«Шкадую, што не зрабіла гэтага раней». Жанчына стварыла душэўны сямейны бізнэс, гадуючы мілых жывёл
«Я прадала кватэру, закрыла бізнэс і з'ехала за горад займацца хасямі». Так коратка апісвае сваю гісторыю Наталля Вінтэрштэйн, уладальніца хаскі-парку «Снежная завея». Яна расказала выданню «Про бизнес» пра гісторыю адкрыцця ўнікальнага для Беларусі месца і пра тое, як можна зняць стрэс у кампаніі чароўных сабак.
«Людзі не разумелі, што за сабаку яны збіраюцца купіць»
Хаскі-парк — гэта ўзрушальнае месца, дзе можна пагуляць з мілымі сабакамі і даведацца пра іх больш. Калі вы думаеце завесці гадаванца менавіта гэтай пароды, то наведванне парку дапаможа зразумець, хочаце вы такога сабаку насамрэч ці не. А калі ў вас няма магчымасці завесці хаскі, але вельмі хочацца правесці з ім час, то парк стане выдатным месцам адпачынку разам з пухнатымі сябрамі.
Дзверы вальера адкрываюцца і на цябе бяжыць цэлая лавіна пухнатых сабак. Ёсць адчуванне, што яны саб'юць цябе з ног, але ўсё праходзіць удала, і сабакі спрытна абмінаюць наведвальнікаў.
Такая колькасць пухнатых стварэнняў у адным месцы — гэта нейкая магія. Яшчэ большае здзіўленне выклікае той факт, што кожнага з гэтага велізарнай колькасці падобных адзін да аднаго сабак беспамылкова называюць па мянушках.
— Мы зарэгістравалі гадавальнік сібірскіх хаскі «Снежная завея» Беларускім кіналагічным аб'яднанні і на першых памётах зразумелі, што той, хто хоча набыць шчанюка хаскі, не разумее, што гэта за парода і што з ёй рабіць, — пачынае свой расказ Наталля. —
Таму вырашылі ахвотных набыць шчанюка прымусова ганяць у лес з нашымі старэйшымі хасямі, каб было зразумела — гэта парода актыўная, сабакам без прабежкі цяжка, яны на канапе сядзець не будуць.
Некаторыя былі радыя, што мы адразу ўсё патлумачылі пра асаблівасці пароды, і адмовіліся ад гэтай задумы. Былі і тыя, хто выказаў падзяку і жаданне яшчэ раз прагуляцца з нашымі хасямі. Так і з'явіўся хаскі-парк.
«Увогуле, я дастаткова аўтаномная і не бяру на сябе больш, чым магла б зрабіць»
Парку ўжо 8 гадоў, але першапачаткова гэта быў гадавальнік, які адкрыўся 16 гадоў таму. Усё пачалося з таго, што муж купіў аднаго сабаку. На той момант у Беларусі хаскі практычна не было — і наша стала адным з першых прадстаўнікоў пароды.
Пасля куплі я закрыла ІП, прадала кватэру і з'ехала за горад. Паступова мы пачалі займацца развядзеннем сабак, а людзі сталі прасіцца да нас пагуляць з імі. Уся гэтая гісторыя і вырасла ў хаскі-парк.
Да хаскі я займалася продажам адзення, але не атрымлівала ад гэтага задавальнення і разумела, што трэба мяняць род дзейнасці. Цяпер шкадую, што не зрабіла гэтага яшчэ раней.
У самым пачатку і муж, і дачка былі супраць такой колькасці сабак і ўсяляк спрабавалі мяне адгаварыць. Але я ўсё адно працягвала рабіць сваю справу.
Наогул, я дастаткова аўтаномная і не бяру на сябе больш, чым магла б зрабіць. Калі ў нейкі дзень хто-небудзь з маіх супрацоўнікаў не зможа прыйсці на працу, я буду ў стане ўсё зрабіць сама.
Звычайна наведвальнікаў у нас дастаткова шмат, хоць у будныя дні людзі прыязджаюць да нас радзей, чым у выхадныя, а асноўная плынь ідзе зімой. Хаскі — паўночныя сабакі, а зімой снег, і фатаграфіі з сабакамі атрымліваюцца вельмі прыгожымі.
