«Adhadaj, babula, što takoje «bula». Skurko dasłaŭ z turmy novyja dziciačyja vieršy
Andrej Skurko — palitviazień, kiraŭnik adździeła rekłamy i markietynhu «Našaj Nivy». Jon i raniej pisaŭ kazki, vieršyki i składaŭ scenary komiksaŭ dla dziciačych vydańniaŭ, ale tyja, jakija jon dasyłaje z turmy, — niepieravyšanyja.
Jon piša ich dla svajho paŭtarahadovaha syna.
Voś adzin z apošniaj porcyi.
Bula
Adhadaj, babula,
Što takoje «bula».
Moža, heta biehiemot?
Ci malinavy kampot?
Moža, bulba? Ci buldoh?
Moža, byk ci nasaroh?
Burbałka ŭ vańnie?
Kit u akijanie?
Heta ž prosta adhadać!
Buli — vuń jany lažać:
Sa śmiatanaj, i karycaj,
I z pavidłam, i z kłubnicaj
U kaviarni na vakzale,
Dzie babulu my čakali.
U Skurko ciažkaja forma dyjabietu, znachodžańnie ŭ turmie moža pryvieści da strašnaha paharšeńnia zdaroŭja. Moža jašče i tamu jon piša takija poŭnyja praniźlivaj lubovi tvory.
«Ja byŭ pryjemna ździŭleny aryhinalnym siužetam i tonkim razumieńniem dziciačaj psichiki. A jašče — bliskučym vałodańniem słovam. Było takoje adčuvańnie, što maješ spravu z tvoram pryznanaha metra, — nahetulki ŭsio daskanała», — piša vieteran biełaruskaj vydavieckaj spravy, u tym liku dziciačaj litaratury, Źmicier Sańko.
Jany ŭsio žyćcio pisali dla vas, pracavali dla ludziej. Ciapier vy možacie napisać dla ich, vy možacie taksama zrabić hrašovy pieravod.
Marcinovič Jahor Alaksandravič
Skurko Andrej Hienadzievič
SIZA-1, Minsk, vuł. Vaładarskaha 2, 220030
Źniavoleny raskazaŭ, jak siadzieŭ u kałonii ŭ Hłybokim u susiedniaj kamiery sa Statkievičam3
Kamientary