Стась Карпаў, які цяпер вымушана жыве ў Грузіі, напісаў да свайго 41-годдзя настальгічны верш.
Можа быць зараз сябра стары ў маё зазірае вакно.
Усміхнецца, пакліча па імені, не задаволіцца
І раздзеліць антонаўку ў садзе нібыта на хлеб і віно.
І запаліць у доме святло і асветліць ваколіцы.
Можа быць сёння бусел маю пакідае страху.
Я бы марыў пабачыць, але зараз неяк спакойней — не марачы.
Можа толькі аб тым, каб аднойчы заўважыць сябе на шляху,
Самым важным. Адзіным.
Ад Чорнага мора да Нарачы.
«Раз ты гаворыш па-беларуску, значыць, ты большы беларус за мяне?»
«Глядзі, другарадны герой трэцясортнай Элады». Новы верш Стася Карпава
«У тых, хто зʼехаў, нярэдка абʼём смеласці павялічваецца за кошт абʼёма памяці». Карпаў — пра Саннікава
«Самая вялікая сіла ў свеце — гэта сіла ніх…» — Стась Карпаў пра рускую духоўнасць
Каментары
тут гэны патомак служывых (ці хто ён) быў аганёк... а ў Грузіі ўтаймаваўся
бывае і наадварот