Гравюра з панарамай Горадні 1568 году засталася ў палякаў, але беларусы таксама маюць грошы на такія рэчы, пра гэта піша на сваім блогу Сяргей Астравец.
Вынікі таргоў у Варшаве вядомыя: гравюра Маціяса Цюндта, дзякуючы якой мы ведаем, якой некалі была Горадня, засталася ў Польшчы. Але важна, што мы таксама спрабавалі яе набыць. Мы, мужыкі-беларусы, паны сахі…
Сям-там давялося прачытаць, што вось, маўляў, гарадзенскі прадстаўнік езьдзіў на таргі, але грошай на Цюндта не хапіла. Нібыта як пра звычайную справу сказана: ну зьезьдзіў, ну грошай не хапіла, у палякаў жа іх болей, на такія рэчы прынамсі, усім вядома.
Крыху больш за тыдзень таму сустрэў знаёмага гісторыка, кажа: паведамілі з Варшавы, што будзе прадавацца гарадзенская гравюра, але каштуе пачаткова амаль дваццаць тысяч даляраў. Вось каб набыць яе, ды яшчэ на 880-годзьдзе, але ж у нас такое нерэальна, немагчыма, каб улады грошы далі, гэта ж не на рамонт гораду. А што да мэцэнацтва, то зь ім таксама вядомая справа ў нас.
І вось высьвятляецца, што ўлады-то якраз усьвядомілі каштоўнасьць гравюры, патрэбу ў ёй, магчымасьць выдаць на яе грошы. Зрэшты, мова хутчэй пра адную асобу, у якой нармальны чалавечы твар у нашыя-то часы! І вось жа, каб гэта загадзя ведаць пра аўкцыён, рыхтавацца, сабраць грошы, ды каб не душылася ў нас мэцэнацтва, Цюндт у нас, лічыце, у кішэні быў бы. У нас, паноў сахі!
Аднак у любым разе трэба ацаніць унікальнасьць падзеі: гарвыканкам паслаў паўнамоцнага прадстаўніка, каб паспрабаваць купіць сярэдневечную гравюру ў іхняй натаўскай Польшчы… Тэктанічны зрух папросту адбыўся, ледавік, ня ведаю, пачаў таяць, ці папоўз назад.
Людзі: уявіце, мы тут ходзім паміж суцэльнымі рамонтамі гістарычнай забудовы гадамі, шкадуем выдзерты брук, вялізныя камяні з сярэдневечных падмуркаў, бардзюры з кляймом магістрату, а тут раптам улады ня супраць раскашэліцца не на цэмэнт, не на граніт, як звычайна, а на адбітак 16-га стагодзьдзя! Штось псыхалягічна зрушылася, ня йнакш. І ім прыемна, што яны не такія адсталыя, і нам — што не такія безнадзейныя яны. Праўда, прыемнасьць гэта бяз вынікаў, усё роўна, што спрабаваць уявіць сабе смак кавы, ня маючы магчымасьці атрымаць кубак яе.
Каталёг аўкцыёну ў фармаце ПДФ даступны тутака.
Цяпер чытаюць
Новы старшыня Канстытуцыйнага суда адправіў сына вучыцца на разведчыка ў акадэмію ГРУ. А як пачалася вайна, хутчэй забраў з Расіі16
Каментары