Піша Алесь Чайчыц.
Мы жывём на доўбанай гібрыднай вайне. Яна пачалася ў паўзучым фармаце ці то яшчэ ў 90-я, ці то з прыходам Пуціна, і ў 2014 годзе дасягнула найбольш вострай фазы.
На ёй загінулі Барыс Нямцоў, Галіна Старавойтава, Ганна Паліткоўская і многія іншыя таленавітыя і светлыя людзі.
Павел Шарамет — самая новая, але напэўна ж не апошняя ахвяра гэтай вайны. Каха Бэндукідзэ, Валерыя Навадворская — ці вы будзеце здзіўляцца, калі праз 20 гадоў усплыве інфармацыя пра тое, што гэта таксама былі забойствы? Як былі забойствамі смерці Генадзя Карпенкі ды Анатоля Майсені ў 90-я ў Беларусі?
Паглядзіце на загадкавыя смерці расійскіх каляспартовых функцыянераў, якія займаліся антыдопінгавымі расследаваннямі — пасля чаго адзін, каго не забілі, збег на Захад і выкрыў усю паднаготную расійскага прафесійнага гэтак званага спорту. Доўбаны спорт — доўбанае беганне ці катанне на доўбаных каньках, за якія (ці вы будзеце здзіўляцца, калі гэта высветліцца?) забівалі жывых людзей.
Паглядзіце на серыю загадкавых смерцяў расійскіх генералаў, адказных за далучэнне Крыму. На забойства Аляксандра Літвіненкі, дзе ім не атрымалася прыхаваць тэхналогію і дэталі аперацыі. На смерць (забойства?) Барыса Беразоўскага. Вайна, дзе не шкадуюць ні чужых, ні сваіх.
На гэтай доўбанай вайне не заўжды ёсць бачная лінія фронту. Масква ў ліпені 2016 году — цудоўнае месца з добрымі рэстаранамі, дарагімі офісамі, прыгожымі вуліцамі і крамамі, з ветлівымі і збольшага неблагімі людзьмі (толькі не размаўляйце з імі пра палітыку).
Так лёгка паверыць, што забойствы і беззаконне — гэта не пра нас, што гэта засталося дзесьці ў далёкіх дзевяностых, а мы цяпер жывём у даволі камфортнай еўрапейскай сталіцы. Што мы здолелі пераскокнуць з савецкага таталітарызму ў нейкае небезнадзейнае існаванне, і што карупцыянеры і рэнегаты ва ўладзе — гэта часовае, а ў 2018 нам зробяць начальнікам якога-небудзь Кудрына і ўсё стане зноў добра.
Насамрэч жа гэта вайна. І гэтая незвычайная і не заўсёды бачная вайна ёсць паўсюль і ва ўсім, у штодзённым нашым маскоўскім і не толькі маскоўскім жыцці.
Зняволены расказаў, як сядзеў у калоніі ў Глыбокім у суседняй камеры са Статкевічам5
Каментары