Lidar «Leprykonsaŭ» Illa Mićko: «Łysyja dziadźki ŭ halštukach — heta sumna. Tamu my pieraapranulisia ŭ vyšymajki»
Kali vy na niezrazumiełyja słovy «chali-hali, paratrupier» adkazvajecie: «Nam z taboju było supier», to možna dakładna skazać, što tvorčaść hurta «Leprykonsy» nie prajšła mima vas.
Zdavałasia b, jašče ŭčora i hetaja pieśnia, i pieśnia pra dziaŭčat, jakija palubili harmanista, hučała z usich prasaŭ, a miž tym hetyja chity napisanyja ŭžo 20 (!) hadoŭ tamu.
Sami «Leprykonsy» vypuścili svoj apošni albom amal 10 hadoŭ tamu, ale salista Illu Mićko da siońnia paznajuć na vulicach.
«Aha, tak i kažuć: «Pryviet, Ciani-Šturchaj, zdarova «Lapis»», — śmiajecca Illa Mićko.
Pra toje, čym zaraz žyvie Illa Mićko, čamu nie ŭžyvaje ałkaholu ŭžo 3 miesiacy i čamu adpisaŭsia ad instahrama Michałka, u hutarcy «Našaj Nivy».
«Ja za hetyja hady, kali nas nie vidać i nie čuvać, vypracavaŭ peŭnuju schiemu pavodzinaŭ u šou-biznesie. Ja mahu žyć žyćciom zvyčajnaha čałavieka, i ŭ toj ža čas praciahvać zajmacca tym, što ja lublu i zarablać hetym hrošy. Kab nie było hetych kancertaŭ, my, mabyć, i aktyvizavalisia, mahčyma b, i zapisvali novyja pieśni. A tak… Ščyra pryznacca, z hadami žarści pa muzycy ścišylisia. Dy i kali naradzilisia dzieci, ja naohuł začachliŭ hitaru. Ja lublu karparatyvy, dni haradoŭ. Zaraz katajem tur ź Siarhiejem Žukavym z «Ruki vvierch». My abaznačanyja jak śpiecyjalnyja hości. Pamiž adździaleńniami ich kancertu vychodzim i paŭhadziny śpiavajem svaje «niatlenački». Ja nie chaču być zorkaj, nie chaču va ŭsich hlancach raźbirać svajo asabistaje žyćcio pa kostačkach. Mianie całkam zadavalniaje, chto ja jość zaraz. Ja žyvu zvyčajnym žyćciom. Dniami ja ŭ siamji: hulaju ź dziećmi, myju posud. Učora pryvieźli štory, siońnia pryviazuć kanapu. Mnie padabajecca hetym zajmacca», — raskazvaje Illa.
«Kali dazvolić zdaroŭje, budu skakać pa scenie i śpiavać «Chali-hali» da 70 hadoŭ»
Sam Illa Mićko «Leprykonsaŭ» ciapier nazyvaje retra-style.
«My ŭžo dyskateka 90-ch. Voś jak u maim dziacinstvie pačkami jeździli «Błakitnyja hitary», «Viasiołyja rabiaty», tak zaraz i my — muzyka ŭžo inšaha pakaleńnia. Tak, u nas nie było takoj papularnaści, jak u «Łaskavaha maja», ale ja ni pra što nie škaduju. Ja navat Uładzimiru Fiedaruku, našamu akardyjanistu, ź jakim my i pačynali «Leprykonsaŭ», adnojčy skazaŭ: «Kali ty zachočaš syści z kalektyvu, to sensu bolš nazyvacca «Leprykonsami» nie budzie. Za ŭvieś čas isnavańnia kalektyvu ŭ nas tolki šeść razoŭ pamianialisia barabanščyki i bas-hitarysty. Tak što ja nie mahu skazać, kab u nas była vialikaja «ciakučka». Zaraz «Leprykonsy» — heta siem muzykantaŭ, dzie kožny na svaim miescy. Tak i hrajem na kancertach ołdskulnieńka, biez padłožak. Što syhrali, to naša», — raskazvaje Illa Mićko.
Illa raskazvaje, što jaho časam paprakajuć tym, što čas staleć, što niemahčyma da piensii skakać pa scenie i śpiavać zalichvackija piesieńki.
