Беларускае «Поле цудаў»: гандляры і іх тавар — фотарэпартаж Сяргея Гудзіліна
Славуты блышыны рынак на ўскрайку Ждановічаў» — у аб’ектыве фатографа НН.
«Што цікавіць, малады чалавек?» — пытаецца ў мяне дзядзька сярэдніх гадоў які стаіць ля цэлафанавай плёнкі з раскладзенай на ёй вайсковай атрыбутыкай эпохі СССР. Разумею, што трэба пачынаць рабіць нейкія захады па здабычы інфармацыі, і кажу: «Таго, што трэба, у вас не бачу». Дзядзька парыруе: «А ты запытай…»
На іншым баку гандлёвага шэрагу зарослы мужык нападітку прапануе купіць кіно на відэакасетах — 10 штук за «дваццатку» аддае.Такіх «накатаў» на купцоў тут здараецца мала, а на пытанні пра
Гледачоў не любяць — усё ж гандлем людзі займаюцца, нават калі і няма канкурэцыі. Таму мяне адразу тут неўзлюбілі.Гаварыць для друку не жадалі, і ў гэтым рэпартажы не будзе ніводнага рэальнага імя. Кожны гандляр «Поля цудаў» сам па сабе і сам за сябе. Законы рынку, законы эканомікі ці дзяржавы пачынаюцца для іх, калі яны выходзяць за плот гэтага кірмаша…
«Поле цудаў» пачынае працу адЗ прыгарадаў, канечне, едуць на першых электрычках. Цэны раніцай вышэйшыя, чым пры канцы дня, бо разнастайнасць тавараў вышэйшая. Недзе ад8-й раніцы. На першых аўтобусах з усіх канцоў Мінска пачнаюць з’язджаюцца тыя, каму ёсць што прапанаваць.
выгандляваць нешта па меншай цане можна і ў дрэннае надвор’е — рынак пад адкрытым небам.
Кантынгент гандляроў такі ж стракаты, які і тавар што прадаецца тут — цыганы, алкашы, бамжы, таргашы,Ёсць і прафесійныя гандляры, якія не жадаюць пераплочваць за арэнду на іншых месцах у Ждановічах і прадаюць тут, бо пакупнікоў на «Полі цудаў» не менш чым на цывільных гандлёвых шэрагах.бабулькі-пенсіянеркі , аматары савецкага аўтапрама, калекцыянеры, хлопцы пасля ўнівера, настальгуючыя па Савецкім Саюзе…
Але тут, хутчэй, прадаюць не тавар — тут прадаюць эпохі.Умоўна я вылучыў некалькі: дарэвалюцыйныя артэфакты (у асноўным побытавыя рэчы), даваенныя часы (кнігі, гадзіннікі грошы…), прадметы, звязаныя з Другой сусветнай (навідавоку іх, канечне, мала, але дробныя чорныя капачы працуюць і тут), застой і перабудова ў СССР (самая вялікая катэгорыя — ад гузікаў да скрыняў перадач для «Масквічоў»),
Але нашае «Поле цудаў» — беднае. Тут не знойдзеш вытанчаных калекцыянераў, як уДарэчы, менавіта там падобныя блышыныя рынкі аформіліся ў часы Напалеона. Беларускі блышыны рынак падобны на сход калекцыянераў, якіх жыццё вымусіла заняцца збіраннем патрыманых рэчаў. У ім мала захапляльнай эстэтыкі культурнага збіральніцтва.якім-небудзь Парыжы.
Тут больш эстэтыкі нястачы, патрэбы ці, калі хочаце, абмежаванасці…Пасля 15-й гадзіны дня «Поле цудаў» пачынае хаатычна разбрыдацца… Нехта пакуе свой тавар па машынах, нехта проста складае ў торбы. Ёсць і тыя, хто замыкае тавар у шафы на колах — гэта адаптаваныя пад патрэбы блышынага рынку савецкія хлебныя шафы, і зацягвае ў арандаваныя «ўскладчыну» кантэйнеры.
Бязлюдная пустка, абгароджаная плотам, нагадвае пра тое, што тут працаваў рынак толькі ўтаптанай гравейкайперамешанай з недапалкамі і смеццем і каменьчыкамі, што раскладзеныя нейкімі крывымі шэрагамі прастакутнікаў. Заўтра імі будуць зноў прыціскаць цэлафан для «прылаўкаў» на зямлі…
Цяпер чытаюць
«Быў упэўнены, што я недатыкальная асоба для расіян». Першае інтэрв'ю Юрася Зянковіча на свабодзе14
Каментары