Ёсць людзі, якія прыязджаюць да нас, каб перамагчы свой страх, з гэтай жа мэтай часта прывозяць і дзяцей. Бывае, што дзіця баіцца заходзіць да сабак, а потым плача і не хоча з'язджаць.
Хаскі вельмі мілыя і прыязныя сабакі, і адзіны варыянт, як яны могуць нашкодзіць, — гэта залізаць да смерці. Страх перад сабакамі пасля зносін з нашымі гадаванцамі знікае ва ўсіх.
Сярод наведвальнікаў вельмі шмат людзей, якія не могуць дазволіць сабе завесці хаскі, але пры гэтым вельмі іх любяць. Для іх гэта своеасаблівая пет-тэрапія і спосаб расслабіцца, атрымаць станоўчыя эмоцыі, зняць стрэс.
Мы не лічым, колькі ў нас наведвальнікаў, хоць і спрабавалі калісьці. Большасць нашых гасцей вяртаецца да нас зноў, і не адзін раз.
Ёсць нават такія, хто знайшоў у нашым хаскі-парку сабе другую палавінку, потым зрабіў тут жа прапанову, і цяпер такія пары прыязджаюць да нас ужо з дзецьмі.
Гэтаксама мы не лічым, колькі зарабляем. Утрыманне сабак — гэта пастаянныя пазапланавыя выдаткі, і нельга сказаць, што парк прыносіць нам вялікі прыбытак. Тыя людзі, якія ўтрымліваюць хоць бы аднаго гадаванца, зразумеюць.
Пры гэтым, акрамя сабак, якія нараджаюцца ў нас, бываюць выпадкі, што да нас падкідаюць шчанюкоў.
Я перастала браць тэлефон, калі мне тэлефануюць з незнаёмага нумара. Разам з вядомасцю прыйшлі і праблемы. Для мяне не рэдкасць званок познім вечарам са словамі «Забярыце гэтага сабаку, ці я яго заб'ю». Сабака нашкодзіш, задушыў якую-небудзь курыцу ці нешта пагрызла, а людзі так рэагуюць. На жаль, яны не лічаць сабаку чымсьці важным і не збіраюцца з ім нянькацца.
Без дастатковага нагляду хаскі можа нарабіць шкоды, бо гэта вельмі актыўная парода. Я спачатку ўключала псіхолага, але хутка зразумела, што такімі тэмпамі мне хутка самой спатрэбіцца дапамога спецыяліста.
Часам здараецца, што да нас падкідаюць сабак. Хаскі перасталі шанаваць. 15 гадоў таму гэта быў блакітнавокі цуд, а цяпер іх могуць проста выкінуць на двор.
Не так даўно ў нас хтосьці пакінуў хаскі разам са шчанюкамі, яе мы назвалі Карма. Усіх шчанюкоў прыстроілі, а сабака засталася жыць у нас. Яна вельмі паслухмяная і ведае ўсе каманды: хтосьці надаваў ёй вельмі шмат увагі. Дзіўна, чаму яе так пакінулі. Я даю адзін шанец на мільён, што яна згубілася: бывае і такое, але гэта малаверагодна. Хоць у нашай практыцы быў выпадак, калі гаспадар пакінутага сабакі знайшоўся праз паўтара года: ён выпадкова пабачыў яго ў нашай сторыс у інстаграме і прыехаў па яго. Сабакі ніколі не забываюць сваіх гаспадароў.
«Пры выхаванні такой колькасці сабак нельга дапусціць, каб у іх узнікла іерархія»
Каб нашы хаскі былі прыязнымі і паміж імі не было сварак, мы ўвесь час сочым за імі і выхоўваем. Пры працы з такой вялікай колькасцю сабак вельмі важна не дапусціць, каб у іх з'явілася іерархія. У сабак важаком павінен быць чалавек.
Для таго, каб не ўзнікала іерархія, мы з самага дзяцінства не вылучаем сярод сабак улюбёнцаў. А калі сабака не слухаецца, то яго трэба пакараць. Сабак тут ніхто не б'е: у якасці меры пакарання мы звычайна на час прагулкі зачыняем вальер.
