«Неперадавальныя адчуванні. Вяртаемся з турмы — змаглі забраць Андрэевы лішнія рэчы. У музей сям’і!
Грыбныя шкарпэткі Андрэй насіў на суд. А цяпер я ў іх. Неперадавальныя адчуванні — пасля 11 месяцаў без фізічнага кантакту надзець яго шкарпэткі, перанюхаць кашулі («трэба вымыць, што за жудасны пах, «беламор»? — кажа тата, седзячы за рулём. А мне шкада праць!)
Ах! — прачытаць услед за ім кнііііжкі. Як у старыя мірныя часы.
Прыйшоў да мяне са спазненнем, з душа, вясёлы. Я прывезла ў кішэні галіначку бэзу:) Наглядзеліся адно на аднаго.
Андрэй спакойны і вельмі прыгожы. Спакойныя вочы, гладкі твар. Думае над новымі праектамі (дзіцячымі і не).
Ці сёння, ці заўтра перавядуць яго ў калонію. Падтрымайце Андрэя думкамі, калі ласка».
Чытайце таксама:
Паўліна Скурко: Мы як сям’я і як народ павінны ператварыць гэтыя пакуты ў нешта вельмі каштоўнае, інакш нельга
«У часе ўсіх нашых спатканняў, калі заходзіла гаворка пра гэтае месца, у Андрэя камянеў твар» — жонка Скурко
«Я ехала і думала: госпадзе, якое спакойнае будзе ў нас некалі жыццё!» Паўліна Скурко распавяла пра спатканне з мужам
11
1
1
1
1
0
