Maleńkaja hrodzienka dva hady kranalna maryła pra plušavuju cacku. Usio zdavałasia bieznadziejnym, ale skončyłasia chepi-endam
Historyja sapraŭdnaha navahodniaha cudu dla maleńkaj hrodzienki Nikol i jaje baćkoŭ pačałasia dva hady tamu. Tady małaja ŭ adnoj z haradzienskich kramaŭ siarod usiaho navahodniaha dekoru ŭbačyła plušavaha tyhra. Kožny dzień Nikol razam z baćkami prychodziła, kab abniać jaho i pavitacca z pałasatym pryhažunom. Ale nabyć jaho nie było mahčymaści, bo tyhr nie pradavaŭsia, piša hrodzienski błoh S13.
«U 2021 hodzie, jak zvyčajna napiaredadni navahodnich śviataŭ, krama była ŭpryhožanaja, i adnym z elemientaŭ dekoru źjaŭlaŭsia Tyhrula, — pačynaje svoj apovied Kaciaryna, mama Nikol. — Dačka adrazu źviarnuła na jaho ŭvahu, chacieła pahładzić, abniać. I kožny naš pachod u kramu supravadžaŭsia rytuałam: pavitacca z cackaj, pahutaryć, raźvitacca.
Užo tady my razumieli, što śviaty skončacca i jaho prybiaruć. My pacikavilisia ŭ supracoŭnika kramy, ci možam my vykupić jaho? Ale nam adkazali, što jon častka dekoru i naohuł asabistaja ŭłasnaść…»
Tady baćki Nikol paabiacali, što Tyhrula ŭ nastupnym hodzie abaviazkova znoŭ vierniecca ŭ kramu. «My naohuł nie dumali, što jana jaho zapomnić, usio ž dziciaci paŭtara hoda!» — pryznajecca Kacia.
Praz hod u kramie napiaredadni navahodnich śviataŭ siamja z Hrodna znoŭ ubačyła tuju samuju plušavuju cacku.
«Nikol schapiła jaho sa słovami: «Ja tak sumavała!» Užo tady heta było nievierahodna miła, — raskazvaje Kaciaryna. — Letaś my ŭžo nie staralisia jaho vykupić, prosta tradycyjna hulali ź im u kramie. U niejki momant ja navat padumała, što, kali b my jaho kupili hod tamu, nie było b hetaha miłaha momantu…»
Ale sioleta, kali kramu znoŭ prybrali da śviata, tyhra siarod upryhožvańniaŭ užo nie było…
«Nikol doŭha razhladała dekor, pierakulenaha śniehavika, pavozku z aleniami. I ŭsiudy šukała tyhra… Ja, sutarhava prabiehšy vačyma dekaracyi, zrazumieła, što jaho niama. Dačka źniervavałasia i pačała pytacca, dzie jaje Tyhrula… Uvieś naš dyjałoh pačuła zahadčyca adździeła Natalla Ščarbakova i skazała, što ŭ hetym hodzie tyhr zastaŭsia doma.
Pozirk Nikol paciamnieŭ, a vočy napoŭnilisia ślaźmi. Ja ścisła raspaviała žančynie historyju ich siabroŭstva. Supracoŭnica kramy prapanavała jaho prynieści, pahładzić i raźvitacca, bo sioleta jon užo nie budzie ŭpryhožvać kramu, — raskazvaje Kaciaryna. —
Nikol biehła z usich noh, kali ŭbačyła Tyhrulu. Ja raskazała joj historyju, što jon pabiažyć žyć u novy dom, što jon budzie vielmi sumavać. Jana mocna jaho abdymała, ale ŭsio zrazumieła, i my pakinuli jaho tam, dzie damovilisia z Natallaj.
Zajšoŭšy za vuhał, Nikol kaža mnie: «Mama, davaj pahladzim, jak jaho zabiaruć». Ja sama ledź strymlivała ślozy ad uśviedamleńnia, jak užo vyrasła maja dačuška, ad hetaj biezumoŭnaj lubovi praz hady i, viadoma, ad nieabyjakavaści supracoŭnicy kramy da našaj historyi».
Svajoj kranalnaj historyjaj Kaciaryna padzialiłasia ŭ svaim błohu ŭ instahramie. I adrazu ž atrymała zvarotnuju suviaź ad svaich siabroŭ.
«Mnie pisali, što płačuć i čakajuć happy end, chtości prapanoŭvaŭ vykupić. A naša viadomaja ŭ Hrodnie kandytarka Jula Bazina asabista telefanavała kiraŭniku pres-centra handlovaj sietki, prasiła sadziejničańnia ŭ vyrašeńni pytańnia. Jašče adna maja znajomaja Julija Łaŭcel, vakalist našaha horada, pisała ŭ akaŭnt kramy, robiačy repost, i mnohaje inšaje!
A potym mnie ŭ asabistyja paviedamleńni piša dziaŭčyna, što viedaje žančynu ź videa. Ja znoŭ prasiła padziakavać joj, što jana nie zastałasia abyjakavaj i vyniesła Tyhrulu, ale ja navat nie zdahadvałasia, što mienavita jana źjaŭlajecca ŭładalnicaj tyhra. I praz paru chvilin ja atrymała paviedamleńnie: «Dobry dzień, ja haspadynia hetaj cacki (tyhr). Heta ja jaho vam učora vyniesła. Možam sustrecca? Ja vam jaho padaru».
Užo ŭviečary Nikol čakaŭ toj samy pałasaty doŭhačakany siabar. Adkryŭšy dźviery kvatery, dziaŭčynka ŭbačyła svajho Tyhrulu. A jaje mama raskazała joj dobruju čaroŭnuju lehiendu:
«Ja raskazała, što jon zaskočyŭ u maju mašynu, kali ja jechała kala kramy, i paprasiŭ dazvołu žyć u Nikolki doma. Mnie zdajecca, jana nie vieryła da kanca, bo ŭvieś čas pytałasia ŭviečary: «A kali jon sydzie? A zaŭtra, kali ja pračnusia, jon budzie jašče tut?»
My jaje zapeŭnili, što ciapier Tyhrula zastajecca žyć z nami nazaŭždy. Tady Nikol kaža: «Jak ža dobra! Bo mały sumavaŭ pa mamie!» I dastaje ŭ hety čas sa skrynki cacak maleńkaje tyhrania dy kładzie jaho ŭ łapki Tyhrulu.
Kamientary