Расійскія вайскоўцы ў іранскіх бронекамізэльках. Фота: «Комсомольская правда»
Гіркін папярэджвае, што большую частку сваіх уражанняў і высноў ён пакіне пры сабе, «каб, так бы мовіць, «не дыскрэдытаваць».
Станоўчых уражанняў, як ён прызнаецца, у яго не так і шмат, у суадносінах з негатыўнымі.
«Цяпер адзначу толькі тое, што ў аснове ўсіх нашых «нарастальных перамог» на франтах і кірунках СВА ляжыць найглыбейшы крызіс стратэгічнага планавання. Прасцей кажучы,
войскі ваююць «па інерцыі», не маючы аніякага разумення канчатковых стратэгічных мэт бягучай ваеннай кампаніі і толькі здагадваючыся аб смутных планах камандавання па такіх грандыёзна-бессэнсоўных рухах, як будаўніцтва зусім варʼяцкай па бескарыснасці (але дзіка дарагой па кошце выканання) «Лініі Суравікіна», — адзначае ён.
Гіркін піша, што ў большасці часцей УС РФ салдаты і афіцэры не разумеюць, дзеля чаго, за што і з якімі мэтамі наогул яны ваююць.
«Для іх таямніца — што ёсць умовай перамогі ці проста ўмовай для спынення вайны? А ўлады РФ не здольныя ім гэтага растлумачыць, бо паставіць выразную мэту СВА — азначае «абмежаваць сабе прастору для манеўру» — гэта значыць, страціць магчымасць абвясціць мэты СВА дасягнутымі ў любы момант, які крамлёўскія кіраўнікі палічаць для сябе зручным», — піша ён.
Гіркін канстатуе, што «ў арміі РФ пануе апатыя». «Апатыя ж — да падзення баявога духу і выканання пастаўленых задач «для птушачкі» і «спусціўшы рукавы», без рэальнай зацікаўленасці ў іх паспяховым выніку».
«Адсутнасць выразнай ваенна-палітычнай стратэгіі не дазваляе вайскоўцам распрацаваць тактыку, якая будзе спрыяць яе рэалізацыі».
Гіркін піша, што ўлады РФ рыхтуюцца да зацяжной пазіцыйнай вайны. Ён мяркуе, што прытрымліванне стратэгіі зацяжной вайны — самагубства для РФ, яе ўладаў і эліт.
«Таму, назіраючы за тым, як праціўнік, не спяшаючыся (і не сустракаючы ніякага процідзеяння), рэалізоўвае ўласныя стратэгічныя задачы пры поўнай пасіўнасці ваенных і палітычных уладаў РФ — нічога добрага ў бліжэйшыя тыдні на фронце не чакаю», — піша ён.
Гіркін перакананы, што Украіна (ён усё яшчэ піша «так званая») зімой не замерзне, не збунтуецца і не стане ваяваць горш.
«Наадварот. Салдаты яе ўжо паверылі ў свае сілы ў выніку восеньскіх перамог УСУ <…> і будуць толькі больш злосна і ўпарта змагацца супраць «маскалёў», помсцячы за пакуты, якія вымушаныя цярпець іх сваякі і блізкія ў тыле.
А іх сустрэне толькі апатычнае выкананне службовага абавязку, за якім у многіх байцоў і камандзіраў ужо даўно маячыць недазволенае пытанне: «А што мы тут робім, калі Масква больш за ўсё заклапочаная выкананнем «збожжавых дамоў», бесперашкоднай прапампоўкай аміяку праз Адэсу і «столлю цэн» на газ і нафту, якая пастаўляецца шматлікім заходніх партнёрам?» — рэзюмуе Гіркін.
