«Moj kryk byŭ padobny da lamantu ź filma žachaŭ». Biełaruska pajšła ŭ hryby i natknułasia na troch miadźviedziaŭ
Zvyčajny pachod u hryby ledź nie skončyŭsia sapraŭdnaj trahiedyjaj. U lipieni minčanka Volha razam ź siamjoj adpraviłasia źbirać lisički ŭ Krupski rajon i sutyknułasia ź dzikimi žyviołami.
Ciapier pra tuju sustreču dziaŭčyna raskazvaje z uśmieškaj, ale tady joj dakładna było nie da śmiechu, piša Onliner.
«Padniała hałavu i za 20 mietraŭ ad siabie ŭbačyła miadźviedzicu»
Volha čas ad času razam z mužam jeździć źbirać hryby. Miescy vybirajuć roznyja, ale ŭ toj dzień vyrašyli źjeździć u Krupski rajon.
«Spačatku išła pa lesie razam z synam, ale paśla my padzialilisia. Hryboŭ tym razam było mała, tamu ja ŭvieś čas hladzieła ŭniz, kab ničoha nie prapuścić.
U niejki momant ja padniała vočy i prykładna za 20 mietraŭ ad siabie, u jarku, ubačyła kuču, jakaja varušyłasia, i ad niečakanaści vojknuła. Padumała, što dziki, ale tut z puchnataj masy da mianie paviarnułasia miadźviedžaja hałava. Akazałasia, što heta miadźviedzica, pobač ź jakoj byli miedźviedzianiaty. Ja ich, miarkujučy pa ŭsim, pabudziła», — uspaminaje Volha.
Žančyna spačatku chacieła ŭciačy, ale padumała, što heta tolki bolš pryciahnie ŭvahu miadźviedzicy.
«Tut ja ŭbačyła, što miedźviedzianiaty ŭciakli preč, a sama miadźviedzica niasiecca na mianie. Što było rabić? Pa-pieršaje, padumała, što mnie chana, a pa-druhoje, pačała ŭspaminać rekamiendacyi. Tak ja i dumała, stojačy na miescy, navat zabyłasia pra svoj nož na pojasie. Miadźviedzica padbiehła i stała na zadnija łapy. Z maim rostam u 168 sm jana była vyšejšaja za mianie na hałavu. U vyniku ja prosta rasstaviła ruki i instynktyŭna zakryčała, ukłaŭšy ŭ kryk usiu svaju moc. Miadźviedzica, miarkujučy pa ŭsim, takomu ździviłasia i pabiehła za miedźviedzianiatami.
Aściarožna azirajučysia, ja pabiehła z hetaha miesca. Paralelna telefanavała mužu, ale ŭ jaho ŭvieś čas było zaniata. Akazałasia, jamu nabiraŭ syn — jon pačuŭ moj dziki lamant. Jak jon paźniej skazaŭ, kryk byŭ padobny da lamantu ź filma žachaŭ. Nu a muž skazaŭ, što luby dziki źvier uciakaje, kali čuje čałavieka».
Volha kaža, što joj pašancavała: jana abyšłasia tolki spałocham. «Pryjechali dadomu, adznačyli šampanskim moj druhi dzień naradžeńnia, i ŭsio było vydatna», — uspaminaje žančyna.
Nazvu miascovaści, dzie sustreła miadźviedzia, Volha nie zapomniła. U pamiaci zachavałasia tolki vioska Prošyka, mima jakoj siamja jechała ŭ hryby. Jehier raźmieščanaha ŭ hetym rajonie zakaźnika «Sialava» raskazaŭ, što kankretna ŭ hetaj miascovaści miadźviedziaŭ nikoli nie sustrakaŭ, ale ŭ Krupskim rajonie jany vodziacca, i presa ŭ ciapierašnim hodzie pra heta ŭžo pisała.
«Kali sustreŭ miadźviedzia, treba havaryć basam i pavolna adychodzić nazad»
Vypadki, kali biełarusy niečakana sustrakali miadźviedziaŭ u lesie, dobra viadomyja. U 2023-m žycharka Baraŭlanaŭ ubačyła miadźviedzia prosta padčas prahułki pa lesie pobač z žyłym masivam. U tym ža hodzie miadźviedziaŭ sustrakali ŭ Łahojskim rajonie, u Kałodziščach.
Jak siabie treba pavodzić pry sustrečy ź miadźviedziem, raskazaŭ staršy navukovy supracoŭnik Biarezinskaha bijaśfiernaha zapaviednika, mahistr pryrodaznaŭstva Alaksandr Rak.
«Kali sustreŭ miadźviedzia, sapraŭdy treba havaryć. Tolki nie tonkim pisklavym hołasam, a basam. Akramia taho, treba pa svaich śladach akuratna adychodzić nazad. Ale samy idealny varyjant — paźbiehnuć sustrečy ź miadźviedziem. Kab jaje nie zdaryłasia, treba abaznačać siabie šumam: plaskać u ładki abo śvistać. Tak žyviolina ciabie pačuje i adydzie».
Kamientary