У дачыненні да чалавека хаскі вельмі прыязныя і не праяўляюць агрэсіі, але калі сабаку пакрыўдзіць, то ён умее сябе абараніць.
Першапачаткова гэтую пароду выводзілі чукчы для таго, каб перавозіць грузы, сагравацца ў халоднае надвор'е самім і грэць нованароджаных дзетак. Па гэтай прычыне сабакі праходзілі строгую селекцыю, і калі ў прыплодзе была асобіна з мінімальнымі прыкметамі агрэсіі, то яе забівалі. Менавіта таму ў папуляцыі практычна не сустракаюцца агрэсіўныя сабакі.
«Калі пачаўся каранавірус, з'явілася вельмі шмат айцішнікаў, якім патрэбна была нейкая матывацыя для руху»
Сабакі на гэты момант жывуць у вальерах, але мы будуем побач дом і хочам, каб усе сабакі зноў сталі хатнімі, як гэта было тады, калі мы толькі пачыналі. І ў цэлым хаскі, як і многія іншыя пароды сабак, адчуваюць сябе нашмат камфортней, калі ёсць шмат прасторы — у вальерах ім усё роўна не хапае яе.
Калі пачаўся каранавірус, з'явілася вельмі шмат айцішнікаў, якім патрэбна была нейкая матывацыя для руху. Па гэтай прычыне яны нярэдка куплялі ў нас сабак і, нягледзячы на тое, што мы не вельмі ахвотна прадаем гадаванцаў людзям, якія жывуць у кватэры, у некаторых выпадках мы рабілі выключэнне.
Адзін з такіх прыкладаў — Дабрыня. Новы гаспадар шмат падарожнічае па свеце і перыядычна пакідае сабаку ў нас на ператрымцы, хоць часам і бярэ яго з сабой. Напрыклад, у Казахстан гаспадар з Дабрынем лёталі разам, а калі там рабілася занадта горача, то сыходзілі жыць у горы.
На ператрымку мы бярэм і іншых сабак, але толькі тых, якія нарадзіліся ў нас. Гэта абумоўлена тым, што сваіх сабак мы ведаем — мы іх выхавалі.
Характар сабакі вельмі моцна залежыць менавіта ад выхавання ў дзяцінстве.
А цяпер некаторыя людзі трохі паблажліва ставяцца да гэтага, таму шмат хаскі распешчаных і непакорлівых. Мы не гатовыя, каб да нас прывозілі такіх сабак.
«Мы заўсёды гатовыя забраць свайго сабаку назад, калі раптам гаспадары вырашаць адмовіцца ад яго»
Самае важнае, што мы гаворым людзям, якія купляюць у нас сабаку: «Калі нешта здарыцца, ці сабака вам надакучыць, першае, што вы павінны зрабіць, — гэта звязацца з намі і вярнуць сабаку нам, а не камусьці іншаму».
Увогуле сабакі вельмі падобныя да сваіх гаспадароў. Яны цалкам «насычаюцца» характарам чалавека, з якім жывуць, і вельмі добра яго адчуваюць.
Вы можаце сто разоў сказаць хаскі нельга, але калі ў глыбіні душы вы думаеце, што ўсё ж такі можна, сабака не паслухае.
Вось вонкавае падабенства з'яўляецца наўрад ці: хутчэй, мы выбіраем сабе сабаку, які нам бліжэйшы па нейкіх прыкметах.
У нашай краіне да жывёл, як мне здаецца, ставяцца недастаткова добра. Раней я шмат ездзіла па свеце, і там мяне здзіўляла стаўленне да жывёл. У Турцыі, напрыклад, усе вулічныя сабакі з кліпсамі, сытыя і чыстыя, ніхто іх не праганяе.
У нас у планах пабудаваць на базе нашага хаскі-парку паўнавартасны гатэль, каб людзі маглі прыехаць сюды і застацца на некалькі дзён у кампаніі нашых цудоўных блакітнавокіх сяброў. Магчыма, у хуткім часе ў нас атрымаецца рэалізаваць гэтую задумку, тым больш што агульную канцэпцыю мы ўжо прыкладна ведаем.
«Вялікі абсалютна чалавек». Коля Лукашэнка расказаў, што для яго бацька і ў чым ягоная апазіцыйнасць32
Каментары