Стась Карпаў. Я хачу жыць у Беларусі, якая б не займалася нічым велічным
Быў час, калі мы з Аляксеем дарагім Дзермантам, не ведалі адзін пра аднаго нічога і таму маглі перакінуцца парай фразаў на фэйсбуку. Гэта быў непрацяглы і тужлівы як паравозны гудок перыяд, але адзін успамін я адтуль такі вынес.
Памятаю, Аляксей мне сказаў, што сяброўства з Расіяй дае Беларусі мажлівасць удзельнічаць у вялікіх праектах. Запускаць у космас караблі і ўсё такое.
Размова тады ў чарговы раз не склеілася, час мінуў.
Цяпер на розных канцах Менска сядзяць два дзядзенькі. Адзін хоча запускаць у космас караблі, будаваць магістралі, вітаць ударнікаў народных будоўляў, скараць, асушаць, выпростваць і ступаць — дзе не ступала.
А другі не хоча.
Я бы хацеў жыць у Беларусі, якая б не займалася нічым такім велічным. Калі краіна займаецца велічнымі праектамі — гэта значыць, што яна іх робіць з апошніх сілаў і краіне хутка п****ц.
Велічныя праекты не ўспрымаюцца як велічныя ў велічных дзяржавах. Там гэтыя праекты проста — сумаштабныя, сувымерныя.
Гэта ў тым ліку — адна з прычынаў таго, што я так баюся сяброўства з «дзясятай часткай сушы». Бо любая мікраскапічная х**ня, якой бы там ні займалася — называецца «велічнай».
Цягнуць трубу ў Кітай — велічна. Будуюць тэхнапарк у сталіцы - велічна. Выпускаюць свае Жыгулі — велічна. Мабільнік без кнопак збіраюць — велічна і як у апошні раз. Супрацьстаяць беларускім бананам — велічна і гераічна.
Пра што гэта кажа пытліваму назіральніку? Пра тое, што калі на тваім метры веліч — наступнае дзяленне за нулём, то звініця.
Дык вось. Не хацу велічы. Не хачу народных будоўляў, межкантынентальных праектаў. Не хачу каб Беларусь рабіла самы вялікі ў свеце трактар. Каб запускала ў космас капсулу з нанаробатамі.
Я наогул ад Беларусі хачу роўна аднаго. Каб яна не перашкаджала беларусам. І, калі не складана, — каб дапамагала.
Дапамагала рабіць музычку, за якую не будзе сорамна нідзе.
Дапамагала здымаць добрыя фільмы. Не пра вайну, а пра людзей. Фільмы, зразумелыя паўсюль.
Пісаць кніжкі, адкрываць кафэшкі, рабіць фестывалі і рабіць так, нібыта чаканыя госці на іх — не нажратае быдла, а тыя самыя кніжныя беларусы, якія гасцінныя, талерантныя, адукаваныя і беларускія.
Я буду шчаслівы, калі ў Беларусі зваяюць добры і прыгожы ровар замест кар'ернага самазвала.
Я не буду перажываць, калі мы не зробім прарываў у медыцыне, але навучымся проста лячыць людзей.
Калі наш вопыт выхавання ў дзіцячых садках не будуць пераймаць у Лондане, але дзеці з гэтых садкоў будуць вяртацца навучаныя і дагледжаныя.
Проста жыць у краіне, дзе жыццё падпарадкавана здароваму сэнсу — гэта самы вялікі нацыянальны праект, які можна сабе уявіць, хоць у ім няма велічы. Абсалютна няма ніякай велічы.
Каментары