«Мы сядзелі голыя, а ён завёў размову пра Вялікае Княства Літоўскае». Беларусы расказалі, як знаёміліся ў тындары з палякамі і полькамі

«Часта мужчыны выкарыстоўвалі свае фота дзесяцігадовай даўніны, мала падобныя да рэальнасці»

«Польскую мову да пераезду з Мінска я ўжо ведала, аднак першы час было не да знаёмстваў. Ужо асталяваўшыся ў Польшчы, я зарэгістравалася ў тындары і пачала знаёміцца з палякамі.

Аказалася, што выцягнуць іх на першае спатканне вельмі няпроста. Асабіста для мяне прасцей было б дамовіцца пра кароткую сустрэчу, асабіста пагутарыць і хутка зразумець, ці варта далей прадаўжаць зносіны.

Але большая частка палякаў жадалі толькі перапісвацца. Сустрэчы прапаноўвалі толькі тыя, хто хацеў сустрэцца адзін раз, многія пісалі, што жанатыя. У мяне ж былі іншыя мэты.

Я зразумела, што ў палякаў зусім іншы менталітэт, гумар, погляды, любімыя музыка і фільмы. А яшчэ часта мужчыны выкарыстоўвалі свае фота дзесяцігадовай даўніны, мала падобныя да рэальнасці, якая прыйшла на сустрэчу.

Праз нейкі час у мяне зусім знікла жаданне знаёміцца і я выдаліла акаўнт. Але потым мне прыйшло ў галаву змяніць стратэгію. Падумала, што ўсё роўна я першапачаткова прадузята стаўлюся да ўсіх, вырашаючы па фатаграфіі, апісанні і нацыянальнасці, з кім мець зносіны.

Я стварыла новы акаўнт і, седзячы вечарамі перад тэлевізарам або ноўтбукам, абсалютна ўсіх скідала ва ўпадабаныя, не гледзячы на іх фатаграфіі.

Пасля велізарнай колькасці мэтчаў (яшчэ б, я залайкала палову Польшчы!) я вырашыла даверыцца лёсу. Адказваючы, я не праглядала фатаграфій і апісання хлопцаў. Зачапіў з першых слоў мяне толькі адзін чалавек, які адрозніваўся сваім крэатыўным мысленнем, манерамі і рашучасцю. Паглядзела ягоныя фатаграфіі я толькі перад першым спатканнем — і тут таксама было бінга!

І вось праз пару гадзін пасля першага паведамлення ён ужо сустракаў мяне з працы з ружамі. З тых часоў мы жывём разам 1,5 года, заручаныя і плануем вяселле. Мой каханы аказаўся са Львова.

Мая стратэгія знаёмстваў, напэўна, больш падобная да адбору кандыдатаў HR-спецыялістам, але яна па факце аказалася паспяховай».

«Трэба неймавернае шанцаванне, каб знайсці ў тындары нешта адпаведнае»

«Я жыву ў Варшаве з 2021 года, тындар у мяне ўсталяваны з 2018-га прыкладна. Не магу сказаць, што актыўна сядзеў там, але ў Мінску спатканняў было куды больш. Мне здаецца, што там я быў больш запатрабаваны ці што. Не было моўнага бар'ера і прафесія айцішніка відавочна дадавала мне плюсоў.

У Польшчы ўсё куды складаней: калі я казаў, што я айцішнік, полькі нават брывом не вялі — у іх гэта самая стандартная прафесія, тыпу маляра або кансультанта ў банку.

Ну і моўны бар'ер: не ўсе гавораць па-англійску, а мая польская мова пакуль не выйшла за ўзровень «пшэпрашам» і «вшыстко в пажондку».

Многія полькі пісалі першымі, а на спатканнях пыталіся пра Беларусь, бо мала што ведаюць пра яе. Дзівіліся ўзроўню рэпрэсій і не маглі паверыць, што ў нас можна сесці ў турму за лайкі або колер шкарпэтак. Думалі, што я іх разыгрываю.

Акрамя таго, я заўважыў, што цяпер полек не адрозніць ад украінак: вялікія сіліконавыя вусны, доўгія пазногці, яркі макіяж, вейкі, як павукі… Мне такое зусім не падабаецца, беларускі неяк натуральна выглядалі. Больш ніякіх асаблівых адрозненняў не заўважыў.

Запомнілася мне адно спатканне: зайшла размова пра палітыку, і полька спыталася, як я стаўлюся да ПіСа і абортаў. Я сказаў, што пра ПіС нічога не ведаю, а аборты забараняць трэба. Яна сказала, што больш нам размаўляць няма пра што, устала — і пайшла.

