Далакопы
нашай Мове‑Матухне
дол капалі,
дол глыбокі,
дол халодны.
Трунары зрабілі
нашай Мове‑Матухне дамоўку,
збудавалі хату,
цесную і цёмную,
без вокнаў, без дзвярэй.
Смутку
нашай Мове‑Матухне навеялі
не чатыры дошкі,
не зямлі магільнай сажань,
не праводзіны і не памінкі чынавенствам,
а злаўцешная здаволенасць таго,
хто задумаў гэта пахаванне.
Рэферэндумнік пасля хаўтураў
вельмі мала спаў уночы,
сон яму трывожны сніўся.
Лесам ідучы, натрапіў ён
на свежы насып, на магілу.
Думкі ў сне злаўцешныя
снаваліся нядоўга, бо раптоўна
расхіліўся лес хваёвы,
расхінулася магільная зямля,
раскалолася труна,
Мова‑Матухна з сырой зямліцы ўстала
і да рэферэндумніка мовіла:
«Хто капае яму на мяне,
той у гэту ж яму сам уваліцца!»
Глянуўшы з пагардаю
на рэферэндумніка спалатнелага,
Мова‑Матухна пайшла
да грамады, да змагароў за волю,
пад зару світальную ‑‑
пад бел‑чырвона‑белыя штандары!
