Пралукашэнкаўскія каналы пачалі публікаваць фатаграфіі, меркавана, з тэлефона Пратасевіча, дзе той у камуфляжы, са зброяй у руках і шаўронам «Азова» на рукаве.
Выявілася, што тое ж самае фота, але з заблюраным тварам, ужо публікавалася ў інтэрнэце — у 2015-м годзе ананімны баец «Тактычнай групы «Беларусь» расказваў у інтэрв'ю «Радыё Свабода» пра тое, як служыць ва Украіне. Выходзіць, гэта быў Пратасевіч.
У інтэрв'ю баец з пазыўным «Кім» расказваў, што быў паранены пад Шырокінам: «Падчас змены пазіцыі на правым флангу перадавой лініі ў пасёлку Шырокіна трапіў пад агонь мінамётнай батарэі праціўніка, у выніку чаго атрымаў аскепкавае раненне грудной клеткі і кантузію. […] Тут я ўжо практычна год. Цяпер служу ў Марыупалі».
Імаверна, упершыню адкрыта інфармацыя пра Украіну прагучала ў сюжэце Юрыя Дудзя пра рэдакцыю «забароненага» тэлеграм-канала.
Там Пратасевіч сказаў літаральна наступнае: «Калі я вярнуўся з вайны ва Украіне, я зразумеў простую рэч: я яшчэ раз паеду з задавальненнем працаваць у ваенныя канфлікты, бо людзям трэба паказваць рэчы, якіх ніколі не павінна быць».
Потым бацька Пратасевіча пацвярджаў, што сын быў у «Азове».
«Справа на сына заводзілася яшчэ ў 2014-м годзе, калі ён быў на Данбасе і ваяваў на баку ўкраінскага войска», — казаў бацька Рамана. Але потым змяніў пазіцыю і сказаў, што яму невядома аб тым, каб сын ваяваў.
Колішні кіраўнік «Азова» Андрэй Білецкі пацвердзіў, што Пратасевіч у іх шэрагах быў, але «яго зброяй было пяро».
Праўда, незразумела, для якіх СМІ ён пісаў тэксты.
Але вось што ўдалося даведацца «Нашай Ніве» са спасылкай на байцоў «Азова» таго часу.
Людзі кажуць, што тады, калі Пратасевіч да іх далучыўся, на фронт абы-каго ўжо не адпраўлялі. У батальёна былі дзве трэніровачныя базы, адна ў Кіеве, другая ва Урзуфе пад Марыупалем. Каб трапіць на фронт, трэба было прайсці вучэбку і зарэкамендаваць сябе.
«Я прыгадваю яго ва Урзуфе. Быў такі хлопец, малады. Білецкі яму не давяраў. Таму што калі ён прыехаў, пачаў з таго, што «а дзе тут іншыя беларусы? Давайце знаёміцца». Людзі гэта ўспрынялі так, што ён збірае інфармацыю. Таму даверу асаблівага не было, і да аперацый яго не прыцягвалі. Ён пакруціўся ў вучэбцы, пафоткаўся са зброяй на палігоне, і імаверна, зразумеў, што ў калектыў не ўвальецца, таму з'ехаў. Ці ваяваў ён? Думаю, што калі і ваяваў, то не ў складзе «Азова», — расказаў «Нашай Ніве» баец тых часоў.
Афіцэр-пагранічнік, які прайшоў праз турму, расказвае пра жыццё «да» і «пасля» дый не шкадуе слоў пагарды для амапаўцаў3
Каментары