Памёр краязнаўца з Шаркоўшчыны, летапісец Германавіцкага краю Кліменцій Кожан, паведаміў у фэйсбуку ягоны зямляк, навуковец з Гродна Вячаслаў Бука. Яму было 89 гадоў.
Кліменцій Кожан нарадзіўся 23 студзеня 1936 года ў вёсцы Балбекі Шаркоўшчынскага раёна.
З 1951 па 1955 гады вучыўся ў Глыбоцкім педагагічным вучылішчы, а пасля паступіў на факультэт рускай мовы і літаратуры Белдзяржуніверсітэта. Пасля яго заканчэння некалькі гадоў працаваў у школах Браслаўскага раёна, выкладаў рускую мову і літаратуру, гісторыю і геаграфію.
У 1966 годзе вярнуўся ў родны Шаркоўшчынскі раён, стаў працаваць у Германавіцкай сярэдняй школе, дзе і быў настаўнікам рускай мовы і літаратуры, а таксама гісторыі 29 гадоў, да самага выхаду на пенсію. Меў ганаровае званне заслужанага настаўніка БССР.
Пасля выхаду на пенсію з 1998 па 2007 гады працаваў навуковым супрацоўнікам Германавіцкага музея культуры і быту.
Яшчэ ў Браслаўскім раёне настаўнік зацікавіўся краязнаўствам, а на малой радзіме прадоўжыў гэту справу. Збіраў матэрыялы па гісторыі свайго краю ў бібліятэках і архівах Мінска, Вільні, Рыгі, Віцебска, Глыбокага, Падольска. Сярод іншана плён ягонай працы адлюстраваны на старонках гісторыка-дакументальнай хронікі «Памяць. Шаркаўшчынскі раён».
Удзельнічаў у краязнаўчых канферэнцыях, чытаннях, круглых сталах, прысвечаных вывучэнню гістарычнага мінулага сваёй малой радзімы. Пісаў артыкулы для сродкаў масавай інфармацыі на краязнаўчую тэматыку, падтрымліваў перапіску з сябрамі-аднадумцамі з Беларусі і замежжа.
«Засталася памяць аб ім і стос лістоў, напісаных акуратным і разборлівым настаўніцкім почыркам», — напісаў пра яго Вячаслаў Бука.
Сярод іншага яшчэ ў савецкі час Кліменцій Кожан падтрымліваў адносіны з вядомай беларускай дзяячкай Зоськай Верас, якая жыла ў Вільні:
«Цягам амаль 10 гадоў я прыязджаў у Вільню ў час свайго летняга адпачынку і збіраў матэрыялы, гісторыі свайго раёна ў архівах і бібліятэках Вільні. Зоська Верас і яе зяць дапамагалі мне арыентавацца і ў самім горадзе, і ў бібліятэках, і ў архівах. Многія матэрыялы я знаходзіў у іх дома, бо яна вяла вялікую перапіску з рознымі беларускімі пісьменнікамі, паэтамі, мастакамі. Пра ўсіх яна імкнулася расказаць мне, пазнаёміць з імі. За гэта я ёй вельмі ўдзячны», — згадваў ён сам.
Цяпер чытаюць
«Хачу ўзяць інтэрв’ю» — «Не» — «Давайце я вас сфатаграфую» — «Не». Бяляцкі расказаў пра сустрэчу ў калоніі з Пратасевічам6
Каментары