Пра гэта паразважалі комікі і сцэнарысты Аляксандр Калінкін і Максім Канавал.
У новым выпуску ютуб-канала Алеся Чахоўскага «Беларускі вайб» Максім Канавал заўважыў, што пра беларусаў заўсёды казалі як пра добрых аўтараў:
«Мы можам недзе акцёрскі не дацягваць, але заўсёды беларусы адрозніваліся сваімі вельмі добрымі тэкстамі. Бо нават калі мы бяром КВЗ-каманду БДУ, каманду «ЧП», у іх заўсёды была шчыльнасць тэксту. І калі нават там нейкія каманды бралі скокамі-танцамі, беларусы выходзілі — жарт, жарт, жарт, «Да пабачэння, сустрэнемся ў фінале».
Аляксандр Калінкін пагаджаецца: «Я заўважыў гэта ў Кіеве. Я быў на «Рассмяшы коміка» і хадзіў па мікрафонах у Кіеве. Мне падавалася, што Кіеў больш вялікі горад, што там будзе вышэйшы ўзровень камедыі. (…) Адзіную розніцу, што я заўважыў — што мы больш тэкставікі, і тое, што ў нас не так шмат альтэрнатыўнай камедыі.
Мы па класіцы выходзім — проста мікрафон, стойка і жартуем. А ў Кіеве шмат людзей, якія танцуюць, выходзяць з рэпрызамі, мініяцюрамі. Калі ты прыходзіш на мінскі мікрафон, ты разумееш, што розніца ў гэтым заключаецца».
«Там шукалі метакамедыю, як яшчэ можна рабіць на сцэне. А ў Беларусі, калі я прыязджаў, напрыклад, выступаць у Мінск, то там так класічна смешныя ўсе», — дадаў Максім Канавал пра розніцу фарматаў гумару ў Кіеве і Мінску.
На яго погляд, гэтая розніца можа быць звязана з тым, «што мы не такія па характару адкрытыя, не такія эмацыйныя, як украінцы, можа, недзе не хапае смеласці».
Комік дапускае, што на традыцыю беларускага гумару паўплывалі і гістарычныя абставіны:
«Магчыма, гэта была наша зброя супраць усіх гэтых абставін, з якімі сутыкалася наша краіна. Мы выпрацавалі нейкі такі панцыр у выглядзе гэтага нашага беларускага гумару».
Сваяк Віктара Лукашэнкі займае высокія пасады ў КДБ. Гэта высветлілася, калі забралі будынак дзіцячай паліклінікі9
Каментары
Ўпіцца кроўю сваёй не спадзейся!
Можаш сэрца рваць, выці і клікаць,—
Можаш з сэрца свайго молат выкуць,
Толькі ўдарыць не смей ім, а смейся!
Смейся смехам-сычэннем праз скрогат
Перадсмертны зубоў і рассейся
Ў гразь жыцця, ў пекла Дантава рогат!
Каб аж косці ўстрасаў дзікі дрогат,—
На пацеху сляпой дзічы, смейся!
*
Вырывай з сябе жылу па жыле,
Ві ў вяроўку, ў пятлю і павесся,
І, пакуль у зямлю не зарылі,
Хоць дух будзе шыпець у бяссіллі,—
На сваіх вісі жылах і смейся!
Смейся смехам-скавытам вядзьмачым,
У віхровым пасвісце развейся,
І над светам раз’юшаным, спячым,
Над жывымі трупамі і плачам
Ты лунай, вочы рві сабе... й смейся!
*
Ха-ха-ха-ха! Душу сваю выні,
Палажы на далонь і надзейся,
Што павераць табе, што не згіне
Ўся прысяга твая ў чорнай ціне
Перасудаў людскіх... Ха-ха! Смейся!
Смейся смехам — хрыпеннем быдляці
З перарэзаным горлам, і грэйся
Ў гэтым храпе скрозь стогн і пракляцце,
І не важся да сэрца ўздыхаці,
Ласкі ждаць... Хоць крывёю, а смейся!