З нядаўніх часоў я сустракаюся з беларускай, з якой пазнаёміўся на працы, таму тындар закінуў. Мне здаецца, што трэба неймавернае шанцаванне, каб знайсці ў тындары нешта адпаведнае».

«Склалася ўражанне, што яму патрэбны быў ад мяне толькі сэкс»

«У пачатку мінулага лета я раз'ехалася са сваім хлопцам. Мне было сумна і самотна, і я ўспомніла пра тындар. Да гэтага я ім карысталася ў 2017 годзе тыдзень, мне не вельмі спадабалася. Вырашыла даць другі шанец.

Праз дзясяткі незразумелых лайкаў і мэтчаў, мутных перапісак мне трапіўся на вочы «сімпатычны» хлопец. Белабрысы, высокі (як 80% палякаў з Беларусі). У профілі напісаў, што вельмі любіць Балканы. Выдатна, у нас як мінімум ёсць тэма для размовы.

Мы месяц міла перапісваліся і дамовіліся сустрэцца. У бары ў суседстве з маім домам праходзіў перформанс мексіканскай артысткі. Перад самай сустрэчай я аблілася кавай з «Жабкі». «На шчасце», — сказалі мае сяброўкі.

Хлопец (назавём яго Яцэк) аказаўся даволі сімпатычным у жыцці. Мы пачалі звычайны small talk, хутка аказалася, што мы абое цікавімся гісторыяй і палітыкай. Вядома ж, пагаварылі пра свае балканскія падарожжы. Ён нават не спытаў мяне з парога пра акцэнт і атрымаў +300 балаў у маіх вачах.

Працягнулі мець зносіны і пасля перформансу. Магчыма, піва ўдарыла мне ў галаву, але я прапанавала яму зайсці да мяне на чай. Пра працяг можаце здагадацца самі. Пасля гэтага мы пачалі перапісвацца, убачыліся яшчэ раз. Ён на час з'ехаў з Польшчы, але глядзеў мае сторыс у інстаграме, хоць не быў падпісаны. А ў гэты час у мяне здарыўся курортны раман у Харватыі, і я трохі астыла да Яцэка.

А пасля мы зноў сустрэліся. Было напружана і душнавата. Пазней мы сустрэліся яшчэ два разы, пасля якіх у мяне склалася ўражанне, што яму патрэбны быў ад мяне толькі сэкс. Ён абнавіў апісанне ў тындары, але мяне гэта нават не кранула.

А падчас нашай апошняй сустрэчы ён мяне проста прывёў у шаленства: мы сядзелі голыя, а ён завёў размову пра… Вялікае Княства Літоўскае. Я не супраць пра такое пагаварыць, але, блін, не ў такой сітуацыі! У выніку мы развіталіся і страцілі кантакт».

«Пару разоў са мной не працягнулі зносіны, таму што я прыезджая»

«Я паставіла тындар з цікаўнасці, хацелася даведацца, чым адрозніваецца польскі тындар ад мінскага.

Першае адрозненне — тут усе на спорце, кожнае другое фота хлопца з качалкі. Кожнае трэцяе — на матацыкле або ровары. Яшчэ шмат хлопцаў у спартыўных касцюмах, але гэта, мабыць, не пра спорт.

Яшчэ адно адрозненне —

у Мінску гадоў з пяць таму, калі я карысталася тындарам апошні раз, быў прыкметны ўмоўны падзел на айцішнікаў і ўсіх астатніх. Тут такога класа наогул няма. Усе выглядаюць прыблізна аднолькава: добра апранутыя, актыўна адпачываюць.

Але пры бліжэйшым знаёмстве аказваецца, што чалавек працуе ў порце, на хуткай, на гарадской чыгунцы, у «Ашане». Гэта для мяне наогул не было праблемай, але станавілася перашкодай для іх.

Палякаў чамусьці палохаюць дзяўчаты з ІТ: здаралася, што мяне пасля гэтага моўчкі выдалялі.

Іншая прычына няўдач — гэта мова: я недастаткова ведаю польскую, а сярод маладых палякаў хапае тых, хто не ведае англійскай.

Пару разоў са мной не працягнулі зносіны, таму што я прыезджая. Яшчэ ў мяне пыталіся, ці паслужыла вайна прычынай пераезду. Я адказвала, што прыехала сюды па працы, але мне не верылі.

На спатканнях палякі паводзілі сябе дастаткова сціпла, для сябе адзначыла нейкую інфантыльнасць, пасіўнасць, моцную сувязь з сям'ёй нават у дарослых мужчын, адсутнасць зацікаўленасці ў сур'ёзных адносінах.

Мяркуючы па досведзе знаёмых, назіранні ў нас сыходзяцца».

• 17
• 0
• 35
• 20
• 3
• 10
• 20
• 0