«Čamu nielha? Kali dazvolić zdaroŭje, ja hatovy i da 70 hadoŭ zajmacca tym, što lublu. Mnie ŭžo amal sorak hadoŭ, a, jak bačycie, skaču. Praŭda, sceničnyja kaściumy daviałosia źmianić. Jašče nie tak daŭno my vystupali ŭ pijanierskich halštukach. Ale 40-hadovyja łysyja mužyki ŭ pijanierskaj formie — heta sumna. Tamu pieraapranulisia ŭ vyšymajki. I ŭ kaściumy maračkoŭ. Čamu vyšymajki? Nu heta śviatočna i viesieła.
NN: Pa-biełarusku nie śpiavajecie?
«Apošni raz pa-biełarusku ja razmaŭlaŭ u škole kala doški. A tak ja sam — chadziačaja trasianka. Viedajecie, u mianie navat jość majo alter-eha — dyrektar Babrujskaj fiłarmonii Albiert Francavič Bejdžyk. U jaho jość try siabroŭki: Francaŭna, Sieliviorstaŭna i Branisłavaŭna. Vystupajuć jany dzie tolki možna! Hanarary biaruć haviadžymi łapatkami i krypta-valutaj — bietchovienami. Trasianka — heta sposab padniaćcia nastroju. Što tut havaryć, biełaruskaja mova znachodzicca ŭ vielmi sumnym stanoviščy. I dziaŭčyna, što prychodziła pa pierapisie, naohuł pytańnia pra rodnuju movu nie zadała. Chacia b ja nazvaŭ, vidać, ruskuju movu», — pryznajecca Illa Mićko.
Ja nie rokier — «pamry maładym». Ja jašče pažyć chaču, tamu nie pju ŭžo 3 miesiacy
A ź inšym sposabam padniaćcia nastroju, z ałkaholem, Illa vyrašyŭ kardynalna zmahacca 3 miesiacy tamu.
«Była niepryhožaja historyja, kali ja vyjšaŭ na scenu pjanym. Nie, ja nie ŭpaŭ sa sceny, ja nie zabyŭsia słovy, tak, zdajecca, maciuknuŭsia, ale mnie vielmi soramna było, što ja padvioŭ arhanizataraŭ. Tamu starajusia trymacca, chacia dumki pra ałkahol u mianie pastajanna prysutničajuć. Ja taki čuvak, što kali pju, to pju surjozna. Mahu dva litry viskaru adzin zasadzić, paśla ŭ mianie takija šyrokija mazki źjaŭlajucca. Pju, pakul nie ŭpadu. Ałkahol — heta toj ža narkotyk, tolki vadki i lehalny. A ŭ našaj krainie ŭsio zroblena dla taho, kab ludzi śpivalisia. Na zapraŭkach ža kruhłyja sutki pradajuć. U mianie jakaja prablema była? Viartajusia ja pad ranicu z hastrolaŭ, žonka kaža: jedź u svaju chałaściackuju kvateru, tam adpačni. Ja pa darozie biaru z saboj maleńkuju butelku harełki, vypivaju jaje, u mianie źjaŭlajecca nastroj. I ja pačynaju ŭ 7 ranicy dziarbanić siabroŭ. I tady ŭžo da pieramohi», — pryznajecca Illa.
Praz toje, što adnojčy Illa mocna vypiŭ pierad kancertam, jon nie ŭbačyŭ vystup svaich kumiraŭ dziacinstva — hurt The Offspring.
«Kali jany pryjazdžali ŭ Minsk pieršy raz, my vystupali ź imi na adnoj scenie. Ale mnie tak paśla «ŭčarašniaha» było błaha, što ja vyjšaŭ, pajhraŭ paŭhadziny i skazaŭ: «Viazicie mianie dadomu». Praz svoj stan ja nie ŭbačyŭ kumiraŭ dziacinstva. Ujaŭlajecie? Try hurty: The Offspring, Nirvana i Green Day, pad jakija ja zasynaŭ, kali małym słuchaŭ ich na kasietniku i pa radyjo!» — škaduje Illa Mićko.
Illu zaraz 38 hadoŭ, i jon pryznajecca, što ciapier usio čaściej staŭ zadumvacca pra svajo zdaroŭje.
