Беларускія будні ў стразах і латэксе 4

Захоплена ўздыхаючы і акругляючы вочы, страляючы ў паветра ўказальнымі пальцамі, «багіні» аддаваліся шопінгу.

Латэксныя боты і гарсэты, ланцужкі і пёры, калготкі «сетачка», майкі, абсыпаныя стразамі, футравыя накідкі вар’яцкіх колераў і іншая бліскуча-карункавая недарэчнасць — усё гэта, як высветлілася, лёгка адшукаць у самым папулярным гандлёвым цэнтры горада. Сцэнічны сцёб дуэта «ЭВМ» актыўна купляецца і прадаецца ў якасці паўсядзённага адзення і нароўні з ім. Жахнуўшыся, але хутка прыйшоўшы ў сябе, дзяўчаты раптам завялі зусім сур’ёзную гутарку: куды, як не на сцэну, можна надзець гэты кашмар і ў чым прычыны татальнай безгустоўнасці беларусаў.

«Магчыма, справа ў беднасці, — разважае Марына Юрэвіч. — 

Калі чалавек не можа дазволіць сабе купіць сапраўды прыгожую і якасную адзежу, ён падмяняе добрае чымсьці квяцістым і бліскучым — яму здаецца, чым ярчэй, тым багацей. Бо ў разуменні беднага менавіта так выглядае заможны чалавек:

яркі, заўважны, эпатажны, па-вычварэнску апрануты, увесь у знакамітых лэйбах. Напэўна, таму нашыя дзяўчаты любяць блёстачкі і штучныя „стразікі“: на кофтачках, шапачках, боціках, сумачках, майтачках — на любой вопратцы. І самае забойнае — на паўсядзённым адзенні».

«Ну, вядома: чым больш блёстачак на кофце, тым бліжэй яна да выгляду дыяментавай дыядэмы, — кажа Юля Шаўчук. — Але справа не толькі ў беднасці. Я не ведаю, чаму вакол суцэльная безгустоўнасць.

У Беларусі пакутуюць на „калгас“ нават крамы з дарагім асартыментам: вітрыны буцікаў аформленыя так, быццам іх супрацоўнікі праходзілі спецыяльныя курсы па спачварванні рэчаў. Адзенне прывазное, якаснае, а на манекенах вісіць у такім спалучэнні, што плакаць хочацца,

і думаеш: ніколі ў жыцці ў такую краму не пайду. Hugo Boss на праспекце, напрыклад — сапраўдны ГЦ „Імпульс“ для тых, хто хоч выдаткаваць больш».

Марына: Мне здаецца, што гэтую татальную безгустоўнасць, безаблічнасць і пошласць спарадзіла не толькі беднасць, але і абмежаванасць выбару, вузкасць далягляду. Калі б усе беларусы змаглі з’ездзіць у Еўропу, пабывалі ў Амерыцы, паглядзелі, як там выглядаюць людзі, што носяць, як паводзяць сябе, шмат што змянілася б і тут.

Вандруючы больш, беларусы перасталі б баяцца быць сабой, мець сваё ўласнае меркаванне, выказваць яго, у тым ліку і ў адзенні.

Юля:

У нас як? Толькі б не вылучацца. Каб не чапалі, каб не засмяялі.

Я не ведаю, ці то таму, што нарадзілася на мяжы з Польшчай, ці то таму, што бацькі ў мяне тыя яшчэ альтэрнатыўшчыкі, але я ніколі не куплю сабе тое, што носяць усе вакол.

Марына: Празмерны ўплыў бацькоў на нашае жыццё — таксама прычына ўсеагульнай безгустоўшчыны. Выдатна ж у Еўропе: споўнілася табе 18 гадоў — усё, ідзі сам зарабляй і вырашай, як апранацца і як жыць.

Юля: У мяне, дарэчы, так і атрымалася. Здавалася б, і ў нас гэтак жа: 18 спаўняецца, хлопчыкі і дзяўчаткі пакідаюць бацькоўскі дом і едуць паступаць у сталіцу. Але не маючы звычкі прымаць рашэнні самастойна, у Мінску яны робяць тое, што дыктуе ім грамадства. У прыватнасці, носяць тое, што прынята большасцю: асартымент рынкаў і гандлёвых цэнтраў.

