycy. Za što Valeryju Jakaŭleviču vialiki dziakuj, dyk heta za toje, što jon nie čapaŭ dziciačyja hałasy. Nie patrabavaŭ śpiavać pa niejkich vyznačanych praviłach. Nikoli nie ŭmiešvaŭsia ŭ technałohiju hukazdabyvańnia. Davaŭ mahčymaść dziciaci śpiavać tak, jak jon heta robić.

Jość piedahohi, jakija časta pamiž śpievami i ŭzroŭniem hučnaści staviać znak roŭnaści. Heta padajecca važnym dla niekatorych — śpiavać hučna. Rabić tak kateharyčna nielha, heta ja jak śpiavačka kažu. Tym bolš, kali havorka ab dziciačym hołasie: padčas pieryjadu mutacyi źviazka traŭmirujucca da taho, što lekary zabaraniajuć śpiavać naohuł.

— Vaš dośvied u hetym sensie ščaślivy.

— Tak, dziakuj Valeryju Jakaŭleviču Sadovinu, što nie pieraškadžaŭ, daŭ mahčymaść raźvivacca. U mianie razumieńnie hołasu inšaje. Hołas vałodaje mnohimi farbami, a ŭžo tym bolš dziciačy. Što moža być bolš unikalnaje, čym dziciačy hołas? Jakija jašče farby patrebnyja, kali vykonvaje dzicia?

— A jakaja biełaruskaja muzyka vam cikavaja?

— Nikoli nie čuła ŭžyvuju «Pieśniaroŭ», choć lublu tvorčaść hetaha kalektyvu. I naohuł na kancercie ja była apošni raz hadoŭ vosiem tamu. Maja siabroŭka hrała ŭ arkiestry na vystupie Mikałaja Naskova i mianie za ruku pryviała. Usio, bolš nidzie nie była — niama kali. Choć ź vielizarnym zadavalnieńniem pasłuchała b lubimy hurt Roxette.

Kaliści słuchała kancert pamiaci Jaŭhiena Hlebava, dzie paznajomiłasia ź jaho žonkaj. Heta było bolš za dziesiać hadoŭ tamu, ale ŭražańnie ab im, dzie byli sabranyja załatyja frahmienty z opier i baletaŭ kampazitara, zastałosia mocnaje. Mnie daviałosia pracavać u śpiektakli «Tyl Ulenšpihiel» našaha teatra. Pastanoŭka ŭražvała. Tady i pačała zachaplacca muzykaj Hlebava. Vielmi padabajucca jaho estradnyja pieśni i vydatnaja opiera «Majstar i Marharyta».

— Nadzieja, pracujučy ŭ teatry ŭ Minsku, vy vykonvali opieru na biełaruskaj movie?

— Kali ja pracavała ŭ teatry, jašče nie stavili na biełaruskaj opieru. Jašče nie było «Sivoj lehiendy», było źniataje «Palavańnie karala Stacha». Słovam, ja nie patrapiła ŭ toj pieryjad, kali išli biełaruskija pastanoŭki. Ale kali b pastupiła takaja prapanova, ja b pasprabavała. Bo ŭ nacyjanalnaj opiery jość svaje asablivaści i cikava vykanać na biełaruskaj movie. Novy dośvied zaŭsiody važny i karysny. Naohuł, opiera pavinna hučać na movie aryhinału. Kali va Ukrainie ŭ svoj čas kłasičnuju italjanskuju opieru vykonvali na ŭkrainskaj, heta nie vielmi ŭsprymałasia. Ale, naprykład, u Niamieččynie šmat nacyjanalnych teatraŭ, dzie ŭsio idzie na niamieckaj movie. I navat ruskija pjesy.

— A z kim ź ciapierašnich biełaruskich viadomych opiernych vakalistaŭ vy znajomyja?

— Ź Juram Haradzieckim my pierasiakalisia ŭ Michajłaŭskim teatry, dzie ja ŭ svoj čas pracavała. Ja hladzieła śpiektakl ź jaho udziełam, jon pryjazdžaŭ śpiavać partyju Lenskaha. Ale na scenie my razam nie pracavali. Ź Illoj Silčukovym ŭdzielničali ŭ konkursie imia Ł. Aleksandroŭskaj ŭ 2012 hodzie ŭ Minsku.

— Chto ź biełaruskich artystaŭ viadomy za miažoj?

— Viedajuć za miažoj Aksanu Voŭkavu. Jana vystupiła ŭ «Mietrapaliten-opiera» i «Ła Skała». Kali nie pamylajusia, jana adna ź niešmatlikich biełaruskich śpiavačak, jakija vystupali na hetych scenach. Bo, zaŭvažu, jašče važny mieniedžmient. Jość artysty, jakija chočuć pijarycca. Jość tyja, kamu heta čužoje. Ja adnošusia da druhich. Chočacca bolš pracavać i mienš adciahvacca.

— Ale z atrymańniem tytuła «Śpiavačka śvietu» ciažka schavacca. Napeŭna, vaš hastrolny hrafik staŭ bolš ščylnym paśla pieramohi ŭ Kardyfie.

— Tak, u mianie davoli žorstka raśpisany nastupny siezon. Zapłanavana šmat hastrolaŭ. Spadziajusia, usio składziecca ŭdała i adbudziecca moj solny kancert u studzieni-lutym u Minsku. Idzie abmierkavańnie takoj mahčymaści.

— Nadzieja, u vas jość kumiry?

— Moj kumir, z ruk jakoha ja, na žal, užo nie paśpieła atrymać pryz, — Džoan Sazierlend. Jana — abraz kłasičnaj opiery. Džoan była patronam konkursu «Śpiavak śvietu». Ja spaźniłasia, jana pamierła ŭ 2010-m. Raniej usie pieramožcy atrymlivali pryz ź jaje ruk. Mianie ŭznaharodžvała Kiry Dženiet Tyja Kanava, novaziełandskaja opiernaja śpiavačka.

— Vaš muž Dźmitryj taksama minčanin. Kali pryjazdžajecie ŭ Minsk, dzie vy lubicie ź im byvać?

— Tak, ź Dzimam my ŭžo šeść hadoŭ, ale sustrakajemsia tolki raz na miesiac apošnija dva hady, tamu što pakul žyviom u roznych haradach. U Minsku, kali my razam, viadoma, lubim hulać pa starym horadzie. Jość lubimaja kaviarnia, dzie i viasielle svajo zhulali. Ja naohuł z zadavalnieńniem katajusia na tramvai, jaki pavolna ruchajecca, a pasažyry paśpiavajuć z akna razhledzieć horad. Nie lublu mietro, addaju pieravahu chadzić pieššu, kab pabolš pabačyć. Kali ja nie ŭ Biełarusi, mnie niaredka śniacca asobnyja mienskija vułački, cichija kutki rodnaha horada.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0