«Ja nie rokier — «pamry maładym». Ja ŭsio ž jašče chaču pažyć, chaču dačakacca ŭnukaŭ, chaču padarožničać. Ja ni razu nie byŭ u Amierycy, taksama maru źjeździć. Tamu, uzvažyŭšy ŭsie «za» i «suprać», vyrašyŭ trymacca. Tolki voś ad kureńnia pazbavicca nie mahu. Kava i cyhareta — heta maja radaść. Kolki my razoŭ z žonkaj praz heta svarylisia! A ja joj kažu: «Vieranika, ty ž bačyła, za kaho vychodziła zamuž. Kali my z taboj maładyja adžyhali, ciabie heta nie biantežyła. Adzinaje, što starajusia, kab dzieci nie bačyli, što ja palu. I doma hetaha nie rablu kateharyčna», — raskazvaje Illa Mićko.
«U mianie ŭsio čotka, pa vialikim kachańni»
Sa svajoj žonkaj Vieranikaj Illa ažaniŭsia, kali jamu było 27 hadoŭ. «Ja chacieŭ, kab žonka była adna na ŭsio žyćcio. Tak, u pryncypie, u mianie i atrymlivajecca. Chacia nie tak daŭno ŭ nas byŭ epizod pražyvańnia paasobku. My ź Vieranikaj aboje pa haraskopie Avieny. Nam ciažka sastupić adno adnamu, ale, jak pakazała praktyka, ja bolš miakki. Ja pajšoŭ na prymireńnie. Ja zaŭsiody kazaŭ, što ŭ adnosinach treba šukać kampramis. Treba ŭmieć damaŭlacca. A žaniŭsia ja pa vialikim kachańni. U mianie ŭsio čotka, usio pa vialikim kachańni», — kaža Illa.
U Illi i Vieraniki dvoje synoŭ: Miron i Matviej. Starejšamu, Mironu, 10 hadoŭ. Illa kaža, što ŭ dziaciej ciapier taki pieryjad, kali jany fanaciejuć ad jutuba, marać zajmieć svoj ułasny kanał.
«Ja ich padtrymlivaju. Chočuć rabić — chaj robiać. My nie prymušajem dziaciej zajmacca tym, čym im nie chočacca. Jany chodziać u pryvatnuju škołu, tam u ich chapaje i hurtkoŭ, i inšych zaniatkaŭ. Kali my pryjazdžajem u zaharadny dom, ja ich adpuskaju hulać, kažu: raspalicie kastryk, pabiehajcie z pałkami, jak my ŭ dziacinstvie. Nie, im heta niecikava. Buduć siadzieć kala doma ŭ telefonach. Ale ja imknusia być dobrym tatam. Ja im zaŭsiody z hastrolaŭ pryvožu «zajčykaŭ chleb». Viedajecie, što heta? Voś u maich dziaciej «zajčykaŭ chleb» — heta buterbrody «Biełavii», — raskazvaje Illa.
Pry hetym artyst pryhadvaje epizody z ułasnaha dziacinstva.
«O, viedajecie, jakoje ŭ mianie było dziacinstva! Moj tata byŭ čyhunačnikam, my žyli ŭ Bryleŭskim tupiku, tam, dzie stajali vahončyki. Tak što ja byŭ Mikołkam-paravozam. U nas tam navat vady nie było, prynosili ŭ dom u viodrach. Prybiralnia na vulicy. My kvateru atrymali, kali mnie hadoŭ 11 było. Ja heta da čaho? Moj tata braŭ z saboj na pracu buterbrody. Dźvie łusty chleba, pamiž jakimi kłałasia smažanaje sała i jajka. Sała i jajka tata źjadaŭ, a heta chleb, jaki nabryniaŭ hetym tłuščam, prynosiŭ mnie. I za jaho ja byŭ hatovy pradać «Miersiedes». Tak što ja ŭ peŭnaj stupieni tradycyju siamiejnuju praciahvaju», — kaža Illa Mićko.
Nie vytrymaŭ płyni śviadomaści i adpisaŭsia ad Michałka
Akramia kancertaŭ i karparatyvaŭ, Illa šmat času pravodzić u svajoj studyi hukazapisu «Super 8». Illa pryznajecca, što šmat tut zroblena jaho ŭłasnymi rukami. Asabista jon prybivaŭ ćviki, kab paviesić partrety svaich kumiraŭ: Coja, Vysockaha, Mulavina…
Pakazvaje na zialonuju kanapu:
«O, vy b viedali, kolki zornych azadkaŭ tut pasiadzieła», — uśmichajecca Illa.
