«Было пэўнае спадзяванне». Валерый Кавалеўскі распавёў, як да Пуціна ставіліся ў 90-я беларускія і амерыканскія дыпламаты
Пра стаўленне беларускіх дыпламатаў да прэзідэнта Расіі Уладзіміра Пуціна ў канцы 1990-х, калі яго толькі абралі, у вялікай гутарцы «Ток» расказаў сябра Аб'яднанага пераходнага кабінета Валерый Кавалеўскі, які ў той час працаваў у Міністэрстве замежных спраў Беларусі.
На момант абрання Пуціна на пост прэзідэнта Расіі Валерый Кавалеўскі быў у Вашынгтоне. Новую фігуру на чале Расіі тады многія сустрэлі дастаткова станоўча.
«Адносіны да Пуціна былі досыць станоўчымі. Новы твар, які паводзіў сябе вельмі ліберальна. На пачатку 2000-х у яго былі неблагія задаткі.
Я ў той час знаходзіўся ў беларускай амбасадзе ў Вашынгтоне. Тады прымаўся Акт аб дэмакратыі ў Беларусі. Там у тэксце, які, здаецца, не прайшоў, быў заклік да кіраўніцтва Расійскай Федэрацыі паўплываць на Аляксандра Лукашэнку, каб у Беларусі адбывалася дэмакратызацыя.
У той час Расія ўспрымалася як лідар дэмакратычнага працэсу ў рэгіёне. Першы час на гэта паглядалі з цікаўнасцю, а пасля гэта стала проста абсурдна, і такая тэма проста з часам адвалілася».
Валерый Кавалеўскі не хавае, што ў яго таксама былі пэўныя спадзяванні адносна асобы Уладзіміра Пуціна. Але яны хутка скончыліся.
«Было пэўнае спадзяванне і ў мяне таксама, што вось гэтая новая маладая кроў, незаангажаваная ў камуністычныя нейкія справы. Проста новы малады лідар, які можа штосьці зрабіць для нашага рэгіёна. Але гэта скончылася прыкладна ў 2002 годзе, калі стала зразумела, што ў Пуціна зусім іншая праграма».
На думку былога дыпламата, на змену палітычнай праграмы Пуціна паўплывала іракская вайна.
«Думаю, што іракская вайна стала для яго такім «акном магчымасцяў», якое скінула з яго пэўныя кайданкі, і ён зразумеў, што знаходзіцца ў агрэсіўным міжнародным асяроддзі, дзе ёсць вельмі шмат магчымасцяў. Таму ўварванне Злучаных Штатаў у Ірак стварыла новыя ўмовы для такіх людзей, як Пуцін.
Да гэтага ён глядзеў на сябе як на прэзідэнта сціплай краіны, якая нядаўна была супердзяржавай, і на гэтым фоне падумаў: «А чаму мне не падумаць пра штосьці такое амбітнае, што мяне будзе вылучаць на агульным фоне?»
Гэтаму, канешне, дапамог вельмі хуткі рост цэн на нафту. Гэта дало Пуціну значныя рэсурсы, каб рэалізоўваць свае амбіцыі».
Глядзіце цалкам:
Каментары