Наогул, хлопцу ўжо сем гадоў, восенню ў школу. Пакуль — ходзіць з аднагодкамі ў старэйшую групу садка. Вось што расказвае яго маці:
— Мы ў гэты садок ходзім два тыдні, яшчэ не вельмі добра ўсіх тут ведаем. У 7:15, як звычайна, прывяла дзіця. Там прынята летам збірацца на пляцоўцы перад будынкам — дзеці з розных груп гуляюць, дарослыя знаходзяцца побач. Гэта менавіта на агароджанай тэрыторыі, не каля брамы. Я прайшла праз групу выхавальнікаў, павіталася — гэта значыць нас бачылі. Развіталіся з сынам, абняліся, я пайшла на працу. А праз дзве гадзіны тэлефануе ўчастковы: знайшлі майго сына. Я вылецела з працы, схапіла таксі…
Я так разумею, калі ўсе сыходзілі па групах, яго забыліся на вуліцы. Са слоў сына, «усе разышліся, ён застаўся адзін». Выхавацеля ён не ведае. Нам потым сказалі, што ў гэты дзень выйшла з адпачынку іншая выхавацелька, а тая, якую я ведаю, пайшла ў адпачынак. Увогуле, ён і вырашыў: раз нікога няма — пайду дадому. Пры гэтым ключоў няма, а тэлефон у садок браць нельга — так бы проста патэлефанаваў мне і пытанне вырашылася б. Да нашага дома недалёка, метраў дзвесце — да пад'езда ён дабраўся. Але што толку — у кватэры нікога няма, я на працы… У пад'ездзе дзіця ўбачыла незнаёмая жанчына і выклікала міліцыю — дзякуй, што не засталася абыякавай. Мне патэлефанавалі на пачатку дзясятай — атрымліваецца, дзве гадзіны ён дзесьці хадзіў.
Мы з участковым потым прыйшлі ў сад, там казалі, што я неяк не так аддала дзіця… Але дзіўна, што, калі выхавацелі разыходзіліся з пляцовак з дзецьмі, ні ў каго не ўзнікла пытання: што за хлопчык застаўся на вуліцы? Бо ў любым выпадку, нават калі наша выхавацелька адсутнічала, хтосьці павінен быў яго заўважыць.
Мабыць, у гэтай гісторыі будзе працяг.
Магчыма, у адміністрацыі садка маецца іншае апісанне падзей.