Raskazvaje, što albom tut zapisvaŭ i Maks Korž.
«Pieršyja jaho dva albomy mnie vielmi spadabalisia. I naohuł, da jaho tvorčaści ja staŭlusia ź vialikaj cikavaściu. Apošnija rečy, praŭda, nie zrazumieŭ, ale heta ja śpisvaju chutčej na svoj uzrost. Maks — vialiki małajčyna», — chvalić kalehu Illa Mićko.
«Ja šmat z kim siabruju. Saša Saładucha — jon moj siabar. Chto b što ni kazaŭ, ale jon znajšoŭ svaju aŭdytoryju i ščaślivy hetym. U jaho viasiellaŭ za adnyja vychadnyja pa piać štuk. Moładź jaho zavie, kab paŭharać, a baćkam padabajecca. Idealna. Ja zaŭsiody siabram raju zaprašać jaho na mierapryjemstvy. Pamiataju, jak pazvaŭ na karparat da šachcioraŭ. Ja jamu skazaŭ: «Saša, kab być svaim, nadzień lichtaryk šachciorski». I jon nadzieŭ! Ujaŭlajecie, na łysaj hałavie zichacić lichtaryk. Pry hetym jon absalutna narmalna da ŭsiaho hetaha stavicca», — raskazvaje Illa Mićko.
«Ja da ŭsich narmalna staŭlusia. Navat da Michałka, chacia raniej u nas ź im byli nieparazumieńni. Adzinaje, što adpisaŭsia ad jaho instahrama. Ja prosta nie vytrymaŭ hetaj płyni śviadomaści. Dy mnie zdajecca, što nie sam jon toj instahram viadzie, jamu skazali «Treba!», voś jon i zapisvaje hetyja videa.
NN: A sami vy aktyŭnyja ŭ sacyjalnych sietkach?
«Raniej byŭ. Ja heta nazyvaŭ «siniaj chvalaj». U dobrym nastoi zapisvaŭ niešta, a na ranicu pieršaje, što rabiŭ, heta čyściŭ storys», — pryznajecca Illa.
Z Boham razmaŭlaju kožny dzień
Illa pryznajecca, što ciapier adčuvaje siabie ščaślivym čałaviekam.
«U mianie jość siamja, dzieci, ja pabudavaŭ dom. Pra što jašče maryć?» — kaža Illa Mićko.
A maryć Mićko pra zvyčajnyja rečy. Naprykład, zasvoić snoŭbord.
«Hod tamu ŭpieršyniu ŭstaŭ na došku. I mnie spadabałasia. Jak tolki vypadzie śnieh, budu prasicca ŭ žonki pajechać pažyć u naš dom za horadam, kab mieć mahčymaść aktyŭničać. U Sočy chaču źjeździć, u Bukaviel, papraktykavacca ŭ snoŭbordzie. Vy nie hladzicie, što ja vyhladaju jak miech z sałomaj. Ja vielmi lublu aktyŭny ład žyćcia. I ŭ basiejn časta chadžu. I voś jašče parada ŭsim baćkam: dzieci pavinny bačyć, što vy siabrujecie sa sportam», — daje paradu Illa.
Illa Mićko raskazvaje, što pakolki jon sa zvyčajnaj siamji, to ŭsie radaści biaźbiednaha žyćcia adčuŭ tolki tady, kali staŭ artystam:
«Ja da 20 hadoŭ ni razu nie byŭ na mory. Tolki z «Leprykonsami» trapiŭ upieršyniu. Dy i čamu ja tak raspaŭnieŭ? Bo ź dziacinstva asablivych prysmakaŭ nie bačyŭ. A kali nas stali vazić pa hastrolach, stali sialić u piacizorkavych hatelach, stali častavać roznym smakoćciem, chaciełasia pakaštavać usiaho. Ja tolki ŭ hadoŭ 35, zdajecca, usim najeŭsia. Ja lublu kamfort, lublu charošyja mašyny, lublu jakasnuju techniku. Mnie niama na što ciapier skardzicca. Ja, naadvarot, kožny viečar dziakuju Bohu za toje, što maju. A padziakavać jość za što. «Žyćcio samo pa sabie cudoŭnaje, ščaście, ludzi, šukajcie ŭ prostym»…. Jość u mianie takija radki, jakija abaviazkova kaliści składucca ŭ pieśniu», — kaža Illa Mićko.
Kamientary