«Dziki» adpačynak na Naračy: biez vychadu da vady, ale z čystym pavietram

Adpraviŭsia ź siabrami na dzień u nacyjanalny park Naračanski. Z namiotami, kab biez sanatornaha rasparadku. Na samoj Naračy tolki try kiempinhi — miescy, dzie možna pastavić namioty. Niekali byŭ na Antoniśbierhu. Ale jon raźmiaščajecca la samaj darohi, a chaciełasia cišyni.

Pakolki braniravać miesca ŭ kiempinhu nielha, ustrymalisia jechać niepasredna na Narač. Vybrali stajanku na voziery Biełym, za jakija paru sotniaŭ mietraŭ ad Naračy. Mierkavali, što ludziej budzie mienš, a tamu svabodnaje miesca harantavana.

Jechali spakojnyja. Usio pajšło nie tak, kali z asfaltavanaj darohi źjechali na hruntoŭku — kudy pakazvaŭ ukazalnik. Ale praz kolki mietraŭ daroha razychodziłasia, a dadatkovaha ŭkazalnika nie było. Pajechali naciańki. U vyniku praź les vyjechali na pole.

Kiroŭcy zrazumiejuć, kolki niervaŭ kaštuje jazda pa lasnych darohach: ź jaminami, kareńniem i inšaj trascaj.

Viarnulisia i zbočyli na druhuju. Jechali-jechali praź les i narešcie vyjechali na palanu. Usie altanki zaniatyja. Što ž zrobiš, spaźnilisia. Hatovyja byli zaniać miesca biez stolika i łavy. Ale vyrašyli padyści da vady. Kanfuz. Bierah zarosły čarotam: da vady nie dabracca.

Padumali, što stračvać niama čaho, i pajechali na susiedni kiempinh «Łahier», užo niepasredna na Naračy. Znoŭ lesam, niervy. Tam akazałasia piać svabodnych altanak. Bierah tam taksama zarosły čarotam. Ale nikudy nie stali kratacca.

Na Antoniśbierhu, da prykładu, jość kałonka z vadoj, duš.

Tut nidzie nie ŭbačyli vady: ni pitnoj, ni jakoj chacia b ruki pamyć.

Adpačynak atrymaŭsia cudoŭnym. Chacia takich turystaŭ sabrałasia čałaviek tryccać, usie viali siabie kulturna. Navat hołas Stasa Michajłava jak niečakana «raźliŭsia» z adnaho z aŭto, tak raptoŭna i abarvaŭsia. Ni pjanych mordaŭ, što chočuć z taboj vypić, ni naviaźlivych kampanij…

Mahčyma, heta adzinaja admietnaść «dzikaj» Naračy — achvočyja vypić nie zachočuć jechać tyja kiłamietry tolki dziela nazvy.

Ale što asablivaha ŭ Naračanskim parku? Kali na dźviuch stajankach niemahčyma paboŭtacca ŭ vadzie, što nam ad toj Naračy? Pastavić namiot možna i ŭ inšym lesie, na inšym voziery.

Niedaloka ad nas stajaŭ «pałac» — vializny namiot. I ludzi, vidać, byli niaprostyja. Pryjechali z kvadracykłami, zatym jašče i łodku na płatformie padvieźli. To bok taki adpačynak praktykujuć nie tolki biednyja studenty.

Dyk čaho ŭsio-tki brakavała? Sieści na bierah i pahladzieć na zachad sonca nad Naraču, pachadzić pa vadzie. Pierad adjezdam my ŭsio-tki prajšlisia pa zarosłym bierazie dalej. I ŭ adnym miescy znajšli bolš-mienš čysty vychad u vadu. Ale ci nielha minimalna rasčyścić nievialiki prachod pobač sa stajankaj?

My nie na Adryjatyčnaje mora pajechali, dzie čakali choć minimalnaha paradku.

A tak pajechali spaznavać svoj kraj, ale nie adčuli Naračy.

Zatoje što paradavała z servisu — apłata miesca. Pryjechaŭ mužčyna z kasavym aparatam. I vybiŭ kvitok. Nie treba iści ŭ bank płacić ci, što kudy niazručniej, jechać u administracyju parka. Darečy, na stajancy byli prybiralni — «špakoŭni» i kantejniery dla śmiećcia.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0