«Гэтым рашэннем мяне прызналі сумленным чалавекам» — заснавальнік «Новага зроку» пра выстаўленыя абвінавачанні 

«Гэта было чакана, я 15 год жыву ў Літве, плачу падаткі, да мяне тут няма прэтэнзій. На момант майго адʼезду з Беларусі да мяне прэтэнзій таксама не было. Пасля адʼезду на мяне завялі тры крымінальныя справы, якія скончыліся абсалютна нічым і паказалі, што я не вінаваты. Яны закрытыя за адсутнасцю складу злачынства.

Я паглядзеў артыкулы, якія мне цяпер інкрымінуюць: там і «захоп улады» ў Беларусі, і «экстрэмізм», і «тэрарызм», цэлая куча ўсяго, што дазваляе судзіць завочна.

Магу сказаць з гэтай нагоды, што ёсць людзі, якія выклікаюць страх ва ўладаў Беларусі. І, напэўна, я выклікаю ў іх панічны страх.

Чаму яны мяне баяцца, звяртаюцца ў Інтэрпол, а цяпер хочуць завочна судзіць, хочуць, каб я ні ў якім выпадку не прыехаў у Беларусь, не быў на судзе? Яны ведаюць, што я не буду на судзе фізічна, у мяне чырвоная карта Інтэрпола.

Іх дзеянні прадыктаваныя дзвюма рэчамі. Першая — гэта фінансавы складнік, адбіранне сродкаў замежнага інвэстара, каб набіваць свае кашалькі. Другая — гэта страх, ён заключаецца ў тым, што я не з'яўляюся прафесійным палітыкам, я не атрымліваў нейкіх грантаў, не навучаўся ў нейкіх інстытутах, яны не могуць мяне папракнуць.

Але ёсць людзі, якія выклікаюць давер у насельніцтва, па родзе сваёй дзейнасці я меў зносіны з вялікай колькасцю людзей у Беларусі.

Я там вывеў мікрахірургію вока з каменнага веку на еўрапейскі ўзровень. І тыя людзі, якія праапераваліся, а іх сотні тысяч, — сотні тысяч праапераваных вачэй, сотні тысяч пацыентаў, якія не засталіся інвалідамі па зроку. У іх ёсць сваё меркаванне пра мяне.

А таксама пастаўшчыкі, контрагенты… Я дамогся таго, каб усе даўгі перад імі былі пагашаныя за кошт сродкаў інвестараў.

Няма ніводнай арганізацыі і ніводнага чалавека, які б пра мяне сказаў, што з імі не разлічыліся. Я трымаю сваё слова ў адносінах да пацыентаў. Дай бог, каб у Беларусі, пасля таго як я сышоў, так было і надалей, захавалася гэта. Хоць я ў гэтым сумняваюся, чакаю шлях стагнацыі і «балота», і гэта адабʼецца на простых людзях.

Я цяпер спакойна жыву, займаюся сваёй справай, справай майго жыцця, будаўніцтвам лякарняў. У мяне зараз ідуць праекты, і я буду развіваць іх, яны будуць тычыцца розных краін, акрамя Беларусі. Бо пэўныя персанажы вырашылі забраць сабе тое, што ім не належыць. Гэта не эканоміка, а палітычны пераслед чалавека. З мэтай завочна асудзіць і мець магчымасьць пасадзіць на 15-20 гадоў, калі я да іх патраплю.

З Беларусьсю мяне цяпер звязваюць магілы маіх бацькоў. Але я думаю, мала таго, што я вярнуся ў Беларусь, — хай яны падумаюць, куды будуць уцякаць, калі я вярнуся.

Не магу сказаць, што мяне яны здзівілі, што я спалохаўся. Пляваць я на іх хацеў. Але, думаю, пайшоў адваротны адлік для гэтай улады. Яны імкнуцца захаваць рэшткі таго грамадства, якое існуе, але не думаю, што людзі ім дадуць такую магчымасць. Мяркую, што ў мяне і нармальных людзей усё будзе добра, а не ў тых, якія парушаюць нармальнае жыццё.

Я расцэньваю гэтае рашэнне, што фактычна мяне прызналі сумленным чалавекам. Як быццам мне далі нейкую ўзнагароду, што я абсалютна сумленны ў адносінах да Беларусі, як народную ўзнагароду».

• 0
• 32
• 0
• 0
• 1
• 4
• 6