Што ні дзяўчына, то адны і тыя ж «леапарды», блёстачкі і боцікі а-ля «будні стрыптызёркі». Гэта не толькі ад беднасці, гэта «каб не вылучацца». Але як можна не вылучацца ў ботах стрыптызёркі?

Нічога не разумею!

Марына: А гэты выдатны стэрэатып пра тое, што дзяўчына абавязаная выйсці замуж да 25 гадоў, інакш на ёй можна ставіць крыж? Паглядзіце, як імкнуцца! Толькі «бясшлюбнае цік-так» можа змусіць убірацца на працу, як на сцэну стрып-клуба. Ну сур’ёзна: усё, што мы сёння мералі, можна надзець, выпраўляючыся на тэматычную вечарынку. А хтось купляе на поўным сур’ёзе.

Юля: Ты бачыла толькі што дзяўчынка прайшла з такім жа макіяжам, як у нас на сцэне? Можа, гэта таксама барацьба супраць шэрасці і безаблічнасці? Яшчэ з тых часоў, калі ў крамах нічога не было, і ўсе хадзілі ў аднолькавых шэра-чорных касцюмах. А потым паваліў гэты турэцкі шлак! Памятаеш, першыя рынкі, натоўпы людзей (і да гэтага часу працуе легенда пра тое, што на рынках усё таннейшае),

курткі з футрам, швэдры вар’яцкіх колераў… І насілі — абы не ў айчынным шэрым. Гэта заклала аснову сённяшняй безгустоўнасці.

Марына:

У тэлевізары — тое ж самае: размаляваныя дзяўчаткі ў блёстачках, якія падаюцца нам у выглядзе гатовай мадэлі для пераймання, як эталон прыгажосці і стылю. Мы з Юляй, убіраючыся і выдурняючыся на канцэртах, спрабуем хоць неяк супрацьстаяць гэтаму жаху,

а многія сапраўды лічаць «дзяўчат з экрана» багінямі.

Юля:

Каб беларусы пачалі выглядаць па-еўрапейску, павінныя з’явіцца звычайныя еўрапейскія крамы адзення, напрыклад, хаця б H&M (прычым па еўрапейскіх цэнах і з сезоннымі распродажамі).

Павінен прайсці час, каб людзі прывыклі — якасныя і недарагія рэчы ў крамах будуць заўсёды. Павіннае прыйсці разуменне, што бірка на шмотцы — не паказнік узроўню жыцця.

Марына: І вось калі людзі «наядуцца» звычайных матэрыяльных выгод (даступныя прадукты ў крамах, адзенне, машыны), калі перастануць рабіць культ з яркіх і бліскучых кофтачак, тады ў горадзе не застанецца падобных гандлёвых цэнтраў, а з ГУМа знікне безнадзейна састарэлая «новая калекцыя» з катышкамі.

* * *

Марына Юрэвіч. 27 гадоў. Акторка. Нарадзілася ў Мінску. Скончыла Беларускі дзяржаўны універсітэт культуры і мастацтваў. Падчас навучання працавала ў Тэатры беларускай драматургіі. З 2007 па 2008 гады — актрыса Драматычнага тэатра беларускага войска. З 2006 года — актрыса Беларускага свабоднага тэатра. Была арыштаваная ў Беларусі за прафесійную дзейнасць і ўдзел у мірных акцыях. Адна з двух «багіняў» дуэта «ЭВМ» («ЭротическиВозбуждающиеМалышки»), які выступае на падтанцоўцы папулярнай групы «Разбітае сэрца пацана».

Юля Шаўчук. 27 гадоў. Акторка. Другая «багіня» дуэта «ЭВМ» групы «РСП». Нарадзілася ў Кобрыне. Гэтак жа (на адным курсе з Марынай) вучылася ў БДУКіМ. Да ліпеня 2011 працавала ў Тэатры беларускай драматургіі, адкуль Юлю папрасілі сысці пасля інтэрв’ю для «Вольных Навін». Сёння — акторка Свабоднага тэатра.

Ганна Трубачова, budzma.org

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