Вікторыя і Міхась Петрусевічы пазнаёміліся тры гады таму. Можна сказаць, выпадкова. Вікторыя падбірала сабе ноўтбук, а Міхась быў тым самым добрым знаёмым брата, які разбіраецца ў камп’ютарах і дрэннага не параіць.
Хутка яны зразумелі, што на адной хвалі. Вікторыя — настаўніца беларускай мовы, Міхась — праграміст, але паколькі сам з палескай глыбінкі, то мова яму была і застаецца вельмі блізкай. На гэтым і сышліся.
«Мы з ім як пазнаёміліся, так на беларускай мове заўсёды і размаўлялі. Таму калі Міхась рабіў прапанову, было зразумела, што вяселле ў нас будзе беларускае. Адразу пачалі думаць, дзе адшукаць шлюбныя строі», — прыгадвае Вікторыя.
Была думка набыць звычайную вясельную сукенку і нашыць арнамент, але яе адмялі. Потым была ідэя ўзяць аўтэнтычныя строі ў музеі, але і гэтую думку адкінулі. Тады вырашылі звярнуцца да беларускай дызайнеркі Настассі Фальковіч, якая вырабіла шлюбныя строі для Адар’і Яцэвіч і Паўла Шута.
«Мы ўвялі дрэс-код для гасцей, але, на жаль, не ўсе з ім згадзіліся, — кажа Вікторыя. — Хтосьці сказаў, што цяжка штосьці адшукаць, а хтосьці не знайшоў менавіта тое, што хацеў. Таму атрымалася па-рознаму. Але галоўнае, што частка гасцей усё ж адрэагавала нармальна і прытрымалася дрэс-коду. Мы таксама вырабілі ўсім бутаньеркі: для хлопцаў — бел-чырвона-белую стужку з васільком, для дзяўчат — бел-чырвона-белую стужку з рамонкам».
На цырымоніі ў касцёле арганіст выканаў для маладых «Магутны Божа». Вікторыя запэўнівае, што мурашы па скуры пабеглі ва ўсіх.
Само вяселле маладыя святкавалі ў звычайнай кавярні, але ўпрыгожылі яе палескімі даматканымі ручнікамі, некаторым з якіх ужо пад 80 год.
«Тамада наш хоць і працуе ў гэтай сферы ўжо 25 гадоў, але з беларускай мовай сутыкнуўся ўпершыню, — распавядае Вікторыя. — Ён вельмі харызматычны чалавек, хацелася запрасіць менавіта яго, таму запыталася, ці возьмецца правесці па-беларуску. Сказаў, што паспрабуе. Канечне, вуха калі-нікалі рэзалі рускія словы, але не ў гэтым быў сэнс. Галоўнае, што ён сам атрымліваў ад гэтага кайф. У яго ўсё атрымалася, і людзям таксама спадабалася».
Фатаграфаваў вяселле вядомы гродзенскі фатограф Сяргей Марозаў.
«Ён даўно марыў паздымаць вяселле ў беларускім стылі. Да яго з Сібіры якраз прыехаў бацька, які даўно прасіў сына ўзяць з сабой на вяселле. І вось мары ў абодвух збыліся, — дадае Вікторыя. — Бацька Сяргея быў у захапленні, што трапіў у дадатак не на звычайнае, а з нацыянальным каларытам».
Для гарадзенцаў нацыянальнае вяселле таксама гэтакая разынка, таму Міхась з Вікторыяй трапілі далёка не ў адзін аб’ектыў.
«Мы стаялі ля Катэдральнага касцёла Францішка Ксаверыя і чакалі пачатку цырымоніі. А там побач з касцёлам — пешаходны пераход. Народ пачаў масава спыняцца і фатаграфаваць нас. Было прыемна, канечне. Дарэчы, у касцёле было тое самае. Група палякаў, што прыйшлі туды на экскурсію, сталі нас фатаграфаваць. Мы з Міхасём адчувалі сябе сапраўднымі музейнымі экспанатамі», — жартуе Вікторыя.
Цяпер чытаюць
Вызваленым і дэпартаваным ва Украіну палітвязням не аддалі пашпарты9
Каментары