Віктар Карнеенка разам з унучкай
— Цяпер я на пенсіі, жывём з жонкай у сваім прыватным доме ў Фаніпалі, — кажа Віктар Карнеенка. — Пераехалі сюды даволі даўно — у 2007 годзе.
У Гомелі ў мяне і мамы былі кватэры, лецішча, гараж. Усё гэта мы паступова прадалі, набылі ўчастак у Фаніпалі і пабудавалі дом.
— Самі будавалі?
— Безумоўна. Калі купілі ўчастак зямлі, ён быў абсалютна пустым. Пры гэтым дзейнічаў даволі строгі закон — участак 15 сотак быў не вельмі дарагі, але пабудаваць дом трэба было за два гады. Паспелі. Нерухомую маёмасць у Гомелі паступова прадавалі, а сродкі ўкладвалі ў будоўлю.
— Ці вялікая цяпер гаспадарка? На вашых здымках усё выглядае прыгожа…
— Ёсць агарод і сад — больш нічога. Быў сабака, але цяпер засталіся толькі каты.
Гэта другі сад у маім жыцці, які я пасадзіў. У садзе каля 20 садовых і дэкаратыўных дрэваў. Чорная сасна, туя, кітайскі ядловец «Стрыкта», розныя кусты…
Растуць маліны, парэчкі, кізіл, кітайскі лімоннік, абляпіха і бружмель. Пасадзіў 28 кустоў буякоў. Таксама ў садзе яблыні, грушы, цудоўная чарэшня, слівы і абрыкосы. Мае сябры памятаюць смак дамашніх абрыкосаў, якія я прыносіў у офіс Аб’яднанай грамадзянскай партыі.
— Нешта прадаяце з таго, што вырошчваеце?
— Нічога. Была спроба вырошчваць расаду на продаж, але аказалася, што справа гэта вельмі клапатлівая. Ды і канкурэнцыя ў гэтай сферы даволі высокая, у Беларусі існуе цэлая індустрыя.
Але ў нас агарод займае ўсяго паўтары соткі, што тут прадаваць? Іншая справа, што часам бульбу, напрыклад, проста раздаём блізкім і нават добрым знаёмым. Натуральна, што мы з жонкай 400—500 кілаграмаў бульбы, якую збіраем, не з’ядзім, таму частуем іншых ураджаем.
Але па садавіну і гародніну ў магазін хадзіць нам не трэба. Нават на зіму ягады замарожваем, а зімой яны як знойдуцца!
І хачу сказаць, што гаспадаркай і агародам мы займаемся не толькі цяпер, калі я пайшоў на пенсію. Гэта не так цяжка, як падаецца. Адзінае, што ў гэтым годзе, калі няма дажджоў, трэба было вельмі шмат паліваць агарод.
Хаця, шчыра скажу, я выкарыстоўваю пэўныя тэхналогіі. Напрыклад, усе градкі раблю па метадзе амерыканскага эксперта па земляробстве Джэкаба Мітлайдэра.
— Вядома, што вы яшчэ і рамесніцтвам займаецеся…
— Так, без праблем магу зрабіць, напрыклад, арэлі, садовы стол ці крэсла, падстаўкі для абутку, нейкія іншыя вырабы з дрэва. Я зарэгістраваны рамеснікам, плачу падатак і крыху прадаю сваю прадукцыю.
Але ў мяне нават майстэрні сваёй няма — на дварэ працую. Ёсць, праўда, поўны набор інструментаў, і гэта дапамагае крыху павялічыць пенсію. Хаця цяпер людзі купляюць менш, чым, скажам, тры ці чатыры гады таму, калі я пачынаў гэтую справу.
А тут яшчэ з 1 ліпеня ўводзяцца новыя правілы для рамеснікаў. Раней я плаціў дзве базавыя велічыні ў год — і на гэтым усё. А зараз трэба будзе штомесяц трымаць справаздачу, плаціць падатак на прафесійную дзейнасць, таму не выключана, што больш рамесніцтвам займацца не буду. Безумоўна, працягну аматарскую дзейнасць для сябе і блізкіх, але свой маленькі бізнэс, магчыма, спыню.
— Ад грамадска-палітычнага жыцця вы ўжо цалкам адышлі?
— Яшчэ ў 2018 годзе, калі пайшоў на пенсію, сказаў, што спыняю грамадска-палітычную дзейнасць. І патлумачыў, што гэта азначае, што не буду ўваходзіць ні ў якія рады, цэнтры і камітэты. Не буду нічога каардынаваць і ўзначальваць, а таксама не буду вылучацца ў дэпутаты, прэзідэнты і гэтак далей. Але калі некаму патрэбна мая парада, калі яна камусьці будзе карысная, то я не супраць падзяліцца досведам.
Цяпер я разумею, што не памыліўся, калі пакінуў палітыку. Усяму ёсць пачатак — і ўсяму павінен быць канец. Тым больш, што ўжо гучалі словы, каб «старыя палітыкі не блыталіся пад нагамі».
Мне 66 гадоў, можа быць, я і не такі стары, але калі ўлічыць стаж, які лічыцца з 1987 года, то ўжо і багата.
— Але сочыце за тым, што адбываецца апошнім часам у краіне і ў свеце?
— Зразумела, што мой светапогляд абсалютна не змяніўся. Я адсочваю ўсе падзеі, у мяне, як і ва ўсіх неабыякавых людзей, таксама баліць душа за Беларусь. Але мой уплыў на ўсе гэтыя палітычныя працэсы цяпер мінімальны.
