Ларыса Геніюш з унукамі Алесем і Міхасём. 1972 г. З прыватнага архіву Міхася Геніюша
Спадару Міхасю 64 гады, ён жыве ў Беластоку. Дэталяў знікнення помніка ён не ведае.
«Гэта для мяне непрыемны сюрпрыз.
Не разумею гэтага зусім, бо нават савецкія ўлады друкавалі вершы Ларысы, выдавалі кніжкі, плацілі за гэта грошы. Калісьці Ларыса Геніюш была нават у Саюзе пісьменнікаў. Гэты помнік стаў 20 гадоў, нікому не перашкаджаў. Людзі прыносілі кветкі, таму для мяне вельмі дзіўна, што зрабілася такое», — каментуе ўнук паэткі.
Ён не ведае, хто можа быць датычны да знікнення помніка і з якой прычыны яго прыбралі. Спадар Міхась чуў аб прарасійскай актывістцы Вользе Бондаравай, якая патрабавала знесці помнік Геніюш, але асабіста яе не ведае і не меў з ёй ніякага кантакту.
«Ён [помнік] быў асвячоны самім мітрапалітам. У царкве вісіць фотаздымак і шыльда, прысвечаныя Ларысе Геніюш. Думаю, што гэта прыватная ініцыятыва. Гэта, напэўна, зрабілі не ўлады царквы. Гэта зрабілі ўночы паціху, каб ніхто не бачыў, не ведаў, каб людзі абудзіліся зранку і заўважылі, што помніка няма. Гэта вельмі дзіўная справа і нечаканая», — кажа Міхась Геніюш.
Унук не будзе звяртацца ў беларускія праваахоўныя органы, каб тыя разабраліся ў знікненні помніку яго бабулі.
«Прабачце, але не буду. Вы бачыце, якія цяпер адносіны ў свеце, у Еўропе, цяпер цяжка да кагосьці звяртацца. Ехаць у Беларусь я не збіраюся, бо гэта можа быць для мяне нават небяспечна», — адказвае ён.
Помнік Ларысе Геніюш у Зэльве. Архіўнае фота
Калі нехта з Беларусі захоча змагацца за вяртанне помніка, то Міхась Геніюш падтрымае гэтую ініцыятыву, але сам не будзе яе пачынаць, бо не бачыць у гэтым сэнсу.
Ён думае, што больш эфекту выйдзе, калі вяртаннем помніка зоймецца царква, бо бюст стаяў на яе тэрыторыі.
«Хтосьці бяспраўна адтуль гэта забраў. Гэта было пастаўлена на прыватнай тэрыторыі. Хтосьці даваў згоду, каб гэты помнік там стаў. Гэта, хутчэй за ўсё, павінна зрабіць царква, а не мы», — кажа Міхась.
Апошні раз ён быў у Беларусі 5-6 гадоў таму. Ездзіў да знаёмых у Мінск, на балет.
«Заўсёды заязджаю па дарозе ў Зэльву, туды, дзе я нарадзіўся, дзе я жыў, заўсёды прыводжу кветкі і стаўлю свечкі на магілах маіх дзядоў», — каментуе суразмоўца.
У Беларусі не засталося нікога са сваякоў Ларысы Геніюш.
Чытайце таксама:
